Splinter Cell: Blacklist hands-on

Het was wellicht de game die de meeste controverse met zich meedroeg tijdens de afgelopen E3. Critici vonden de game ongenuanceerd gewelddadig, afgaande op getoonde gameplay tijdens de beurs. Ook fans waren bang, want hoe vet de actie ook toonde, is het niet juist het sluipen dat het belangrijkst moet zijn in Splinter Cell? En dan is daar nog het verhaal achter Michael Ironside, de acteur die tot en met Conviction de stem verzorgde voor protagonist Sam Fisher. Zijn vertrek heeft ook voor veel ophef gezorgd. Genoeg vragen dus en afgelopen week kreeg ik de kans om twee missies van Splinter Cell: Blacklist te spelen, te spreken met de producer van de game en te zien dat Splinter Cell: Blacklist heel veel in zijn mars heeft.

Hommeles! Terroristen! Bommen! Dreiging! De VS in brand!

Tot zover de samenvatting van ongeveer iedere Tom Clancy ervaring, in zowel boek, film als game. Splinter Cell: Blacklist vormt hier geen uitzondering op, want een terroristische organisatie, genaamd The Engineers, is het zat dat de Verenigde Staten in ongeveer elk land een militaire basis heeft. De organisatie geeft Amerika een ultimatum om de troepen terug naar het thuisland te halen. Gebeurt dit niet, dan zal om de zoveel tijd een nieuw Amerikaans doel worden aangevallen. Wanneer de volgende aanslag zal volgen wordt ook precies getoond en dit lijstje van namen en tijden is dan ook de Blacklist. President Patricia Caldwell, die ook ten tijden van Conviction de president was en verantwoordelijk was voor de opheffing van Third Echelon, roept Sam Fisher terug. Hij krijgt een eigen, kleine organisatie onder zijn bewind (Fourth Echelon) om de mensen achter de Blacklist op te sporen.

Jawel, Sam is nu de grote baas en hij krijgt daarbij hulp van oude bekenden en nieuwe hulpjes. Eén van die helpers is natuurlijk Anna Grimsdottir, die in Conviction nog een dubieuze rol speelde in de verdwijning van Sam’s dochter en nu het commando voert over Paladin, het vliegtuig van de groep. Op dit vliegtuig is de SMI (Strategic Mission Interface) te vinden en van hieruit ga je alle missies selecteren die nodig zijn om de Engineers te grijpen, maar ook de multiplayer en coöperatieve missies zijn via de SMI te benaderen. Het is mooi om te zien dat hiervoor goed naar Mass Effect is gekeken, want met alle mensen aan boord is te spreken over bepaalde missies, maar ook is Paladin helemaal aan te passen. Of het nou de cockpit, de ziekenboeg, de gevangenis of slaapvertrekken zijn, alles is te upgraden, wat ook weer voordelen met zich meeneemt in het veld. Een betere ziekenboeg maakt Sam bijvoorbeeld sterker tijdens missies op de grond.

XP baby!

Het is eigenlijk raar dat deze zesde Splinter Cell pas een systeem van experience points introduceert. De gameplay is namelijk uitermate geschikt voor uitbreidingen op het gebied van wapens, kleding en gadgets en jawel, in Splinter Cell: Blacklist is inderdaad alles aan te passen. Dit biedt direct de oplossing voor mensen die bang zijn dat stealth niet belangrijk genoeg is. Spelers kunnen namelijk op drie onderdelen XP verdienen, op Ghost, Panther en Assault. Assault geeft je punten gebaseerd op keiharde kills die zichtbaar of hoorbaar zijn voor de omgeving. Ghost geeft punten op het onzichtbaar blijven tijdens het spelen van een level (dus NIET killen). Panther zit daar precies tussenin en geeft punten voor kills die niet opvallen en vormt dus de middenweg tussen de twee. Het mooie aan het levelsysteem is dat je spullen unlockt in de richting waarin je de meeste punten hebt. Ben jij dus een Assault speler, dan unlock je eerder vettere wapens om nog harder te kunnen knallen. Bij Ghost krijg je dan heel snel nog vettere gadgets om mensen af te leiden et cetera.

Het is de perfecte oplossing voor mensen die de game graag sluipend doorlopen. Je wordt namelijk echt beloond in de richting die jij ambieert. Ook het level design van de game helpt overigens om sluipend te spelen. Want voelde het in Conviction vaak verplicht om mensen op een agressieve manier uit te schakelen, in Splinter Cell: Blacklist is het sluipend doorlopen van een level veel bevredigender. Een voorbeeld was te zien in het level dat zich afspeelt in Benghazi, waarbij een nieuwe tegenstander zich meldde, de hond! Het omzeilen van honden blijkt een hele spannende en leuke bezigheid! Lichamen daarnaast zijn weer gewoon te verstoppen en ook de toevoeging van subdoelen is erg tof. Zo kan je zomaar een high value target tegenkomen, die je even dient in te rekenen voor de vrienden van de CIA.

Voor ieder wat wils

De gameplay voelt vertrouwd en het beloningssysteem is de oplossing voor iedereen! Daarnaast vind ik het feit dat je tussen missies door met collega’s kunt praten erg prettig. Het geeft rust tussen de missies en de verdieping die de dialogen geven is een welkome vernieuwing binnen de franchise. De sfeer binnen Paladin gaf mij een beetje een 24-gevoel (je weet wel, die vette serie!), zeker omdat ook in Splinter Cell: Blacklist een race tegen de klok gaande is.

Dan nog even over Michael Ironside, die afscheid heeft genomen van de franchise. In een gesprek met producer Andy Wilson is me duidelijk geworden dat deze beslissing met pijn in het hart is genomen. Eerder al werd naar buiten gebracht dat Ubisoft Toronto het stem-acteren wilde combineren met de lichamelijke actie en dit was voor Michael Ironside gewoon niet mogelijk. Ik besef dat veel mensen dit jammer gaan vinden, want Sam Fisher ziet er echt anders uit en zijn stem lijkt natuurlijk ook niet op die van de oude Sam. Echter, ik moet wel zeggen dat de nieuwe acteur Eric Johnson het erg goed doet. Bad ass zelfs! Wellicht was het beter geweest om hem als opvolger van Sam Fisher te laten schitteren, maar die keus is aan Ubisoft geweest.

Conclusie

Splinter Cell: Blacklist gaat iets heel belangrijks toevoegen aan de franchise, namelijk een systeem met ervaringspunten. Niet alleen blijkt dit de oplossing te zijn voor mensen die echt beloond willen worden voor sluipend werk, maar ook is het aanpassen van de kleding, wapens, gadgets en het vliegtuig zeer bevredigend. De game ziet er op PC (waarop we speelden) erg goed uit, de dialogen maken de game diepgaander dan zijn voorgangers en dan komt ook Spies vs. Mercs terug, alsmede een coöperatief component. Daarover horen we later ongetwijfeld meer. De singleplayer is in ieder geval op de goede weg.