Assassin’s Creed: Rogue Remastered

Het broederschap der assassijnen nadert een periode van duisternis. Nadat Haïti werd getroffen door een aardverschuiving en tal van levens verloren gingen, bleek een eeuwenoud artefact, die van het eiland door de tempeliers van de Caribische assassijnen gestolen werd, de aanleiding van deze ellendige natuurramp.

Nu is het aan Shay Patrick Cormac, een eigenwijze leerling van de kunst der assassijnen, de taak om met de hulp van het teruggevonden artefact een aantal resterende Pieces of Eden veilig te stellen van de tempeliers. Als ook deze actie catastrofale gevolgen met zich mee blijkt te brengen en Shay tot de ontdekking komt wat er in Haïti is gebeurd, verzet hij zich tegen het broederschap dat al lang op de hoogte was van de verwoestende gevolgen…

De kille duisternis

Dit afsluitende deel van de zogeheten Kenway-saga staat voor het meest duistere Assassin’s Creed-deel dat tot nu toe het licht heeft gezien. Het verhaal, dat zich tijdens de Zevenjarige Oorlog afspeelt, een strijd tussen de Britten en Fransen waarbij ook de koloniën in het conflict worden meegesleept, overbrugt het gat tussen het derde en vierde deel uit de franchise. Het is dan ook extra leuk als je deze verhalen al kent en verschillende personages uit beide games tegenkomt.

Wanneer protagonist Shay zich tijdens deze gespannen oorlogsjaren afvraagt waarom het broederschap zoveel haat jegens de tempeliersbende kent en zijn voorstel om met elkaar in gesprek te gaan snel door hen wordt afgekaatst, begint hij zich tegen de conservatieve ideeën van de assassijnen te wenden. Wanneer het conflict echt uit de hand lijkt te lopen, is het tijd om schoon schip te maken: hij sluit zich aan bij de tempeliers en vindt heil in het uitmoorden van zijn voormalige kameraden. Het innerlijke conflict dat Shay ervaart en de grote omslag in het verhaal zorgen zonder twijfel voor één van de krachtigste en meest duistere epossen die de saga ooit gekend heeft.

En dat duistere is ook terug te vinden in de setting van de game: het warme, tropische piratenland van Assassin’s Creed IV: Black Flag wordt ingeruild voor de kille Arctis en de Amerikaanse riviervallei. Als derde locatie komt een stad terug die ook al in Assassin’s Creed III te verkennen was: New York.

Deze verschillende locaties zorgen voor een aangename variatie en brengen ook verschillende soorten gameplay met zich mee. Wil je de Noordelijke ijszee doorkruisen, moet je eerst met je schip het ijs openbreken. Ben je op jacht, kijk dan in welk klimaat het dier leeft waar jij naar opzoek bent. Waar flora en fauna, zee en nederzettingen elkaar afwisselen in de Arctis en de riviervallei, staat in New York vooral het stedelijke centraal.

Tussen wal en schip

Maar waar de setting en het verhaal uiterst in de smaak vallen, zijn er twee dingen waar ik ernstig tegenop loop. Zo lijkt de game qua gameplay en animatie een bijna volledige kopie van Black Flag te zijn. Designs van NPC’s en vijanden, de manier van spelen en besturen, het uiterlijk van de interfaces, noem maar op. Het lijkt dezelfde wand te zijn waar een nieuw kleurtje verf overheen is geschilderd. Een verademing is wel dat het schepen besturen (ja, ook in dit spel beleef je een groot deel van het verhaal op zee) verder geperfectioneerd is. Dit zorgt voor een prettigere besturing van je schip en nieuwe, innovatieve manieren om vijandige slagschepen te elimineren.

Daarnaast moet ik weer wennen aan de graphics van 2013. Zeker na het spelen van het adembenemend mooie Origins is het zwaar om weer een stap terug te nemen. Deze opgepoetste versie lijkt daarom op het gebied van grafische kwaliteit vrij weinig veranderingen met zich mee te brengen, terwijl die er wel zijn. Deze variant van de game is op het gebied van graphics te vergelijken met de pc-versie van het spel, die uit 2014 komt, op een paar kleine extra verbeteringen na. Het is echter jammer dat deze versie, zowel op de reguliere Xbox One en PlayStation 4 als op de 4K-varianten, geen beeldverversing van 60 frames per seconde lijkt te ondersteunen. Een gemiste kans.

Conclusie

De laatste jaren was er veel commentaar op de oninteressante personages en de minder boeiende verhaallijnen van de franchise. Assassin’s Creed: Rogue komt echter, door een zeer indrukwekkende plotwending, ontzettend goed uit de verf als een ‘story Assassin’s Creed’. Schep daar de setting bovenop waar het verhaal je doorheen sleurt en je kunt uren zoet blijven met het spelen van het verhaal. Want freeroamen deed ik niet. Door de verjaarde graphics, zeker een moeilijke stap terug na Origins, en het copy-paste-werk van de vierde Assassin’s Creed qua verdere animatie en gameplay was het voor mij niet aantrekkelijk genoeg om de toch wel interessante locaties volop te verkennen.