World in Conflict

Ontwikkelaar Massive en uitgever Sierra proberen met World in Conflict een situatie te schetsen, die toont wat er gebeurd was als de Russen Amerika binnen waren gevallen tijdens de Koude Oorlog. Een ernstige zaak dus, maar weet de game overtuigend over te komen of is er wat te veel hooi op de vork genomen? Ik betrok m’n commandopost en nam het strijdgewoel eens goed onder de loep…

Brullen

‘Het is crisis. Het is chaos. Er is stront aan de knikker. Ik moet hier verandering in brengen. En wel nu.’ Die gedachten vliegen door mijn hoofd, terwijl ik vanuit m’n commandojeep orders brul naar m’n mannen, die vechten voor hun leven om Amerika te bevrijden van het Rode Gevaar. “Cavalry, launch a frontal attack and make them scream for their mommies! Infantry, left flank, now, go go go! You’re not on your holiday goddamned!”

Terwijl mijn tanks de Rooien compleet overdonderd hebben met hun niet al te zuinige vuurkracht, maakt mijn infanterie de laatst overgebleven vijanden een kopje kleiner. “Hell yeah, that’s it, guys, another victory, another day closer to home. Nice work.” Een triomf gevoel bekruipt me. Heerlijk. Dit is World in Conflict, en dit is dikke shit.

Klasse

Over het algemeen zitten de Real Time Strategy-fans onder ons absoluut niet verlegen om games dit jaar. De grootste hype hing rond Command & Conquer: Tiberium Wars en Supreme Commander, maar een beetje kritische gamer die verder kijkt dan z’n neus lang is, zag toch iedere keer ook vette trailers van World in Conflict langskomen. Volgens uitgever Sierra Entertainment wordt World in Conflict dé nieuwe standaard voor RTS-games, maar dat hebben we wel vaker gehoord. Nu is de vraag dan ook, is World in Conflict echt zo goed? Gelukkig kan ik die vraag met een volmondig ‘ja’ beantwoorden. De graphics zijn verbluffend, de slagen slokken je helemaal op, de levels zijn afwisselend en de gameplay is een absoluut pareltje. Ook de setting is origineel en goed uitgedacht en zette mij al snel aan het denken. ‘Wat als dit echt gebeurd was? Dan had ik deze game waarschijnlijk niet kunnen spelen. Killen die hap dus!’

Goed fout

We weten allemaal wel wat van de Koude Oorlog en als je een beetje opgelet hebt tijdens je geschiedenislessen, dan weet je misschien zelfs dat hij eindigde in 1989 en vooral een oorlog van dreigen en woorden tussen Amerika en de Sovjet-Unie was. In World in Conflict is er echter iets goed fout gegaan tijdens de Koude Oorlog. De Sovjet-Unie houdt het niet meer bij woorden, maar gaat over op daden. Via containerschepen en vliegtuigen vallen de Roden plotsklaps Amerika binnen, totaal onverwacht. Burgers hebben de kans niet gehad hun huizen te verlaten en overal heerst paniek. Maar daar ben jij. Als speler heb je net een officiersleiding achter de rug, die je met de tutorial afrondt. Je bent een getalenteerde jonge luitenant met een redelijke kennis van tactiek en oorlogje voeren en dus de uitgerekende kandidaat om Amerika te bevrijden. De bevelhebbende kolonel wordt uit z’n rustige pensioensleventje getrommeld en zo trek je ten strijde tegen het Rode Gevaar.

Een genot

Als er één ding goed moet zijn in een strategy game, dan is het de besturing en het overzicht. De gameplay van World in Conflict voldoet absoluut aan die eis. Sterker nog, de besturing is super en simpelweg het beste van de hele game. Alles is tot in de details uitgewerkt, en al snel raakte ik vertrouwd met de camera en de interface. Na een paar levels bewoog ik me over de strijd als een ballerina. Met de W,A,S,D-toetsen beweeg je je view vooruit, achteruit of opzij; de muis doet de rest. Inzoomen, uitzoomen, draaien, alles werkt. Hierdoor heb je goed overzicht over je manschappen én die van de vijand natuurlijk. Leuk is dat als je helemaal ingezoomd hebt tot je praktisch in de gezichten van je eigen soldaten kunt kijken, je ook hun gesprekken hoort. Zo stond ik op een gegeven moment een tijdje stil om te wachten op m’n versterkingenen en al gauw werden uitspraken als “Where the hell are we waiting for?!” me naar het hoofd geslingerd. Er is dus ook zeker op de details gelet.

