Valkyria Chronicles kent een treurige geschiedenis. Na het neerzetten van een briljant eerste deel, bleven goede verkoopcijfers van de exclusieve PlayStation 3-titel uit. Valkyria Chronicles 2 op de PlayStation Portable deed een nieuwe poging, doch wisselde de focus op oorlog in voor high school drama en sloeg daardoor de plank qua toon mis. Het was aan Valkyria Chronicles 3 om de eer herstellen, maar het kwaad was al geschied: de serie leek in de nichehoek te zijn verdwenen en SEGA heeft het derde deel nooit buiten Japan durven uitbrengen.
Wat we zes jaar later wél kregen was de dramatische spin-off Valkyria Revolution. De Tweede Wereldoorlog-achtige setting van de reeks werd omgetoverd tot een magische fantasiewereld en de tactische gameplay werd vervangen door een dertien-in-een-dozijn-hakfestijn. De serie leek ten dode opgeschreven, ware het niet dat de remaster van het oorspronkelijke Valkyria Chronicles de reeks aan een nieuwe generatie opdrong en duidelijk maakte hoe relevant het ook vandaag de dag nog zou kunnen zijn. Valkyria Chronicles 4, te verschijnen op de pc, Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch, bewijst dat eens te meer.
De Tweede Wereldoorlog maar dan anders
Valkyria Chronicles 4 vertelt over de Second Europan War, een vrijbrief om op een fantasievolle manier een alternatieve geschiedenis van een Europees-achtig continent te vertellen, waar jouw Squad vecht tegen het fascistische rijk. Hoofdzakelijk volg je het verhaal van luitenant Claude Wallace, een driedimensionaal en prettig neergezet persoon met zijn hart op de juiste plaats, een figuur waar je best tientallen uren mee wilt doorbrengen. En dat staat de vierde Valkyria Chronicles je ook toe.
Een belangrijke kanttekening is echter gelijk op zijn plaats. Het hoofdverhaal en de zijmissies zijn mij soms iets “te anime”. Veel clichés worden omzeild – de “kracht van vriendschap”-platitude doet diep onder voor tactische oorlogsvoering – maar het spel weet daarbij niet altijd de juiste toon aan te slaan. Aan de ene kant wordt oorlog geportretteerd als verschrikkelijk, aan de andere kant lijkt het voor velen ook slechts een spelletje dat onder moet doen voor de eigenaardigheden van de diverse cast. Ook gedragen bepaalde tegenstanders zich zo bizar dat ze moeilijk serieus te nemen zijn. Een doorgewinterde JRPG-gamer of anime-liefhebber kan ermee uit de voeten, voor anderen is het wellicht een kwestie van door de zure appel heen bijten.
Het zal de pret niet hoeven drukken, vooral gezien het feit dat Valkyria Chronicles 4 met het momentum van een razende tank binnenstormt en slechts sporadisch inzakt. Buitengewoon aangenaam is dat je aan het begin van de game al middenin het verhaal wordt gedropt: je soldaten kennen elkaar en hebben al een reeks veldslagen achter de kiezen. Geen slap origin-verhaal dus, maar gelijk met de knieën diep in de modder en onmiddellijk aan de slag met bakken vol actie – turn-based- en real-time-actie welteverstaan.
Terug naar de wortels…
Na wat rare uitstapjes is Valkyria Chronicles terug en verdomme wat voelt het lekker. De game vormt een hybride tussen de eerdergenoemde turn-based keuzes en real-time-actie, maar waar XCOM de wereld in hokjes opdeelt, ben je in Valkyria Chronicles volledig vrij om te rennen. Vanaf het moment dat je een van je personages op de map kiest, kruip je in de derde persoonshuid van de soldaat in kwestie en beginnen ook tegenstanders op je te schieten.
Er zijn restricties en juist die bepalen voor een groot deel de strategie. Per personageselectie kun je slechts één actie uitvoeren – doe je bijvoorbeeld een poging op een tegenstander te schieten, genees je jezelf, of werp je toch liever een granaat om de zandzak van een opponent op te blazen? Per beurt heb je bovendien een beperkte hoeveelheid acties die je kunt uitvoeren, uitgedrukt in medailles. Interessant genoeg kun je al je medailles gebruiken om keer op keer met hetzelfde personage te spelen, al zal deze een tweede keer een stuk minder ver kunnen rennen. Een derde maal en je zult na enkele stappen al stilstaan.
Daar komt nog bij dat elk personage in Valkyria Chronicles is ondergebracht in diverse klassen. Je hebt bijvoorbeeld Scouts die verder kunnen rennen en beter zicht hebben, Shocktroopers die met hun mitrailleur en flinkere levensbalken sneller tegenstanders omver maaien, terwijl Lancers met een soort bazooka’s de functie hebben om tanks op te blazen. Het is essentieel om een goed gebalanceerd team op pad te sturen, al kun je vrijwel altijd versterking oproepen mocht je een ongeschikte samenstelling hebben gekozen of personages verliezen (en het komt overigens weinig voor dat je écht personages verliest dankzij het vergevingsgezinde permadeath-systeem).
