Dying Light

2014 was een moeizaam jaar op het gebied van gamereleases. Assassin’s Creed: Unity kampte, bij veel spelers, met fikse problemen, de servers van DriveClub faalden en ook Halo: The Master Chief Collection kende een problematische start. De hoop dat 2015 op dit front verbetering zou brengen, werd al snel de grond ingeboord met een last minute uitstel van de pc-versie van Grand Theft Auto 5 en ook de fysieke versie van Dying Light werd om duistere redenen met een maand vertraagd. Gelukkig is de digitale variant van Techlands nieuwe game wél verkrijgbaar en dus is hier nu alvast de review!

Dead Island

Hoewel Dying Light een nieuwe franchise is, is het eigenlijk een evolutie van de Dead Island-franchise. Dat Dying Light afkomstig is van Dead Island-ontwikkelaar Techland is dan ook direct duidelijk als je met Dying Light aan de slag gaat. De game doet op vele fronten namelijk ontzettend veel denken aan de Dead Island-titels. Niet alleen zijn het de zombies, ook op gameplay-vlak wordt er leentjebuur gespeeld. Wapens die na verloop van tijd kapotgaan en stamina vereisen om te gebruiken of het crafting-systeem en de skill tree; nieuw is het allemaal niet. Nieuw niet, maar verbeterd is het wel. Zo kun je nu ook je wapens tijdens gevechten repareren en zijn de craft-mogelijkheden uitgebreider dan ooit tevoren. Helaas pakt Dying Light ook de wat minder positieve kant mee die we kennen van Techland, want de game heeft overduidelijk nog wat ruwe randjes. Hoewel Dying Light gelukkig niet zoveel bugs bevat als Dead Island, is het spel er zeker ook niet vrij van. Ook op andere fronten had Dying Light nog een polijstlaagje kunnen gebruiken, zo zijn bijvoorbeeld de savepoints niet altijd even praktisch en kampt het nodige aantal pc-gebruikers met performance-problemen.

Dying Light biedt echter nog veel meer dan deze bekende elementen, waarbij de introductie van parkour het voornaamste is. De door zombie-uitbraak geplaagde stad Harran die je als undercover militair met een dubbele agenda bezoekt, hoef je immers niet alleen op straatniveau te bezoeken. Binnen de kortste keren klauter je ook over de daken van de vele sloppen die de fictieve stad in het Midden-Oosten rijk is. Het freerunnen mist de absolute finesse die Mirror’s Edge wel bezat, maar het rondrennen over de daken voelt na wat gewenning soepeltjes aan. Zeker als je eenmaal wat agility-upgrades, die je verdient met klim- en klauterwerk, hebt vrijgespeeld. Buiten het feit dat het simpelweg leuk is om te klimmen, heeft het ook zeker zijn nut in een met zombies overspoelde stad. Niet alleen kun je zo op de gekste plaatsen voorwerpen vinden om spijkerbommen, molotovs of wat dan ook in elkaar te knutselen, de gemiddelde zombie (de ‘viral’ echter wel) bezit ook niet genoeg hersencellen om een flatgebouw op te klimmen. Wordt het aantal zombies dat je tegenover je hebt je even teveel, is de uitweg omhoog dan ook snel gevonden.

Het blijft echter niet bij het te snel af te zijn van zombies en vijandig gezinde mensen door het hazenpad te kiezen, het parkour biedt ook extra opties in een gevecht. Zombies veranderen in een handig opstapje, met een ferme trap mik je een zombie zo een staak in en met een goed gemikte sliding haal je een opponent onderuit. Vervolgens haal je je knuppel, eventueel voorzien van wat elektrische of brandende spikes, te voorschijn om de genadeslag uit te delen. Dit alles wordt bijzonder grafisch uitgebeeld en de ledematen vliegen je dan ook om de oren. Dit heeft ook praktisch nut, want met een goed gemikte slag houw je een arm van een zombie af of, iets strategischer, geef je een flinke tik tegen het hoofd. Na verloop van tijd krijg je ook de beschikking over vuurwapens, al zal je deze zeer spaarzaam gebruiken. Hoewel ze bijzonder effectief zijn om zombies of menselijke tegenstanders neer te knallen, en munitie soms niet eens zo schaars is, maakt een geweer flink wat geluid. Hierdoor worden weer nieuwe zombies aangetrokken en zo beland je bij sommige gevechten van de regen in de drup als je het vuur opent. Als het even kan, blijf je dus je vrolijk doorhakken met honkbalknuppels, bijlen en ander gelijksoortig wapentuig of lok je zombies van je weg door wat firecrackers weg te gooien of een autobom van afstand te detoneren.