Airborne

Je zult erg veel tegen airborne units moeten vechten. Vaak is er al een handvol infanterie en artillerie van de vijand aanwezig en worden er tijdens het vechten nieuwe eenheden aangevoerd door middel van luchtdroppings. Ziet de vijand echter dat het een verloren zaak is, dan zal deze ook stoppen met het aanvoeren van versterkingen op dat punt. Het mooie is dat niet alleen de vijand de mogelijkheid heeft units te droppen, zelf werk je ook vooral met uit de lucht aangevoerde soldaten en tanks. Vaak ontvang je in het begin een aantal Reinforcement Points, waarmee je een eerste legertje kunt opbouwen. Als gekochte units sterven of worden vernietigd krijg je weer nieuwe punten, waardoor je ook in het heetst van de strijd een toevoer van versterkingen hebt. Hier en daar wordt het je in de game wat moeilijker gemaakt, doordat je bijvoorbeeld door vijandelijk luchtafweer geen eenheden kunt laten droppen. Dit levert jou gelijk een nieuwe Secondary Objective op: vernietig je het luchtafweer, dan kun je weer versterkingen oproepen en je krijgt een extra beloning. De beloningen variëren van gratis eenheden tot extra punten om sneller te stijgen in rang. Al met al een goed werkend systeem.

Verrassing!

Een belangrijk element in World in Conflict is de Tactical Aid-optie. Hiermee kun je allerlei verschillende artillerie oproepen en de vijand vanuit het luchtruim er eens flink van langs geven. Dit gaat gepaard met overweldigende explosies en is daarmee misschien wel een van de leukste dingen om te doen in de game. Zeker als je wat verder bent en zo wat meer mogelijkheden tot je beschikking hebt. Ik noem bijvoorbeeld dé ultieme vernietiging. Jawel, heuse nucleaire bommen. Ze kosten een hoop, maar oh wat voelt het goed om je vijand in één keer weg te vagen. Pas wel op dat jouw eigen eenheden niet te dicht in de buurt staan, want dan heb je een probleem. Uiteraard is het niet alleen fun, ook tactisch is artillerie van groot belang. Ben je een keer flink in het nauw gedreven, dan kan een welgemikte air strike de rollen geheel omdraaien. Denk daarom altijd even na over welk geschut je erbij pakt, want ook Tactical Aid kost punten. Deze Tactical Aid Points zijn op verscheidene manieren te verdienen en op normale moeilijkheidsgraad had ik vaak voldoende toevoer om de strijd mee door te komen.

Grafische pracht

World in Conflict heeft zoals gezegd heel wat grafische pracht in huis. Nadeel daarvan is wel dat je een flinke videokaart nodig hebt om de game op een fatsoenlijk tempo te kunnen spelen. Met mijn 7900GS waren een resolutie van 800×600 en de leveldetails op m
edium eigenlijk het maximum. Dat neemt niet weg dat ik absoluut heb genoten van de beelden die de game op mijn schermpje wist te toveren. Verblindend mooie ontploffingen, rondvliegende onderdelen en gedetailleerde bandensporen; alles is van de partij. Ook de bekende kartelrandjes zijn min of meer afwezig. Jammer vond ik dat je geheel ingezoomd op bijvoorbeeld een soldaat, dwars door hem heen kijkt. Maar al met al hoeven Sierra en Massive zich nergens voor te schamen.

Online geweld

Zoals tegenwoordig een goede RTS beaamt, bevat World in Conflict uiteraard een multiplayer mode. Je kunt deelnemen aan verschillende matches, waarin je meestal in een team samen moet werken om de tegenstander te verslaan. Om hierin te slagen heeft elke speler een eigen rol, te kiezen uit Armor, Air, Infantry en Support. Met de Armor-role ben je vanzelfsprekend met tanks in de weer en met de Air-role met heli’s. De Infantry- en Suppor-roles zijn het moeilijkst om mee te spelen. Kies je voor Infantry, dan ben je erg kwetsbaar tegen zowel tanks, heli’s en artillerie en dus is stealth van levensbelang. Zo kun je je soldaten zich laten verstoppen in bossen om op het juiste moment toe te slaan. Last but not least blijft dan de Support-role over. Hiermee vertegenwoordig je onder andere repair units, lichte artillerie eenheden en luchtafweer en is waarschijnlijk de meest diverse rol van allemaal. Omdat de rollen elkaar aanvullen is teamwork essentieel. Zelf ben ik niet zo’n multiplayergamer, maar ik heb me toch goed vermaakt met deze mode van World in Conflict.

Conclusie

World in Conflict is een top game. De singleplayer is lekker uitgebreid en de game speelt als een trein. Ook de online fans kunnen los met World in Conflict, maar de offline campagne steekt er toch wel met kop en schouders boven uit. Grafisch heeft de game heel wat geweld in huis en de oogstrelende beelden maken de game tot een van de mooiste RTS-games die ik gezien heb. De besturing is heerlijk soepel en in ieder geval daarin hebben Sierra en Massive Entertainment hun doel bereikt; wat mij betreft wordt deze gameplay de nieuwe standaard. De levels zijn afwisselend en de te gebruiken units en wapens zijn zeer divers en een genot om mee te spelen. Want wie wil nou niet eens een keer met atoombommen smijten?