… for better or worse
Voor ingewijden is er tot dusver dan ook weinig nieuws onder de zon: Valkyria Chronicles 4 lijkt inderdaad sterk op het allereerste deel. Dat betekent hoge kwaliteit, maar ook dat we wederom mogen kennismaken met bepaalde eigenaardigheden van het origineel. Dekking zoeken kan bijvoorbeeld nog steeds alleen achter zandzakken. Eindig je de beurt van een van je soldaten te dicht bij een trap, dan zullen je andere personages daar geen gebruik meer van kunnen maken. Blaas je vijanden van een gebouw of klif maar hebben ze nog HP over, dan worden ze op magische wijze terug op de rand geteleporteerd. Het is allemaal niet extreem storend, maar het doet Valkyria Chronicles 4 op zekere momenten toch enigszins gedateerd aanvoelen.
Wat wel echt pijn doet is de nog altijd matige AI. Je computergestuurde tegenstanders maken in de normale moeilijkheidsstand bijvoorbeeld vaak niet eens al hun mogelijke acties af, rennen soms zonder reden hun graf in en gaan lang niet altijd voor de makkelijk te halen kill. Het gevolg is dat je al snel sloppy gaat spelen waarbij je strategie laat varen. Het spel straft je daar, vooral in de latere missies, ongenadig hard voor af, maar veel beter zou zijn geweest als de game ook in de eerste helft iets strenger optreedt.
Op andere fronten voert SEGA echter wel degelijk slimme veranderingen in om enkele problemen van het origineel op te lossen. In deeltje één waren Scouts dermate overpowered dat ik hele missies met alleen deze eenheden haalde. Dat is in Valkyria Chronicles 4 aanzienlijk minder het geval, met dank aan slim game-ontwerp. In plaats van de klasse zelf te nerfen, heeft SEGA ervoor gekozen veranderingen door te voeren aan de maps waarop je opereert. Weg zijn de veelal horizontale kaarten waar Scouts als een malle doorheen konden rennen, Valkyria Chronicles 4 opereert vaker verticaal. Om de speler daarin toe te rusten, introduceert het vierde deel een geheel nieuwe klasse in de vorm van de trage Grenadier, waarmee je in een hoge boog mortieren kunt afschieten.
Frisse missies
SEGA heeft ook andere aanpassingen gedaan om de missies fris te houden. Zo kent elke map een eigen gimmick in de meest positieve zin van het woord. Denk bijvoorbeeld aan sneeuwverschuivingen die eenheden dreigen te bedelven onder een laagje wit, vuurstormen die de mobiliteit van je voetsoldaten beperken of bewapende treinen die elke beurt een ander stuk van de map onveilig maken. Vrijwel elke missie voelt daardoor memorabel, iets wat niet over de maps van de andere Valkyria Chronicles gezegd kan worden.
Door de grote variëteit dient echter wel een ander probleem zich aan. Je krijgt als speler namelijk vaak vrij gelimiteerde informatie over het te vechten slagveld en het is daardoor soms onduidelijk welke eenheden je het beste kunt inzetten. Gelukkig duwt het spel je subtiel in de juiste richting door een balans te bieden wat betreft je te kiezen klassen. Je hebt ongeveer evenveel Scouts als Shocktroopers in je Squad, terwijl je Grenadiers, Snipers, Mechanics en Lancers een stuk schaarser zijn. Niet alleen kun je er dus minder van inzetten, ook geeft het een indicatie wat een gebalanceerd team inhoudt. Daar komt bij dat de diverse hoofdpersonen, elk ondergebracht onder een andere klasse, je een extra medaille (en dus een extra actie) per beurt bieden, mocht je deze meenemen.
De finishing touch
Valkyria Chronicles 4 voelt aan als een compleet pakket. De hoofdmissies zijn tof dankzij de sublieme gameplay, de aangename waterverfstijl van het origineel is terug en componist Hitoshi Sakamoto heeft weer buitengewoon puik werk verricht. Hier laat SEGA het echter niet bij. Naast de hoofdmissies zijn er nog diverse extra missies vrij te spelen die je kennis laten maken met enkele van je Squad-maten en zijn er variaties op de hoofdmissies in de vorm van Skirmishes te spelen.
Conclusie
SEGA heeft met Valkyria Chronicles 4 op succesvolle wijze teruggegrepen naar hetgeen het eerste deel zo’n interessante ervaring maakte en heeft daar een tof verhaal en geslaagde nieuwigheden aan vast gesleuteld. Het is jammer dat enkele missers en de slappe AI niet steviger onder de loep zijn genomen, al is Valkyria Chronicles 4 ook in zijn huidige vorm een game die we maar al te makkelijk kunnen aanbevelen. Hopelijk vormt het vierde deel een doorstart voor de serie, want de wereld kan zeker meer Valkyria Chronicles gebruiken.
Valkyria Chronicles verschijnt 25 september op de pc, Xbox One, PlayStation 4 en Nintendo Switch. De review is geschreven op basis van de pc-versie.
