Dragon Age: Inquisition

De eerste Dragon Age was de best verkopende nieuwe franchise van EA, toen de game verscheen in 2009. Het vervolg werd beduidend minder ontvangen, maar wist ook een schare nieuwe fans te verblijden. Toch kwamen beide games alleen echt tot hun recht op de pc, de consoleversies van de games waren niet sterk te noemen. Vanaf deze week is het niet meer alleen The Elder Scrolls V: Skyrim die consolegamers vermaakt met 100+ uren RPG-plezier. Dragon Age: Inquisition is een geweldige samenkomst van het eerste en het tweede deel, met veel invloeden van Skyrim. Dat alles gemaakt met de befaamde Frostbite-engine van Battlefield-maker DICE. Eigenlijk staat er niks in de weg voor Dragon Age: Inquisition.

Jouw verhaal in Dragon Age Keep

Even heel belangrijk. Voordat je de game begint, raad ik je aan om Dragon Age Keep te bezoeken. Via je Origin-account kun je hierop inloggen, waarna je savegames worden gecheckt en gebruikt om de wereld van Dragon Age: Inquisition te creëren. Zelfs als je nog nooit een Dragon Age-game hebt gespeeld, is het leuk om de geschiedenis nog een keer te bekijken, sfeervol verteld door een voice-over, ondersteund door tekeningen van de game. Let wel, dit hele verhaal gaat zeker 20 minuten duren. Heb je alle keuzes gemaakt, dan sla je het op en kun je de game in jouw eigen wereld starten.

BioWare laat zich weer van zijn beste kant zien met dit diepe begin van de game. Hoewel het verhaal niet primair draait om je belevenissen uit eerder delen, hebben je keuzes wel degelijk invloed op de spelwereld. Ook is het weer mogelijk om uit meerdere klassen en rassen te kiezen, iets wat in Dragon Age 2 niet meer mogelijk was. Je kunt aan de slag als mens, elf en dwerg, maar voor het eerst kun je ook een stoere qunari zijn. De klassen Warrior, Rogue en Mage keren terug uit het eerste deel en zelden heb ik zo’n diepe customization gezien als in het begin van Inquisition. Werkelijk alles aan het uiterlijk van jouw personage is te wijzigen, iets waar je lange tijd mee zoet kunt zijn. Sowieso is “lange tijd zoet” de belangrijkste boodschap uit deze recensie.

De baas van de Inquisition

Het verhaal van Inquisition begint niet heel erg sterk. Ferelden en Orlais, twee landen in de wereld van Thedas, krijgen opeens te maken met Breaches: scheuren tussen de echte wereld en een wereld vol demonen. Jij begint het spel als de enige man of vrouw die deze scheuren kan dichten. Waarom jij die uitverkorene bent wordt totaal niet duidelijk in het begin van het verhaal, maar het geeft wel direct een tegenstelling in hoe mensen je zien. De Chantry (de kerk) ziet je als duivels gedrocht en het volk ziet je over het algemeen als held. Op de achtergrond is het daarnaast oorlog tussen de Templars (beschermers van de kerk) en de Mages, en later zullen ook de elven een grotere rol gaan spelen. Om de scheuren te dichten is er een leger nodig en jij wordt de nieuwe baas van de Inquisition, een uitgestorven organisatie die nieuw leven wordt ingeblazen om het gevaar te stoppen.

Hierin komt één van de leukste dingen van Dragon Age: Inquisition naar voren. Jij bent de baas van een leger. Dat voelt ook echt zo, want je krijgt een grote kaart voor je met plekken waar je kunt strijden. Voordat die plekken te bereiken zijn, dien je eerst scouts (onder leiding van Leliana uit Dragon Age: Origins en Dragon Age II) uit te zenden die je een beeld geven van de situatie ter plekke. Met zoveel oorlogen in het land is er altijd wel wat aan de hand en is het sluiten van allianties een grote uitdaging. Vaak moet je ook kiezen voor een partij, wat een andere partij dan niet leuk vindt. Echter, voordat je scouts kan sturen, moet je genoeg Inquisition-punten verzamelen en dit zorgt ervoor dat je steeds een stukje verder in het verhaal raakt.

Enorm!

