MindJack

Het is niet makkelijk vertoeven als ontwikkelaar. Elk jaar weer stromen duizenden games de markt op en zie jij maar eens kans om je game boven de middenmoot uit te doen steken en de consument te overtuigen van de kwaliteiten van je game. De Japanse ontwikkelaar feelplus probeert dit door met een origineel idee aan te komen, genaamd ‘mindjacken’. Slaagt ze er daardoor ook in om een succesvolle game neer te zetten?

Scheiding van lichaam en geest

In MindJack reizen we af naar de toekomst, het jaar 2031 om precies te zijn. Alhoewel de mensheid nog niet geheel uitgestorven is en de planeet Aarde nog niet overstroomd wordt door androïden, is de maatschappij toch gevuld met futuristische zaakjes. Zo zweven er regelmatig luchtvoertuigen voorbij en zijn de kogelwerende vesten voor een wat meer Iron Man-achtig pakje verruild. Maar ook kunnen we dankzij de corporatie NERKAS de leer van het dualisme in praktijk brengen vóór onze dood. Door hun neuro-technologie kunnen we namelijk ‘mind-hacken’, waardoor we de controle over de breinen van andere personen kunnen overnemen en we onze geest dus kunnen splitsen van ons lichaam.

En waar pas jij als speler allemaal binnen dat verhaal? Jij bent Agent Jim en op je missie om protagonist Rebecca Weiss in de gaten te houden, verzeil je in een klopjacht die op jou en Weiss gericht is. Zij probeert namelijk een complot rondom NERKAS te ontrafelen, waarbij de heerschappij van de wereld weer eens op het punt staat in handen te vallen van kwaadaardige personen. Deze personen proberen vervolgens Weiss in de spreekwoordelijke doofpot te stoppen en in hun poging om dat te doen, komt aardig wat geweld om de hoek kijken.

In theorie tactische voordelen

Een redelijk cliché verhaal dus, waar in MindJack ook vrijwel sporadisch aandacht aan geschonken wordt. Want in deze third-person shooter zul je voornamelijk continu in vuurgevechten verzeild raken. En zoals al vermeld werd, probeert ontwikkelaar feelplus zich hierin te onderscheiden door met mindjacking een andere dimensie binnen de gameplay te creëren. In theorie zorgt het hacken van andermans brein er namelijk voor dat je op het slagveld de vijand van andere kanten kunt aanpakken en dus verscheidene tactische voordelen in handen hebt. Maar de praktijk werkt het helaas toch wat anders.

Want door het feit dat je als speler constant enkele seconden moet wachten alvorens je het brein van iemand anders mag betreden, en het ‘bewegen’ over het slagveld terwijl je op zoek gaat naar een geschikt persoon ook nog eens tergend langzaam verloopt, brengt het gehele mindjacking regelmatig frustraties met zich mee. Met de L1 en R1 knoppen kan je daarnaast nog wel snel wisselen tussen doelwitten, maar door het feit dat de camerahoek zo vreemd staat ingesteld, heb je dan ook geen flauw idee waar die doelwitten precies staan opgesteld en of het wel zin zal hebben om die persoon te mindjacken.

Maar dat is niet het enige waar het mis gaat in MindJack. Vandaag de dag bevat elke third-person shooter wel een cover-systeem, zo ook MindJack. Het sturen van je speler naar de juiste dekking is echter al een hele opgave door de stroeve besturing. En wanneer je eenmaal veilig weggedoken zit en vanuit je schuilplaats kogels begint af te vuren op naderende vijanden, komt het regelmatig voor dat de kogels blijven steken in de dekking waar je achter schuilt.

Doodgaan is nooit leuk, maar hier…

De kunstmatige intelligentie van die vijanden is daarnaast ook nog eens belabberd slecht. Vijanden zullen continu achter hun dekking blijven hangen om vervolgens geen poot meer uit te steken, waarna je ze vanaf de zijkant vrij gemakkelijk de dood in kunt sturen. Door het feit dat de singleplayer in MindJack echter een ‘open’ toegang kent, waardoor spelers online je campaign kunnen joinen, zal de kracht van de tegenstander af en toe nog wel behoorlijk zijn. Spelers kunnen er namelijk voor kiezen om met of tegen jou te vechten. Maar daar komt het volgende minpunt van MindJack ook meteen om de hoek kijken, want doodgaan heeft in de game behoorlijk grote gevolgen.

Door het feit dat er in MindJack namelijk geen checkpoints bestaan, en je als speler van savepoint naar savepoint trekt, kan het soms voorkomen dat je bijvoorbeeld twintig minuten aan speeltijd weer over moet doen wanneer je dodelijk gewond raakt. Naast het feit dat er geen checkpoints in de game zijn, zul je ook na elk checkpoint plotseling al je wapentuig kwijtraken dat je in het vorige level verzameld hebt, en begin je weer met een simpel pistool. En ten slotte moet ook nog de voice-acting genoemd worden, die zo belachelijk slecht is dat je er bijna om gaat huilen. Of misschien manisch lachen. De stemacteurs die de tekst hebben ingesproken weten het namelijk op zo’n wijze te brengen, dat het net lijkt alsof ze op vrijwel monotone wijze regels vanaf een papier opdreunen.

Conclusie

Je hoefde het niet tussen de regels door te lezen, MindJack valt ver buiten de middenmoot ondanks de in theorie leuk klinkende ideeën die ontwikkelaar feelplus voor de speler in petto had. Het mindjacken had voor tactisch overwicht moeten zorgen, maar brengt eerder frustraties en verveling met zich mee, dan dat het de speler werkelijk beroert. Door de zeer stroeve gameplay, het lachwekkende cover-systeem, de miserabele kunstmatige intelligentie en het feit dat er niet eens checkpoints bestaan, mag feelplus zich diep schamen. Het concept van een singleplayer waarin iedereen kan joinen is daarnaast nog wel leuk bedacht, maar weet de vele fouten van de game niet uit te wissen.