Tom Clancy’s Rainbow Six Siege

Ergens voelt het hypocriet. Waar ik onlangs bij Star Wars: Battlefront de afwezigheid van een singleplayer totaal geen gemis vond, deed het me bij Rainbow Six: Siege wel degelijk wat. Misschien komt het door de historie van beide franchises. Waar de Battlefront-games nooit schitterden met een epische verhaallijn, was het in de voorgaande Rainbow Six-spellen juist ontzettend tof om op pad te gaan met een aantal door jou aangestuurde teamgenoten waarmee je ieder kamertje stuk voor stuk uitkamde. Op het moment dat je Rainbow Six: Siege echter als opzichzelfstaande titel gaat zien, wordt duidelijk dat de game, ondanks het ontbreken van een degelijke singleplayer, ontzettend veel heeft te bieden.

Tactisch meestersspel

Hoewel Rainbow Six: Siege een multiplayer-titel bij uitstek is, word je bij de start van de game eerst gedwongen om een tiental Situations door te spelen. Deze Situations speel je alleen en dienen voornamelijk om de klappen van de zweep te leren kennen en alvast de unieke vaardigheden van een aantal operators te leren.

De basis van Rainbow Six: Siege is vrij simpel. Vijf aanvallers dienen een kamer te veroveren, een gegijzelde te bevrijden of één van de twee bommen onschadelijk te maken; de verdedigers dienen dit te voorkomen. Hiervoor wordt de verdedigers eerst korte tijd gegeven om zichzelf in te graven door deuren en ramen te barricaderen en muren te verstevigen. Ondertussen moeten de aanvallers hun doelwit ziet te vinden met behulp van op afstand bestuurbare drones.

Als deze voorbereidingsfase verstreken is, hebben de aanvallers vier minuten de tijd om hun doel te bereiken. De verdedigers winnen als de tijd verstreken is of alle aanvallers het loodje hebben gelegd. Doordat je maar over één leven beschikt en niet over een regenererend levensbalkje, is voorzichtigheid geboden en geduld, ook voor aanvallers, een schone zaak. Om iedere hoek schuilt gevaar en elk moment van onoplettendheid kan je einde betekenen, want een schot in het hoofd is fataal en ook in de rest van je lichaam is een klein aantal rake kogels dodelijk. Zelfs als je gedood bent, kan je echter nog van nut zijn voor je levende medespelers. Met behulp van CCTV-camera’s of de drones uit de voorbereidingsfase kun je de locaties van je tegenstanders proberen te achterhalen en doorgeven aan je teamgenoten. Het kan voor hun net het verschil zijn tussen leven en dood en voor het team dus het verschil tussen winnen of verliezen.

Hoewel de verdediger een natuurlijk voordeel heeft, zeker als zijn locatie nog onbekend is, ben je als aanvaller zeker niet kansloos. Dit komt mede doordat iedere spelers over een aantal handige snufjes beschikt. Waar de verdedigende partij zijn omgeving kan versterken, beschikken de aanvallers juist over onder andere breach charges waarmee je versperringen en bepaalde muren en vloeren kunt opblazen. Het maakt van Rainbow Six: Siege een dynamische game, waarbij de tegenstand van letterlijk alle kanten kan komen. De talloze manieren van aanpak, in combinatie met de diverse locaties waarop de verdedigers zich op een map kunnen bevinden, zorgen er daarnaast voor dat de diverse speelrondes op dezelfde map compleet anders uit kunnen pakken.

Meet the Operators

Dit wordt nog eens versterkt doordat iedere speler voor de start van een ronde een unieke operator kiest, die over zijn eigen specialiteiten beschikt. Voor de verdedigers is er bijvoorbeeld Castle, die extra sterke versperringen kan bouwen, Kaplan, die explosieve vallen kan plaatsen, en Rook, die zijn teamgenoten van extra armor voorziet. De aanvallende zijde beschikt onder andere over Sledge, die zich met zijn hamer door talloze obstakels slaat, Montagne, die met zijn schild over extra bescherming beschikt, en Thatcher, die met zijn EMP-granaten gadgets van de tegenstander kan uitschakelen. De unieke vaardigheden van de operators kunnen, indien goed gebruikt, een speelronde doen kantelen en doen qua impact haast denken aan de klassen uit een MOBA-game. Helaas beschik je niet direct over alle operators, maar moet je ze stuk voor stuk vrijkopen met renown, wat je verdient door potjes te spelen. Hoewel dit in het begin vrij voorspoedig gaat, worden de operators steeds duurder en het wordt daarmee uiteindelijk een behoorlijke exercitie om alle operators vrij te spelen, zeker doordat je je zuurverdiende renown ook graag uitgeeft aan een aantal handige wapenmodificaties.