Een verhaal waar je je zeker honderd uur mee kan vermaken. De overeenkomst met Skyrim is gemakkelijk te maken. Per gebied dien je namelijk verschillende kampen op te bouwen, zodat jouw leger beter verspreid is over het veld. Elk stukje map ga je nieuwe opdrachten, grotten en andere vreemde plekken ontdekken. Als je van RPG’s houdt, gaat juist dit element je uren van de straat houden, want bijna overal is een verhaal te vinden en bijna iedereen heeft hulp nodig. Dit leidt tot het behalen van simpele fetch-quests tot uitgebreide en diepe verhaallijnen. Sowieso is het al heel tof om de invloed van je Inquisition uit te breiden. Bouw meerdere kampen en er zullen daadwerkelijk minder tegenstanders rondzwerven. Alles heeft effect.

Waar de grootte van de game en het aantal opdrachten de grote overeenkomst is met Skyrim, is de combat het grote verschil. Dragon Age combineert de combat van het eerste en het tweede deel, waardoor je aan de ene kant gericht moet vechten, maar aan de andere kant kunt pauzeren, uitzoomen en verschillende opdrachten aan je party-members kunt geven. Welke tactiek je gebruikt hangt helemaal af van de situatie. Bij het bevechten van mijn eerste draak was het echt niet meer mogelijk om mijn party-genoten hun gang te laten gaan. Steeds diende ik het spel te pauzeren en een nieuwe tactiek te bedenken tegenover de verschillende ledematen van de draak. Bij kleine gevechten is het lekker snel om je party automatisch te laten vechten.

De grootste overwinning van het vechtsysteem in Inquisition is dat het op consoles écht goed werkt. Het pauzeren, het uitzoomen, het gebruiken van krachten (acht van je krachten kun je selecteren en dat is ruim voldoende), het oproepen van de kaart en het gebruiken van potions werkt allemaal zeer vloeiend. Eigenlijk is het enige stukje kritiek dat de camera altijd automatisch naar je party-member gaat als je deze selecteert. Veel gemakkelijk was het geweest als deze zou blijven bij de tegenstander, zodat je nog sneller opdrachten kunt geven.

Frostbite

Grafisch heeft de game twee kanten. Aan de ene kant zijn daar de characters, die niet zo goed uit de verf komen. Ze voelen last-gen aan, wat er wel weer voor zorgt dat de actie soepel verloopt. Aan de andere kant is daar de omgeving, die enorm sfeervol, kleurrijk en mooi is. Het lijkt wel alsof de bodem de grootste stap maakt in de nieuwe generatie, want je loopt werkelijk door de begroeiing heen en je voelt de stenen onder je voeten. Ook de krachten komen goed tot hun recht. Een Mage voelt zo machtig aan met schitterende bliksem-, ijs- en vuurkrachten. Wat wel jammer is, is dat de Frostbite-engine er bijna nooit voor zorgt dat de omgeving in brand vliegt, wat wel werd getoond in eerdere trailers. Het gebeurt zelden.

BioWare trekt een blik characters open, niet te geloven. Fans van het tweede deel worden verwend met dikke party-members als Cassandra en Varric, maar ook de fans van het eerste deel worden getrakteerd met oude bekenden. Sowieso lijkt Inquisition een hommage aan het eerste deel, want de wereld voelt echt als Dragon Age: Origins, maar dan in een nieuw jasje.

Conclusie

Dragon Age: Inquisition is vier jaar in ontwikkeling geweest en dat is te merken aan alles. Als je denkt een klein deel van de wereld te bewandelen, ben je uiteindelijk een tiental uren en tientallen submissies verder. Soms stellen die submissies niks voor, maar achter andere missies hangen weer diepe verhalen. Hoewel de personages er een beetje knullig uitzien, is de wereld sfeervol, kleurrijk en is er altijd wat te beleven. Het grote verhaal achter Inquisition is misschien niet zo diep, maar je hebt ook bijna geen tijd om deze te beleven zoveel als er te doen is.

Een dikke pluim gaat naar BioWare voor het werkend krijgen van het diepe vechtsysteem op de consoles. Het is niet laagdrempelig, maar wel sterk gedaan. Na de kritieken op Mass Effect 3 en The Old Republic mag BioWare weer rustig ademhalen, want ze kunnen het nog steeds. Als je houdt van RPG’s, ga je je verliezen in de wereld van Dragon Age: Inquisition. Dat ben ik in ieder geval wel aan het doen.