Alone in the Dark

Gelukkig blijft het niet bij het freerunnen dat van Dying Light een verfrissend ervaring maakt, de dag- en nachtcyclus helpt ook een handje mee. Hoewel je overdag al niet de koning te rijk bent, zeker in de latere gebieden kom je lastige zombies tegen, wordt het ’s nachts allemaal nog een paar tikjes pittiger. In de nacht komen namelijk ‘volatiles’ te voorschijn. Deze mutanten zijn extreem atletisch en ongelofelijk krachtig en zijn dus een ware verschrikking. Zodra het donker wordt, zal eenieder met een beetje verstand dus enkel door de straten van Harran sluipen. Vroeg of laat word je echter vrijwel zeker gespot door deze griezels en dan kun je het maar beter op een lopen zetten. Een adrenalineverhogende achtervolging volgt en met een gierende hartslag ren je als een gek naar het dichtstbijzijnde safehouse. Makkelijk is dat niet, zo in het donker, maar het is wel de moeite waard. Alle ervaringspunten die je in de nacht verdiend worden namelijk verdubbeld. Mocht je als angsthaas liever enkel overdag Harran verkennen dan is dat ook mogelijk. Door in één van de vele safehouses te overnachten ontloop je de spanning van de nacht. Alleen een paar verhaalmissies, en tevens wat zijmissies, vereisen daadwerkelijk actie in de nacht of donker, al kan je er natuurlijk ook voor kiezen om meer missies ’s nachts te doen.

Dit verhaal van Dying Light komt overigens vrij langzaam op gang en weet ook daarna nauwelijks te overtuigen. Hoewel Techland niet schuwt voor heftige plotwendingen, zijn de meesten nogal voorspelbaar en zie je de gemiddelde twist al mijlen van te voren aankomen. Het helpt ook niet dat je weinig connectie voelt met de andere karakters in de game, doordat je medepersonages geen enkele emotie lijken te hebben. Hoewel de voice acting van een deel van de karakters prima is, wordt de dialoog gevoerd door een stel zoutzakken met een overdosis botox in hun gezicht. Hierdoor mist het verhaal urgentie, hecht je te weinig waarde aan sommige personages en dit gaat ten koste van de impact van de verhaallijn en plotwendingen. Daarnaast eindigt de game op zowel verhaal- als gameplay-technisch vlak met een flinke anticlimax.

Samenspel

Na een uurtje of vijftien heb je de verhaallijn wel doorgespeeld, maar je doet de game tekort als je je enkel met de hoofdmissies bezighoudt. Daar buiten zijn er namelijk nog talloze zijmissies te vinden die de speeltijd flink opschroeven, zijn er safehouses die je zombieproof moet maken en gedurende het klimmen en klauteren door de stad kom je vele random encouters tegen. Hoewel de variatie hierin niet bijster groot is, is het desalniettemin een leuke afwisseling om onder andere burgers van zombies te redden en airdrops voor jouw factie te bemachtigen. Nog leuker wordt het echter als je besluit om met wat vrienden Harran te gaan verkennen. De co-operatieve modus van Dying Light is namelijk ontzettend tof. Niet alleen kan je met z’n vieren de stad verkennen, gebroederlijk zombies afslachten en elkaar achtervolgen over de daken, ook is de volledige verhaallijn (op het start- en slotstuk na) in co-op speelbaar. Hoewel dit van zichzelf al erg vermakelijk is, heeft Techland het samenspel nog wat opgeleukt met de toevoeging van challenges. Gedurende de co-op worden jij en je medespelers met deze challenges uitgedaagd om bijvoorbeeld binnen korte tijd het meeste zombies af te slachten of het snelste een parcours af te leggen. De winnaar wordt beloond met cash en dit levert een leuke onderlinge competitie op.

Gaat je voorkeur sowieso meer naar competitie dan samenspel uit, dan kan je ook de ‘Be A Zombie’-modus eens uitproberen. Hierin krijg je de beschikking over de zeer atletische Night Hunter, waarmee je de game van anderen kan binnenvallen. Terwijl jij probeert je menselijke tegenstander(s) te doden, moet je een aantal nesten verdedigen dat de oppositie probeert te slopen. Makkelijk is dit echter niet en je moet dan ook flink wat trucs uit de kast halen, wil je het overleven. Overigens hoef je niet bang te zijn dat je tijdens je missies of simpelweg verkenningen constant lastig wordt gevallen door menselijk bestuurde zombies, want gelukkig kun je deze optie ook gewoon uitzetten.

Conclusie

Ofschoon de lancering van Dying Light behoorlijk moeizaam is, staat de kwaliteit van de game buiten kijf. Het wordt dan ook interessant om te zien wat Dead Island 2 ons zal bieden, want Dying Light is in vrijwel ieder opzicht een evolutie op de voorgaande zombiegames van Techland. De invloedrijke dag- en nachtcyclus, de uitgebreide co-operatieve mogelijkheden en de vele hoofd- en zijmissies maken duidelijk dat je met Dying Light heel veel uren zoet kunt zijn. Hoewel de duur van het verhaal soms wat kunstmatig wordt gerekt door de afstanden die je tussen missies moet afleggen, is dit geenszins problematisch. Het rennen over de daken is misschien wel het leukste onderdeel van de game en gaat mede door de terreinverandering van sloppenwijk naar binnenstad geen moment vervelen. De verdere ruwe randjes die Dying Light bevat, vergeet je dan ook snel op het moment dat je na een minutenlange epische achtervolging in het holst van de nacht eindelijk je toevlucht hebben gevonden tot een safehouse.