Review: Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands

Vakantie. Voor sommigen een uitgelezen mogelijkheid om eens lekker uit te rusten op het strand in een warm oord en het liefst zo min mogelijk te doen. Voor anderen is het juist de kans om iets van de wereld te zien en juist actief op pad te gaan. Voor die tweede groep reizigers is een tripje naar Zuid-Amerika zonder meer aantrekkelijk, al kan je Bolivia beter overslaan. Tenminste, als we Ghost Recon: Wildlands mogen geloven…

Narcos

In het Bolivia van Ghost Recon: Wildlands is het namelijk in een rap tempo bergafwaarts gegaan. Het Santa Blanca-kartel, onder leiding van El Sueño, heeft het land namelijk compleet in zijn greep om zo ongestraft dik geld te verdienen met de productie, smokkel en verkoop van cocaïne. Lastige journalisten, politici en activisten zijn hun leven niet zeker en dus knijpen het leger en de regering in Bolivia een oogje toe bij alles waarin Santa Blanca een vinger in de pap heeft. Officieel bemoeit de Amerikaanse regering zich nergens mee. Nadat een undercoveragent op gruwelijke wijze is afgeslacht door het drugskartel zet de CIA echter een kleinschalige militaire operatie in gang. De crème de la crème wordt ingezet en een viertal Ghosts krijgen de taak om, zonder enige vorm van back-up, het Santa Blanca-kartel te destabiliseren. Het uiteindelijke doel hierbij is natuurlijk de eliminatie van kartelleider El Sueño.

Voor het zover is, zal je eerst echter de pijlers onder zijn organisatie weg moeten slaan. De kracht van het drugskartel bestaat immers uit de productie van cocaïne, de smokkel hiervan, de beveiliging en de invloed die Santa Blanca heeft op de Boliviaanse burgers. Iedere sector heeft een eigen baas, onderleider en een stuk of vier buchons. Om het netwerk rondom El Sueño weg te vagen, begin je onderaan de ladder, bij de buchons. Pas als je genoeg buchons hebt gedood of ontvoerd, kruipt de onderleider (en vervolgens de baas) van de desbetreffende sector uit zijn schulp. De modus operandi om zo’n leider te elimineren is in grote lijnen steeds hetzelfde. Allereerst moet je informatie verzamelen in de provincie die geleid wordt door de buchon, waarna je uiteindelijk toegang krijgt tot een zestal missies die uiteindelijk leiden tot de eliminatie of ontvoering van je doelwit.

Met uitzondering van de missies waarin je per se ongezien te werk moet gaan, heb je in Ghost Recon Wildlands complete vrijheid om een missie naar eigen inzicht tot een goed einde te brengen. Zo kun je bijvoorbeeld ’s nachts een dorpje insluipen, terwijl er minimale bewaking is omdat het grootste gedeelte van de beveiliging op één oor ligt. Overdag kun je juist weer gebruikmaken van de chaos die vluchtende burgers met zich meebrengen als ze een geweerschot horen of op je gemakje vanaf een flinke afstand het gros van de tegenstanders neerschieten. Waar de missies in de eerste paar provincies nog wel enige vorm van afwisseling lijken te bieden, gaan na verloop van tijd de opdrachten steeds meer op elkaar lijken. Niet zo gek ook natuurlijk, als je beseft dat er maar liefst 21 provincies zijn waarin je aan de slag kan en waarin je dus zo een uur of veertig kunt besteden.

Repetitief

Als je in je eentje speelt, verzandt de game op den duur dan ook in hetzelfde liedje. Allereerst scout je de omgeving met drone of verrekijker en geef je je computergestoorde squadmates vast orders om ongezien wat tegenstanders uit te schakelen. Na dit een paar keer herhaald te hebben, sluip je de basis in en dood/sloop/ontvoer/steel je het doelwit. Mocht er tijdens de sluipactie onverhoopt iets verkeerd gaan, kun je altijd nog proberen om je schietend een weg door het vijandelijke kamp of het dorpje te banen.

Hoe anders wordt de game als je de computergestuurde teamgenoten inruilt voor menselijke medespelers. In plaats van passieve squadmates die je enkel ondersteunen in jouw acties, kun je ineens heel wat wildere acties verzinnen. Met een beetje coördinatie kun je ineens een basis van meerdere kanten aanvallen. Trekt één iemand de aandacht met zijn helikopter, terwijl de rest stilletjes alle oppositie omlegt. En C4 kan ineens voor veel leukere dingen gebruikt worden. Maar hoe goed je plan ook is, uiteindelijk gaat er (bijna) altijd wel iets fout en moet er ineens geïmproviseerd worden. Het zijn de momenten waarop Wildlands glorieert. Daarbij blijft Ghost Recon: Wildlands in de kern natuurlijk een stealth shooter, maar je beschikt met vrienden ineens over heel wat meer mogelijkheden. Het is overigens wel jammer dat je óf met vrienden speelt óf met de AI. Als je met z’n tweeën op avontuur gaat in Bolivia, wordt je squad dus niet aangevuld met nog eens twee computergestuurde spelers.

Guns for hire

In het Bolivia van Ghost Recon: Wildlands is overigens nog heel wat meer te doen dan enkel informatie te verzamelen en buchons uitschakelen. Om je meer reden te geven om de talloze regio’s, met zeer diverse omgevingen, te verkennen, is er gelukkig meer te doen. Zo kun je middels zijmissies de rebellen helpen, bijvoorbeeld door convooien van het Santa Blanca-kartel aan te vallen. Geheel onbaatzuchtig is dit overigens niet. Door dergelijke zijmissies te doen, kun je je namelijk verzekeren van onder meer mortierondersteuning en ‘guns for hire’. Daarnaast kun je door in de spelwereld rond te struinen ook skillpoints vinden, evenals nieuwe wapens en wapenmodificaties. Gelukkig hoef je niet als een kip zonder kop naar deze voordeeltjes te zoeken. Door high value targets te ondervragen en intel te verzamelen, kun je namelijk de locaties van de Rebel Ops en dergelijken vergaren.

Conclusie

Met Ghost Recon: Wildlands heeft Ubisoft een game neergezet waarin je tientallen uren zoet kunt zijn. De spelwereld in Wildlands is gigantisch, maar dankzij de jungle, bergen en uitgestrekte zoutvlaktes zeker niet zonder afwisseling. Die afwisseling is helaas veel minder terug te vinden in de missies die je voor je kiezen krijgt. Op het moment dat je in je eentje aan de slag gaat met Wildlands, zal je je dan ook vroeg of laat gaan ergeren aan de repetiviteit van de game. Ook kleinere problemen zoals de matige voertuigbediening worden op den duur steeds storender. Op het moment dat je Ghost Recon: Wildlands met je vrienden samenspeelt, dan doen diezelfde minpunten ineens nauwelijks af aan de geweldige spelervaring die Wildlands je kan bieden. Want in co-op is alles beter.