Zowel de aanvullende kwaliteiten van de diverse operators als het feit dat je snel het loodje legt, maken het bijzonder belangrijk om als team samen te werken in Rainbow Six: Siege en als dat goed gaat, dan kom je flink wat spectaculaire en explosieve actie tegen. Niet is toffer dan gecoördineerd met je teamgenoten een ruimte van meerdere kanten binnenvallen, terwijl de tegenstander nauwelijks beseft wat hem overkomt. Als je met onbekenden speelt, lijkt het soms echter wel dat ieder spectaculair potje wordt afgewisseld door een match waarin minstens één teamgenoot de essentie van de game totaal lijkt te missen. Het aantal keren dat één van mijn medespelers met een welgemikte granaat de gegijzelde doodde, kan ik allang niet meer op twee handen tellen. Rainbow Six: Siege is daarom vooral een strategische game die uitstekend werkt met een groep vrienden; anders waan je je in een Russische roulette van goede of slechte medespelers. Al lijken die medespelers die in ieder geval beseffen wat ze aan het doen zijn naarmate de tijd vordert gelukkig in aantal toe te nemen.

Stoom afblazen

Als de frustratie je te veel wordt, kan je nog altijd even afkoelen in de Terrorist Hunt-modus, die je met maximaal vier medespelers, maar ook in je eentje kunt doen. Naast de klassieke versie, waarbij je een x-aantal terroristen dient uit te schakelen, worden nu ook de spelvarianten uit de multiplayer geïntroduceerd in de coöperatieve modus. Dit betekent dat je dus ook bommen onschadelijk dient te maken en gijzelaars dient te bevrijden of juist dient vast te houden terwijl meerdere golven van tegenstanders je het leven zuur maken. Hoewel Terrorist Hunt op de normale moeilijkheidsgraad al snel behoorlijk gemakkelijk is, bieden de twee hogere moeilijkheidsgraden je flink wat uitdaging en deze coöperatieve spelmodus kan je dan ook nog heel wat uren speelplezier opleveren.

Toch is er nog een laatste punt van kritiek, dat de hele game teistert maar voornamelijk bij de reguliere multiplayer speelt: de matchmaking. Spelers van de alpha of beta die nog nachtmerries hebben van de ellenlange zoektijden voor de start van een nieuwe match kan ik geruststellen: dit is sterk verbeterd en binnen de kortste keren heb je een nieuw potje gevonden. Vermoedelijk doordat je na de meeste matches aan een nieuwe tegenstander wordt gekoppeld, zit er echter weinig regelmaat in de maps en modi die je te spelen krijgt. Hierdoor kan het voorkomen dat je soms drie of vier keer achter elkaar op dezelfde map speelt, terwijl je toch wel eens toe bent aan wat anders. Hoewel je je voorkeuren voor maps en modi vooraf in kunt stellen, is dit ook geen perfecte oplossing aangezien afwisseling niet gegarandeerd wordt.

Conclusie

Rainbow Six: Siege is misschien niet de game geworden waar veel Rainbow Six-veteranen de afgelopen jaren van hebben gedroomd. Dit doet echter niets af aan de kwaliteiten die Rainbow Six: Siege wel degelijk heeft, want het is een tactische, intense en wat langzamere shooter geworden. Daarmee biedt de game een aangename afwisseling ten opzichte van veel andere shooters, waarin snelle gameplay en makkelijke beloningen centraal staan. Natuurlijk is Rainbow Six: Siege niet zonder problemen, waardoor de shooter voor sommigen wellicht niet het volle pond waard zal zijn, maar het staat vast dat je met deze shooter in potentie tientallen uren aan tactisch samenspel, heftige hartkloppingen en spannende shootouts in huis haalt.