Review: Assassin’s Creed Rogue

Het is een bewogen jaar en een heel bewogen maand, want veel grote games passeren de revue en Assassin’s Creed: Unity is daarbij niet de enige titel uit de franchise van Ubisoft; Assassin’s Creed: Rogue heeft ook het toneel betreden. Waar we in Unity de baguette eten, wijn drinken en het trottoir bewandelen op de new-gen, kiezen we in Rogue (wederom) het ruime sop op de vorige generatie consoles. Echter, Shay Patrick Cormac is een Ierse kerel die als eerste in de serie de kant van de tempeliers kiest. Wij hebben uitgezocht hoe dat uitpakt.

Orde van de Tempeliers

Shay Patrick Cormac is absoluut niet altijd een tempelier geweest. Assassin’s Creed moet zijn naam natuurlijk eer aandoen en Rogue begint het verhaal dan ook met Shay als assassin. Hij doet het goed in de kringen van deze Orde en neemt al gauw het roer over van de Morrigan, een schip waarmee je de ijzige wateren in Noord-Amerika onveilig maakt. Echter, het verhaal heeft een keerpunt waar Shay aan zijn moraal beschadigd raakt en hij wantrouwend wordt over de visie die de assassins uiten. Een heftige gebeurtenis leidt voor hem tot een zeer lastige keuze. Hij keert de assassins de rug toe en voegt zich bij de Orde van de Tempeliers, voor het eerst in de franchise.

Voordat je tot dit punt komt, kun je al uren verder zijn. De inleiding waarbij Shay nog assassin is blijkt nog vrij lang en zeker als je over de wateren zwerft, schepen vernietigt, de Morrigan upgrades geeft en eilanden verkent. Fans van Assassin’s Creed IV: Black Flag mogen dan ook blij zijn, want er is genoeg te doen als je het water afwisselt met het land. Helaas is het verhaal van Rogue een wirwar en lijkt het erop dat Ubisoft het steeds moeilijker vindt om Assassin’s Creed te verwoorden, zeker buiten de Animus wat ik het liefst oversloeg zo ongeïnspireerd. Het verhaal liet bij mij niet echt een indruk achter en hoewel de ijzige gebieden de herinnering zijn van deze game, wordt het spel weinig memorabel zoals we kennen van de eerste twee Assassin’s Creed-games. Ook het perspectief van de tempeliers maakt niet het verschil in Rogue. Wel is het mooi om te zien dat er twijfel ontstaat over de ‘goedheid’ van de assassins en de tempeliers misschien helemaal niet zo slecht waren.

Van ijs naar New York

En dat is direct ook een probleem van Assassin’s Creed: Rogue. Ik maakte de vergelijking met Black Flag en die is niet onterecht, aangezien de hele opbouw hetzelfde is, de missiestructuur maar weinig afwijkt van de vorig jaar verschenen game en de gameplay nauwelijks veranderd is. Het rennen van Shay is hetzelfde, het klim- en klautersysteem bevat nog altijd veel haken en ogen – waaronder het via bomen manoeuvreren – en de zijmissies vertonen naast wat lichte vernieuwingen veel gelijkenissen met die uit Black Flag, maar dan in een andere setting. Is dit meteen slecht? Niet per se, maar mijn voorliefde voor Assassin’s Creed begon zich naar de afgrond te bewegen vanaf deel drie en samen met Black Flag heb ik ze dan ook snel opzij gelegd.

Rogue herpakt zichzelf wel door de benoemde onderdelen iets te verbeteren en vooral de diverse omgevingen erbij te pakken. Die dragen hun steentje bij, want de ijzige zeeën bij de Noordpool waar je met een ijsbreker doorheen moet, rivierbeddingen, kleine dorpjes, uitstapjes richting Europa en natuurlijk New York zorgen voor veel afwisseling. Ook dit heeft wel zijn keerzijde, aangezien er zo nu en dan samenhang mist en er dus minder kans is op memorabele omgevingen of steden. Een leuk nieuw detail is dat Shay niet te lang moet gaan zwemmen, want het koude water doet schade aan zijn gezondheid waardoor je met je schip dichter bij eilanden moet zien te komen. En daar zijn er genoeg van, dus je kunt weer uren speuren naar kistjes, stukken Vikingzwaard, dieren die je kunt villen en nog veel meer andere collectables.

Nieuwe apparatuur

Assassin’s Creed: Rogue moet het niet van de vernieuwing hebben, daar moet Unity meer voor gaan zorgen. Echter, de doorgewinterde fans zullen zeker genieten van Rogue, omdat de missiestructuur erg gebonden is aan de franchise er wel meer variatie in zit. Door de vele omgevingen kan Ubisoft beter spelen met de vorm van missies. Er zitten dan ook aardige verrassingen in de game die het gelukkig plezieriger maken. Verder krijgen we nieuw wapentuig, zoals upgrades voor je schip, een geweer met een ‘silencer’ erop dat onder andere verdovingspijltjes schiet en een masker om je te beschermen tegen rook en giftige gassen. Kleine vernieuwingen die de serie net dat beetje verfrissing bieden, maar wel wat weinig. Ook is het verschil in open en hechte gebieden fijn, waar New York natuurlijk een groot gebied is vol gebouwen. Verfrissend en tof om niet op één plek te blijven hangen.

Het schip naar de bodem van de zee

Plezier heb ik wel met deze game en dat komt door de kleine verbeteringen en de setting die iets beter in elkaar steekt. Helaas zit het op technisch vlak gewoon nog steeds niet goed met Assassin’s Creed. Visueel zeker geen verkeerd plaatje en de sfeer is heerlijk, maar de framerate is een negatief punt van het spel. Normaliter ben ik niet zo’n zeikerd, al zijn zulke framedrops toch echt wel tergend voor mij. Assassin’s Creed: Rogue draait nooit volledig soepel maar is te doen, al kakt hij vaak genoeg ook in. Op zee gaan gevechten gepaard met framedrops en op land gebeurt het willekeurig. Daarnaast zitten er aardig wat bugs in, zoals ergens vast komen te zitten, Shay die door de struiken achteruit loopt terwijl ik de controller niet aanraak en het soms niet kunnen klimmen. Daarnaast loopt het geluid al sinds de eerste Assassin’s Creed niet synchroon bij gevechten en ook bij Rogue komt dit veelvuldig voor. Denk hier een vastloper bij, het klimmen dat moeizaam gaat en de camera met een eigen willetje en je weet dat Rogue misschien niet naast Unity in ontwikkeling had moeten zijn.

Conclusie

Als groot liefhebber van de serie kan ik het niet begrijpen dat Assassin’s Creed een franchise is geworden waarvan er elk jaar een exemplaar moet verschijnen – en nu zelfs twee op dezelfde dag. De verhalen worden steeds ongeïnspireerder alsook de protagonisten en dit gebeurt precies zo in Assassin’s Creed: Rogue. Shay is een toffe Ierse kerel die graag met zijn bemanning de zeeën vol zingt, die veel meemaakt en ook zeker voor wat verrassingen zorgt, maar echt memorabel zal het allemaal niet worden. Het perspectief van de tempeliers wordt mijns inziens te weinig belicht en verschilt te weinig met de invalshoek van de assassins. Toch vermaak ik me wel met Rogue en dat doet Ubisoft knap. De game biedt variatie in omgevingen, andere manieren van missies en vooral ook plezier. De technische mankementen snoepen echter weer wat van die ervaring af en dat is ontzettend jammer. Assassin’s Creed: Rogue is alleen niet zo desastreus en als je van Assassin’s Creed III en Black Flag hield, ga je hier zeker zoet mee zijn.