Metro: Last Light

Ik ben een angsthaas, een watje en een pussy. Headcrabs maakten mijn avonturen in Half-Life 2 tot een hel. Ergens in het level Ravenholm konden mijn zenuwen het niet meer aan en ben ik gestopt met de game om hem vervolgens nooit meer op te starten. Ooit dacht ik dat ik Dead Space misschien wel wat zou vinden, na tien minuten wist ik uit pure angst niet hoe snel ik het spel af kon sluiten. Ook de beelden van Metro, vol met enge misvormde mutanten, zorgden er bij voorbaat al voor dat ik de game nooit een kans durfde te geven. Toch wist het beklemmende sfeertje van de Metro-reeks mij te trekken en hoewel ik constant met bezwete handjes zit te spelen, had ik bij Metro wél de drang om verder te gaan.

Rangers

Ik ben geen tegenstander van DLC, mappacks van Call of Duty kan ik zonder problemen goed praten. Bij Metro: Last Light is men echter wel te ver gegaan. Op het moment dat je een nieuwe game opstart, krijg je vanzelfsprekend de optie om de moeilijkheidsgraad in te stellen. Heb je de game echter niet gepre-orderd, dan heb je niet de mogelijkheid om de, realistischere, Ranger-modus te selecteren. Hoewel deze modus ook bij voorganger Metro 2033 via betaalde DLC werd toegevoegd, gebeurde dit pas nadat de game al even in de schappen lag en het is een kwalijke ontwikkeling dat een dergelijke functie uit het spel wordt gesloopt ten faveure van extra inkomsten.

Het al dan niet ontbreken van deze modus ben je echter snel vergeten als je eenmaal aan het spel bent begonnen. Het verhaal van Metro: Last Light gaat vrijwel direct verder waar Metro 2033 is gestopt. Dit betekent niet dat je de voorganger gespeeld moet hebben, maar een aanrader is het wel. In Last Light ga je dus ook weer aan de slag met de Ranger Artyom in de ondergrondse gangenstelsels van het post-apocalyptische Rusland. De bovengrond is immers niet meer bewoonbaar. In de gangen van deze Moskouse metro vindt je niet alleen andere mensen, ook vele mutanten, die je liever niet tegen het lijf loopt, hebben daar hun thuis.

Communisten, nazi’s en mutanten

In het metrostelsel hebben verschillende groepen mensen hun thuis gevonden en niet iedere partij kan het evengoed met elkaar vinden. Artyom is dus onderdeel van de Rangers, maar al snel loop je het nazistische Reich en de communistische Red Line tegen het lijf en die blijken het niet zo goed met jou te kunnen vinden. Iedere groep is op zoek naar een bepaald wapen, waarbij jij een belangrijke rol speelt, en ze zullen geen middelen schuwen om deze in hun bezit te krijgen. Er ontspint zich een interessant verhaal in het nog veel interessanter universum van de Russische schrijver Dmitry Glukhovsky, waarbij het ook zeker de moeite is om onderweg je ogen open te houden voor notities die het verhaal wat meer diepgang geven.

Je zult, gelukkig, echter niet alle tijd doorbrengen in de donkere krochten van Moskou, want evenals bij Metro 2033 zul je op zijn tijd ook de post-apocalyptische, vergiftigde bovenwereld verkennen. Deze verandering in omgeving staat ook direct meteen symbool voor de variatie in gameplay, iets wat we natuurlijk al kennen uit de voorganger van Metro: Last Light. Bovengronds zul je voornamelijk mutanten treffen en hier moet je niet alleen letten op je munitie, maar ook op je gasfilter, welke je op tijd moet verwisselen indien je niet wilt sterven aan zuurstofgebrek.

The Underground

Ondergronds vindt je een variëteit aan tegenstanders, zo zal je bijvoorbeeld leden van het nazistische Reich treffen. Gedurende deze stukken is het verstandig om gebruik te maken van het donker, lichten uit te schakelen, en de tegenstanders één voor één in stilte, met bijvoorbeeld een werpmes, over de kling te jagen en zo onontdekt te blijven. Kogels zijn immers kostbaar, als je teveel lawaai maakt en opgemerkt wordt, zal je al snel in een kogelverslindende shoot-out terecht komen. Mocht je in een dergelijk gevecht door je gewone kogels raken, wordt er je een interessante keuze geboden. Het betaalmiddel in Metro is immers vooroorlogse kogels, welke je ook gewoon kunt gebruiken om mee te schieten. Deze kogels zijn dan wel krachtiger, maar dus ook zeer kostbaar. Met één à twee magazijnen van deze kogels kan je immers ook een nieuw wapen kopen, of honderden gewone kogels.

