The Equalizer is wellicht wat clichématig, over de top en komt wat traag op gang, maar het acteerwerk van Denzel Washington, de snoeiharde actie die culmineert in een geweldige climax en de originele manieren die de hoofdpersoon weet te bedenken om zijn vijanden uit de weg te ruimen maken erg veel goed.
Na onder andere Starsky and Hutch, Charlie’s Angels en 21 Jump Street is nu The Equalizer aan de beurt om verfilmt te worden, een wat minder bekende tv-serie uit de jaren ’80, waarin Edward Woodward de hoofdrol speelde. Deze verfilming markeert de tweede samenwerking tussen Denzel Washington en Antoine Fuqua, die eerder al samen Training Day maakten. Voor zijn rol als corrupte rechercheur mocht Denzel toen nog een Oscar in ontvangst nemen. En het lijkt er op dat de twee graag samen werken, want ze hebben in de nabije toekomst nog twee gezamenlijke projecten gepland staan. Als eerste is de sequel van The Equalizer aan de beurt; blijkbaar hadden ze er zoveel vertrouwen in dat ze niet eens de resultaten van deel één hebben afgewacht om al aan de voorbereidingen voor deel twee te beginnen. En daarna gaan ze samen een remake maken van de filmklassieker The Magnificent Seven.
In The Equalizer speelt Denzel Washington de lichtelijk obsessief compulsieve Robert McCall, een verder onopvallende medewerker van een bouwmarkt die aan insomnia lijdt en zijn nachten slijt met het lezen van de “honderd boeken die iedereen gelezen moet hebben”, vaak onder het genot van een kopje thee in een plaatselijke diner. In deze diner leert hij tienerprostituée Teri kennen, gespeeld door Chloë Grace Moretz, wiens film If I Stay vorige week nog in Nederland in première ging. Deze Teri is in handen gevallen van Russische mensenhandelaren en die behandelen haar, zacht gezegd, niet zo heel erg goed. Wanneer ze het ziekenhuis in wordt gemept besluit Robert dat hij zich niet langer afzijdig kan houden en hij besluit om zijn spaarcentjes te gebruiken om te proberen haar vrij te kopen. De Russen lachen hem echter uit en sturen hem weer weg.
Dit is het moment dat je erachter komt dat Robert meer is dan een simpele bouwmarktmedewerker. Natuurlijk wisten we dat allemaal al voordat de film zelfs maar begon, maar hier wordt het pas voor het eerst bevestigd. Hij analyseert dan namelijk de hele kamer, bepaalt hoeveel seconden hij nodig heeft, en schakelt vervolgens alle vijf de Russen die zich in de kamer bevinden in precies 19 seconden tijd uit. Het wordt nooit expliciet gezegd, vermoedelijk om de mystiek van het karakter te bewaren, maar het is vrij aannemelijk dat Robert ooit tot een speciale gevechtseenheid behoorde. Na deze actie lijkt hij de smaak te pakken te hebben en besluit hij meer mensen in zijn omgeving te helpen. Blijkbaar vindt hij een kogel door het hoofd maar saai, want hij weet telkens weer inventieve manieren te verzinnen om zijn tegenstanders uit te schakelen.
Het bloedbad dat hij heeft aangericht blijft uiteraard ook niet onopgemerkt en de Russische maffia besluit om een probleemoplosser te sturen om hun zaken weer op de rails te krijgen. Deze Teddy, een complete sociopaat gespeeld door Marton Csokas, is de rest van de film de voornaamste antagonist. De strijd tussen Robert en Teddy culmineert uiteindelijk in een gewelddadige climax in de bouwmarkt, waar Robert wederom zijn inventiviteit toont in de wijze waarop hij de slechte Russen weet te vermoorden.
Vanaf het begin van de film wordt de nadruk op tijd gelegd. Robert timet bijna alles wat hij doet, en ookal slaapt hij nauwelijks, toch zet hij nog altijd trouw een wekker. Dit gegeven wordt in de film gebruikt om hem een nog efficiëntere moordenaar te maken. Hij weet hierdoor namelijk precies hoeveel tijd hij heeft en hoeveel tijd hij nodig heeft om bepaalde acties uit te voeren. Dit geeft sommige van de gevechtsscenes een extra dimensie die wel origineel is.
Wat dan weer jammer is is dat alle clichés die je in de meeste actiefilms tegenkomt ook hier weer aanwezig zijn. Alle “bad guys” zijn hopeloos onbekwaam en zouden op 3 meter afstand nog geen olifant kunnen raken met een raketwerper. De hoofdpersoon lijkt haast wel paranormaal begaafd omdat hij alles wat de bad guys doen van tevoren al aan ziet komen en daarop weet te anticiperen. De vrouwen dienen, op één uitzondering na, nooit een hoger doel dan een “damsel in distress” die gered dient te worden. De politie is net zo corrupt als de misdadigers en daarom kunnen slachtoffers zich niet tot hen keren voor gerechtigheid. En wanneer de hoofdpersoon een explosie af laat gaan, loopt hij hier uiteraard in slow motion vandaan en gaat hij precies op tijd een hoek om, om te voorkomen dat hij zelf ook in vlammen opgaat. Hoewel dit misschien bedoeld was om aan te tonen hoe goed hij alles wel niet kan timen, is en blijft het een cliché.
In de handen van de meeste acteurs was de rol van Robert McCall waarschijnlijk erg afgezaagd geworden. Denzels smeulende intensiteit onder een kalm exterieur is echter wat hem onderscheidt van de standaard actiehelden en bevestigd maar weer eens te meer de klasse van deze acteur. Ook al zal hij zeker geen Oscarnominatie tegemoet kunnen zien voor deze rol, toch kan hij trots zijn dat hij zich heeft weten te onderscheiden van alle standaard actiehelden die we in de loop der jaren hebben mogen aanschouwen. En dat hij voor het einde van het jaar alweer zestig(!) wordt is Denzel echt geen moment aan te zien.
Alles in ogenschouw genomen is dit zeker geen meesterwerk, maar dat is natuurlijk ook nooit het doel geweest. Het doel was om een donkere, bloederige actiefilm te maken die zowel het morele rechtsgevoel als de dierlijke, bloeddorstige en wraaklustige kant die de meesten van ons herbergen aanspreekt en ons onderwijl ruim twee uur lang te vermaken. In deze opzet is de film dan ook wonderwel geslaagd. Ik heb me gedurende de 130 minuten die deze film duurt dan ook geen moment verveelt. Hierom geven we deze film 4 van de 5 sterren.
