Split/Second: Velocity

Vorig jaar kwam ik tijdens de E3 al in aanraking met Split/Second: Velocity, toen nog zonder die rare subtitel. Een speelbare demo overdonderde de aanwezige pers, al bleef één vraag wel steeds terugkomen: hoe lang blijft dit leuk? Dat lees je uiteraard in deze review.

In razend tempo

Split/Second: Velocity maakt vanaf de eerste beelden duidelijk waar het in deze game om draait: spectaculair racen. Explosies, sensatie, spanning en snelheid zijn duidelijk de punten waarmee deze racegame probeert te scoren. De singleplayer is zodoende in stijl opgezet als een soort tv-show, waarin coureurs het live op televisie tegen elkaar opnemen in diverse omgevingen, waarbij explosies, crashes, extreme stunts en meer acties elkaar in razend tempo opvolgen.

De grote verantwoordelijke voor al dit geweld op de baan zijn de power plays. Door te driften in bochten, dicht achter tegenstanders te rijden of door sprongen (‘jumps’) te maken met je auto, vult zich onderaan het scherm de power play-meter. Is deze voor ongeveer een derde gevuld, dan kan je een power play inzetten met een simpele druk op de knop, zodra je een icoontje boven een van je tegenstanders ziet. Wat volgt is vaak heerlijk over de top, explosief en vooral ook heel handig als het je lukt om een of meerdere wagens te laten crashen.

Hijskranen zwiepen hun arm over de weg, explosies vinden plaats, metalen balken worden op het circuit gegooid… het is allemaal bijzonder spectaculair. Overigens kan je een power play op bepaalde plekken van het circuit ook inzetten om tijdelijk een shortcut vrij te maken, zodat je een stuk kunt afsnijden. Weet je jezelf echter lang genoeg in te houden totdat de volledige power play-meter is gevuld, dan kan je genieten van de meest extreme actie. Vliegtuigen razen over de weg, stukken van het circuit storten in en creëren ineens een andere route… spanning, adrenaline en sensatie verzekerd.

Houdbaar

Het is alleen jammer dat Split/Second heel sterk op dit ene kunstje leunt. De power plays zijn ontzettend gaaf om mee te maken en ze kunnen je ineens tijdens een race veel voordeel geven als je concurrentie tijdelijk is uitgeschakeld, maar op een gegeven moment weet je wel wat je kunt inzetten en op welke plekken van een circuit iets kan gebeuren. De game kent namelijk krap een dozijn circuits, die je redelijk snel al eens hebt gezien, waardoor het magische effect van de power plays een beetje verloren gaat. Daarnaast kan het voor de fanatieke racefan ook voor een te grote geluksfactor zorgen, aangezien het vaak gewoon gokken is wanneer je een power play inzet en of je daarmee ook daadwerkelijk een tegenstander raakt.

Daar komt nog bij dat de game verder ook niet heel veel inhoud of diepgang kent. De singleplayer is zoals gezegd in de vorm van een tv-show gegoten, die bestaat uit meerdere Episodes. Als je genoeg credits verdient speel je nieuwe evenementen vrij, af en toe zal je nieuwe spelmodi of wagens tot je beschikking krijgen en als je het in de Elite-race van die Episode goed genoeg doet, mag je door naar een volgende Episode. Veel meer is het eigenlijk niet.

De verschillende spelmodi zorgen nog wel voor wat afwisseling naast het gewone racen. Zo is er Elimination, waarbij steeds de laatste auto afvalt als de teller op nul staat. In Air Strike moet je zo lang mogelijk zien te overleven op een circuit, terwijl een helikopter je met raketten bestookt, en in Air Revenge kan je dankzij de power plays de raketten proberen in te zetten tegen de helikopter. Verder is er ook nog een Survival-modus, waarin je al racend langs vrachtwagens explosieve tonnen moet zien te omzeilen.

Samen met de mogelijkheid om online te racen en de fijne splitscreen-optie levert dit zeker wel het nodige vermaak op, maar toch zijn ook deze spelmodi niet heel lang houdbaar. Even wil je misschien die betere tijd of hogere score behalen, maar al snel prik je er toch doorheen en zie je een simpele arcade racer die zonder de power plays niet veel meer te bieden heeft. Gelukkig is het racen op zich prima, lekker vlot en went de besturing snel. Op het technische vlak hoef je echter geen wonderen te verwachten met sublieme schademodellen, want het is regelmatig een verrassing of je na een flinke beuk tegen een muur gewoon kunt doorrijden of toch volledig crasht.

Conclusie

Het is power plays wat de klok slaat in Split/Second: Velocity en dat is zowel een vloek als een zegen. Als je tijdens het racen enorme explosies ziet, circuits ziet veranderen en tegenstanders op spectaculaire wijze kunt laten crashen, geeft dat een geweldig gevoel. Het geheel begint alleen na enige tijd al snel als een herhaling van zetten aan te voelen als je op het beperkte aantal circuits precies weet waar power plays kunnen worden ingezet en wat er allemaal kan gebeuren.

Als je dat punt bereikt, zal je Split/Second zien als een vrij eenvoudige racegame die eigenlijk niet zoveel te bieden heeft. Ben je echter op zoek naar ongedwongen vermaak en zit je helemaal niet te wachten op een enorm scala aan mogelijkheden, dan is dit nog steeds een aanrader. Het heeft misschien niet zoveel om het lijf, maar dat maakt de game ook weer uniek in zijn soort.