Company of Heroes: Tales of Valor

Company of Heroes deed in 2006 de harten van fans van strategische games sneller kloppen. Na de uitbreiding Opposing Fronts uit 2007 is het nu tijd voor een tweede stand-alone expansion, namelijk Tales of Valor. Hoe deze tweede uitbreiding bevalt, lees je in deze review…

Zowel Company of Heroes als de uitbreiding Opposing Fronts werd geroemd om de ijzersterke gameplay, mooie graphics, prachtige tussenfilmpjes en een prima balans. Zeker het origineel wordt vandaag de dag nog steeds gezien als een van de beste real-time strategy games die we de afgelopen jaren hebben gezien, ook al heeft de game vooral succesvolle elementen van andere RTS-games geleend. Opposing Fronts bracht eind 2007 een expansion van formaat en de lat ligt dus behoorlijk hoog voor Tales of Valor…

Hoog niveau

Om maar meteen met het minst positieve nieuws te beginnen: Tales of Valor haalt het als stand-alone uitbreiding niet bij Opposing Fronts. De grootste boosdoener hierbij is namelijk de beperkte nieuwe content die je met Tales of Valor in huis haalt. Als eerste zijn er drie nieuwe campaigns toegevoegd, waarbij je met de Duitsers en Britten aan de slag kunt. Deze campaigns houden je helaas maar drie tot vier uur zoet, wat behoorlijk karig is als we dit vergelijken met de enorme lading nieuwe content van Opposing Fronts. Gelukkig zijn de tussenfilmpjes wel weer van een bekend, hoog niveau en zorgt dit voor een intense beleving van de missies.

Men heeft Tales of Valor nog wel wat vernieuwing proberen mee te geven in de vorm van Direct Fire, maar al snel werd me duidelijk dat deze optie niet bepaald revolutionair zal zijn binnen het genre. Met Direct Fire kan je met een druk op de knop zelf precies aangeven waar je troepen of tanks moeten schieten en ben je dus meer aan het fine-tunen dan units in stelling aan het brengen. De kunstmatige intelligentie is, net als in de vorige games, echter prima verzorgd, zodat je Direct Fire niet echt nodig hebt. Daarnaast voelt het hele concept van klikken waar je wilt schieten wat traag aan en is het in mijn ogen niet van toegevoegde waarde voor een serie als Company of Heroes.

Verslavende multiplayer

Waar liefhebbers en ondergetekende wel heel vrolijk van kunnen worden, zijn de nieuwe spelmodi voor de multiplayer. Zowel voor fans van competitieve als coöperatieve gameplay is er namelijk wat nieuws onder de zon. Zo is er Operation Panzerkrieg, waarbij elke speler een tank bestuurt en je op zoek moet naar tanks van de tegenpartij om ze uiteraard te vernietigen. Hierbij kan je controlepunten op de map innemen die je strategisch voordeel opleveren, zoals ondersteuning vanuit de lucht. Een ogenschijnlijk simpel concept, maar in de praktijk blijkt het erg verslavend te werken. Je kunt namelijk verschillende soorten tanks met unieke eigenschappen bemachtigen, zodat je niet zomaar allemaal in dezelfde, voorspelbare tanks zit.

Operation Assault zet wederom twee teams van drie spelers tegenover elkaar, maar deze keer krijgt elke speler een unit onder zijn hoede en bepaal je zelf welke held er in jouw unit zit, zoals een engineer, medic, sniper enzovoort. Elke zijde heeft een eigen basis die verdedigd wordt door flink wat afweergeschut en aan spelers de logische taak om als eerste door de defensie van de tegenstander te breken en de vijandige basis op te blazen. Hierbij word je aanvallend geholpen door extra infanterie en ook dit was een zeer interessante spelmodus.

Als derde is er ten slotte de modus Operation Stonewall, de meest coöperatieve variant in Tales of Valor. In deze modus spelen maximaal vier spelers en moet je in een Europees dorpje diverse golven van vijanden tegen zien te houden. Hierbij ben je ook veel meer met bekende aspecten van micro-management bezig om te bepalen hoe je de vijandige invasie denkt af te slaan. Door goed onderling af te spreken wie voor welke aanpak kiest, kan je op deze manier een heel divers leger formeren dat van alle gemakken is voorzien.

Conclusie

Company of Heroes: Tales of Valor laat het in kwantiteit behoorlijk afweten, zeker wat betreft de singleplayer, maar kwalitatief staat ook deze uitbreiding weer zijn mannetje. De nieuwe spelmodi voor de multiplayer zijn geweldig en kunnen nog vele maanden plezier opleveren. Het is jammer dat een nieuwe functie als Direct Fire niet helemaal lekker uit de verf komt, maar eigenlijk hoeft er niets te veranderen aan de basis van Company of Heroes. De gameplay staat nog altijd als een huis, grafisch is het prima in orde en ook de tussenfilmpjes zorgen voor een boeiende ervaring.

Voor nieuwkomers kan het wel de moeite waard zijn om nog even geduld te hebben. Tales of Valor is voor ongeveer dertig euro stevig geprijsd, terwijl eind april de Company of Heroes Anthology verschijnt, een verzameling van het origineel en de uitbreidingen Opposing Fronts en Tales of Valor. Deze bundel zal maar een paar euro duurder worden, dus dit kan zeker de moeite waard zijn. Genoeg mogelijkheden dus voor zowel fans als nieuwkomers om erg veel prettige uren te beleven met deze serie.