Clash of the Titans kreeg een, laten we zeggen, niet al te positieve beoordeling. Voor het tweede deel in deze franchise kreeg dan ook een andere regisseur het voor het zeggen: Jonathan Liebesman (Battle: LA). Doet hij het beter? Nauwelijks. Wrath of the Titans rammelt nog steeds op een aantal vlakken.
Personages
Om positief te beginnen: de bijrollen zijn erg sterk gecast. Zeus (Liam Neeson); Hades (Ralp Fiennes) en Hephaestus (Bill Nighy) stelen de show in de scènes waarin zij hun opwachting maken. Hephaestus krijgt door het kenmerkende accent van Nighy net dat beetje extra, dat hem tot de verwarde oud-god bij uitstek maakt. Fiennes speelt ook hier weer de bad-guy, zij het dit keer met wat meer innerlijke tweestrijd, wat hij ook blijkt te kunnen. Neeson blijkt zijn beheersing van The Force nog niet te zijn verleerd sinds hij Qui-Gon Jin speelde…
Hoe frustrerend moet dat zijn voor het drietal dat eigenlijk de hoofdrollen vertolkt in Wrath of the Titans. Perseus (Sam Worthington) is slechts heel zelden de grote held die hij wordt verondersteld te zijn. Er komt vooral wel erg veel geluk kijken bij de vraag of hij in staat is de wereld te redden of niet. Agenor (Toby Kebbell), zoon van Poseidon en net als Perseus een half-god, lijkt puur aanwezig om voor de komische noot te zorgen. Dat lukt zo nu en dan, maar meestal is het wel erg gezocht allemaal. En Andromeda (Rosamund Pike)? Tsja, Perseus heeft nu eenmaal ook een love-interest nodig. Al zet zij van deze drie misschien nog wel de beste acteerprestatie neer.
Aan actie geen gebrek
Op één punt zul je niet teleurgesteld worden: Wrath of the Titans biedt meer dan genoeg actie. In de eerste helft van de film wordt dit nog vrij gelijkmatig afgewisseld met rustiger scènes. Maar aan het eind, wanneer Kronos dreigt te ontsnappen, daalt het tempo geen moment meer. Wat heel erg jammer is: wat we van Kronos te zien krijgen, boezemt nauwelijks angst in. Geen erg overtuigende ultieme bad-guy.
Een aangename zijlijn wordt in al die actie gevormd door het verhaal van het tijdperk van de goden dat ten einde loopt. Helemaal aan het begin wordt al naar dit probleem verwezen, door Zeus die klaagt over het teruglopende aantal gebeden. Het belang van de goden wordt natuurlijk niet gediend door de strijd die in hun eigen gelederen losbarst en het verraad van Hades en Ares dat alles in gang zet. Het leidt wel tot één van de mooiste scènes tegen het einde van de film…
Conclusie
Voor veel meer dan een vermakelijke actiefilm moet je niet naar Wrath of the Titans willen gaan kijken. De term laten we hier vaker vallen: zuiver popcornvermaak. Sterke bijrollen brengen het eindoordeel tot nog op drie sterren. Jammer is dat het subplot van de ondergang der goden vrij beperkt is gehouden. Met een film die nu slechts 99 minuten telt was er nog ruimte geweest om dat verder uit te werken.