Natuurlijk kom je, naast menselijke tegenstanders, ook nog eens de nodige mutanten tegen, waarbij sommigen alleen te stoppen zijn door genoeg kogels in ze te pompen. Bij anderen kun je het echter strategischer aanpakken, een specifiek soort mutant kan namelijk niet tegen licht, iets wat maar al te vaak ontbreekt in de duistere diepten van de Moskouse metro. Op deze plekken is de game ijzingwekkend spannend en zal je met alleen het beetje licht uit je zaklamp de mutanten weg moeten jagen. Wellicht ben ik niet exemplarisch voor de gemiddelde gamer, maar meerdere keren stond ik op het punt de game af te sluiten uit pure angst voor wat zou komen.

De sfeer in Metro: Last Light is namelijk het grootste verkooppunt van de game. Het zit in de tegenstellingen en het feit dat je zuinig moet zijn met je kogels, maar tegelijkertijd wil je het liefst zoveel mogelijk kogels pompen in iedere mutant die opduikt. In de donkere krochten waarin je ieder moment aangevallen kunt worden en de bewoonde delen van het metrostelsel waarin, als je goed oplet, vele interessante dialogen zijn. Als je op pad bent, of het nu in de donkere gangen is of terwijl je door een vijandelijke basis sluipt, moet je constant op je hoede zijn. Dat zorgt voor een wat onaangenaam gevoel, waarin je niet weet of en wanneer je de pineut zal zijn.

Wat sommigen wellicht zal teleurstellen is het feit dat Last Light grotendeels een lineare ervaring is. In de smalle, claustrofobische gangen van de metro is dit logisch, in de uitgestrekte bovenwereld iets minder. Bezwaarlijk is het echter niet, wat mij betreft, aangezien op deze manier ontwikkelaar 4A Games het spel gemakkelijker kan regisseren en de ijzingwekkende spanning zo constant in stand kan houden.

De onheilspellende sfeer in Metro: Last Light wordt nog eens versterkt door de prachtige graphics. De game vraagt behoorlijk wat van je pc, maar dat is alleszins terug te zien. En ook als je het spel op de laagste instellingen draait, oogt Metro: Last Light nog altijd goed. Niet alleen op grafisch gebied is Last Light uitstekend in orde, op het auditieve vlak heeft 4A Games zijn zaakjes goed voor elkaar. Kies je er bijvoorbeeld voor om een tegenstander te besluipen en met je mes van het leven te beroven, hoor je hem op gruwelijke wijze stikken in zijn eigen bloed. Dit oog voor detail zie je constant terug in het spel.

Nachtblind?

De game kent echter niet louter pluspunten. Een heikel punt is met name de A.I. Hoewel ‘menselijke’ tegenstanders zoals bijvoorbeeld de nazi’s van Reich redelijk aannemelijk reageren als ze tegen je vechten, blijken ze een vervelende vorm van nachtblindheid te hebben. Zolang je maar in het donker staat, kun je zonder problemen naast een tegenstander vertoeven zonder dat ze je door hebben. Dit maakt sommige stealth-onderdelen van de game wel erg gemakkelijk. Ook de hordes mutanten die domweg op je af komen rennen, worden na verloop van tijd eerder een saai moetje dan een leuke afwisseling.

Conclusie

Metro: Last Light is een shooter die gekoesterd moet worden. Doordat 4A Games de focus volledig op de singleplayer heeft kunnen leggen, heeft men wederom voor een unieke ervaring gezorgd. Niet alleen op het gebied van graphics en audio, het is met name de beklemmende sfeer die je achter je pc of tv gekluisterd zal houden. Jammer is wel dat de A.I. bij tijd en wijlen teleurstelt en het is een kwalijke zaak dat de Ranger-mode los gekocht moet worden indien je Last Light niet hebt gepre-orderd. Toch blijken de circa tien uur die je met Metro: Last Light bezig zult zijn een verfrissende ervaring ten opzichte van de gemiddelde first-person-shooter.