Review: Shadow of the Tomb Raider

Het laatste hoofdstuk van Lara Croft is dan eindelijk aangebroken en het moet het sluitstuk zijn, van een trilogie waarin een compleet andere Croft is gecreëerd. Godzijdank is de overdreven seksbom met punttieten, ingeruild voor een slimme en nog steeds aantrekkelijke dame die de wereld wil behoeden van Trinity. Shadow of the Tomb Raider pakt de draad op van zijn voorganger en doordrenkt die met meer actie, maar helaas veel minder diepgang.

Breng en vermijd de Apocalyps

Twee maanden na de gebeurtenissen in Rise of the Tomb Raider, heeft Lara Croft het ijzige Siberië ingeruild voor een excursie door Zuid-Amerika. Ze is nog steeds op zoek naar de reden, waarom haar vader is verdwenen en dit brengt haar naar een artefact met connecties naar haar papa. Helaas is de criminele organisatie Trinity, dit relikwie ook op het spoor voor compleet andere redenen en die zijn niet allemaal even koosjer. Terwijl ze wilt voorkomen dat de slechteriken het object in handen krijgen, zet ze een reeks natuurrampen in gang die de wereld dreigt te vernietigen. Trinity is dus allang niet meer haar enige probleem.

De reis door Zuid-Amerika gaat vooral door Peru heen en de rijke historie van de Maya en Inca-volkeren, die vele honderden jaren geleden op het continent woonden. Door de dichte jungles en hoge bergen, wordt gezocht naar The Hidden City om Trinity en de Apocalyps te stoppen. Het hoofdverhaal van zo’n 10 a 12 uur (als je bijna geen sidequests doet) richt zich dan ook vooral hierop, met de nodige twists en ontzettend veel actie. Alsof Michael Bay is ingehuurd om Shadow of the Tomb Raider de nodige over-de-top scenes te geven.

Het zorgt ervoor dat de game een flink aantal adrenaline pompende momenten heeft, waarin je moet wegrennen voor explosies of andere grote gebeurtenissen. De kleinere, maar zeker niet minder zware momenten die Tomb Raider en Rise of the Tomb Raider bevat, zijn flink naar de achtergrond verdwenen. Lara is een bikkel geworden, terwijl ze in de eerdere twee games last had van haar eigen demonen en haar verantwoordelijkheidsgevoel om de wereld van alles te redden. Deze worsteling heeft ze in zekere zin nog steeds, maar het is vooral de actie die een hoofdrol heeft in Shadow of the Tomb Raider.

Klungelig klimmen en klauteren

In Shadow of the Tomb Raider hang je een groot deel van de tijd aan bergwanden, bomen of andere hoge objecten. Net als in de eerdere delen ben je weer bewapend met je houwelen en flink wat touw. En dat is prettig, want op een of andere manier kan Lara nooit een tempel betreden via de voordeur. Ondanks dat je heel vaak in de hoogte rondhangt, blijft de besturing een beetje onwennig. Na een aantal uur betrapte ik mezelf erop, dat ik nog veel dodelijke fouten maakte doordat de controls niet lekker werkte of het level onduidelijk was. Het is allemaal wat houterig, voor een lenige jonge meid.

Het klimmen in Shadow of the Tomb Raider is erg lineair, waardoor je dus maar één bepaalde manier hebt om boven te komen. En dat is best verwarrend als je een handjevol skills hebt, die je allemaal in potentie een bepaalde sprong kunnen laten halen. Het leveldesign is af en toe zo onduidelijk dat je op de meest lullige manieren dood gaat. Een voorbeeld; ik moest Lara op een platform krijgen zo’n anderhalve meter onder me. Je zou zeggen, daar kan je wel in één sprong naar toe. Fout. De animatie dat ik ter pletter viel werd gestart en mijn frustratie steeg, want hoe moet ik er anders komen. Ik ben Geralt of Rivia niet, die een sprong van een stoeprandje nog niet overleefd.

Nu blijkt er dus een klein richeltje te zijn die je ongeveer 80 cm lager brengt, zodat je eerdergenoemde platform wel kon bereiken. In mijn ogen een totaal overbodige omweg en er zijn een flink aantal van dit soort momenten in Shadow of the Tomb Raider te vinden. In deze game loont het dus totaal niet buiten de gebaande paden te kijken en vooral als je moet klimmen.

Sluipen en schieten

Naast het klimmen is je andere grote bezigheid, het uitschakelen van Trinity en ander vijandig gespuis. Dit kan je grofweg op twee manieren aanpakken; de stille manier of de luidruchtig gewelddadige manier. Eerstgenoemde is het meest bevredigend en naarmate de game vordert krijg je steeds meer toffe skills en wapens om ongezien een kamp uit te schakelen. Pijlen met een touw eraan, zodat je vanuit een boom een paar bad guys kan ophangen of giftige pijlen waardoor iemand begint te flippen en zijn teammaten begint neer te schieten. Ook zijn de executies ontzettend bruut als je iemand up close and personal een pikhouweel door zijn hoofd ramt.

Gelukkig kan Lara Croft ook los gaan als Rambo en heb je een aantal wapens tot je beschikking, die je overigens ook kan versterken door een klein craftsysteem. Over het algemeen probeerde ik het vuurgevecht te vermijden als een echte sluipmoordenaar, maar als de spreekwoordelijk poep de ventilator raakt, is het schieten wel heerlijk. Van cover naar cover rennen is enorm soepel en de third-person gunplay werkt gewoon naar behoren. Ook gaat Croft netjes automatisch achter een muurtje zitten en komt tevoorschijn zodra je gaat richten. Het is kortom heel erg fijn om Trinity naar het hiernamaals te knallen.

Doen wat in de titel staat

Doordat de game een soort van open wereld is, zijn er flink wat sidequests te vinden. Een van activiteiten heeft gelukkig weer een hoofdrol in Shadow of the Tomb Raider, en dat is het plunderen van tombes. Er waren flink wat gamers teleurgesteld in de eerdere delen, omdat je in slechts kleine mate kon doen wat de titel van de game is. In SOTTR zit de wereld vol met kleine crypten en grote tombes om te ontdekken. Vooral de grote tombes zijn enorm afwisselend en interessant, want er moet flink wat gepuzzeld worden om bij de gewilde schat te komen.

De tombes zijn een lust voor het oog; van enorme uitgehakte beelden tot een gezonken galjoen van de Spaanse Inquisitie. Het ziet er allemaal ontzettend mooi uit en je voelt je echt een mier in sommige van deze enorme levels. De beloning is meestal ook niet verkeerd, want aan het einde van de rit verdien je meestal een sterk stuk pantser, wapen of een nieuwe skill. Alle tombes zijn optioneel, maar het is zeker wel een kijkje waard.

Wat een schoonheid(sfouten)

Een knappe kop als die van Lara Croft moet natuurlijk wel van je beeldscherm afspatten en in grote lijnen gebeurt dat ook wel. Vooral in de cutscenes blinkt Shadow of the Tomb Raider uit in schoonheid. De expressies in het gezicht van de hoofdpersonen en de details in de omgeving zijn van zeer hoge kwaliteit. Vooral een scene in de jungle, waar Lara oog in oog komt te staan met een jaguar is adembenemend mooi. Het is echter niet altijd zo goed.

Hoewel er hoogstwaarschijnlijk nog een hele grote day one patch klaarstaat voor de release van vrijdag, is het tijdens het reviewen een waar bugfest geweest. Gelukkig nooit gamebrekend, maar wel heel veel kleine foutjes die me vaak uit de beleving haalde. Dieren die niet in bomen zitten maar in de lucht zweven, verschillende animaties die verschrikkelijk lelijk zijn en Jonah die een paar keer wordt ingeladen zonder hoofd. Er is veel te weinig aandacht gegeven aan het ‘poetsen’ van de game.

En de graphics buiten de cutscenes, zijn ook niet altijd om over naar huis te schrijven. De grote aangezichten van bergen en de jungle zijn prachtig, maar dan is het heel jammer dat het knappe gezicht van Lara buiten cutscenes emotie- en detailloos is. Ook verschillende NPC’s zijn matig uitgewerkt en bewegen houterig. Het is te hopen dat de consument er vanaf vrijdag geen last meer van heeft na de grote patch.

Conclusie

Shadow of the Tomb Raider is al met al een goed slotstuk van een fantastische trilogie. De vernieuwde Lara heeft me gecharmeerd en ik hoop dat als we ooit nog meer gaan zien van haar, dat het nooit meer zo oppervlakkig wordt als Angelina Jolie. In dit deel worden haar persoonlijke demonen wat naar de achtergrond geplaatst en is er vooral veel plek voor actie. Ik had liever een iets dieper verhaal verwacht, maar deze manier van verhaalvertelling is ook echt een kwestie van smaak.

De terugkeer van indrukwekkende tombes en de toffe sidequests geven de game heel veel extra speeluren, met over het algemeen goede content. De cutscenes zijn prachtig en van heel hoog niveau, maar het is jammer dat het leveldesign, controls tijdens het klimmen en de grote hoeveelheid bugs enorm veel ergernis kan opwekken en je uit de beleving van Shadow of the Tomb Raider haalt. Het slotstuk van de trilogie is goed maar niet geweldig.