Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 3

Vorig jaar kwam Atari al met Dragonball Z Budokai Tenkaichi 2 op de proppen, waarmee de populaire fighter een nieuwe dimensie kreeg. De game had namelijk op de Wii een nieuwe manier van vechten te bieden, waarbij de bewegingssensoren uiteraard een grote rol speelden. Deel drie is voor de Wii inmiddels uitgesteld tot 11 januari, maar wij mochten er vast even mee aan de slag.

Tenkaichi 2 was vooral een interessante game voor de Wii. De Dragonball Z games van vorige generatie waren altijd al Sony’s vaste prik, met een remake van vroege delen op de Gamecube. Helaas moesten deze kubusbezitters meestal ruim een jaar wachten, waar de PS2-eigenaars dus al een jaartje eerder aan de slag konden. De flirts met de Cube zijn echter uitgegroeid tot ware liefde, aangezien de Wii-versie van Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 2 én 3 juist meer te bieden hebben op Nintendo’s nieuwe paradepaardje dan het bejaarde kastje van Sony. Tijd dus om de game weer eens aan een vroege check te onderwerpen!

Makkelijker, niet slechter

Het grootste probleem van Tenkaichi 2 was de instapdrempel. Die lag vrij hoog, gezien het toch wel ingewikkelde besturingssysteem. Je pikte de game niet even op en schudde ook niet zomaar de meest coole finishing moves uit je mouw. Tenkaichi 2 werkte met de cursor van de Wii Remote, die eigenlijk ten alle tijden op je scherm gericht moest zijn. Zowel bij het uitvoeren als aanvallen als het schieten van kamehameha’s en andere projectielen werden deze moves je onnodig moeilijk gemaakt door het gebruik van de cursor. Meer dan eens faalde je in het uitvoeren van deze moves, wat meestal te wijten was aan een omslachtig gebruik van de Wii Remote en nunchuk. En hoe Spike het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar met Tenkaichi 3 gooide ik de ene straal na de andere er uit, en wel op de wijze waarop ik hem logischerwijs uit zou willen voeren. En dat zonder de movelist te checken! Spike heeft dus veel geleerd met deeltje twee op de Wii en heeft het eindelijk voor elkaar om de moves natuurlijk aan te laten voelen. Weg cursor, voortaan lukken alle moves in één beweging. Mijn hart maakte een kléin sprongetje.

Herhalingsoefening

Een kleintje dan, want verder biedt Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 3 niet heel veel meer dan haar voorgangers. Opnieuw zijn de bekende modi weer aanwezig en speel je de verhaallijnen die de Dragonball saga’s rijk zijn natuurgetrouw na. Plus voor de fans is dat nu écht nagenoeg alle personages uit de serie aanwezig zijn. Babidi? Check. Future Gohan (je weet wel, van die parallelle tijdslijn)? Present. Zelfs characters als ChiChi en King Vegeta zijn aanwezig, evenals nagenoeg alle vechters uit de films. Fans, eat your heart out, dus. Voor de geïnteresseerde nieuweling die deel twee wel leuk vond zullen de nieuwe werelden, veranderingen en personages weinig affectie bieden. Spike doet nog wel meer dingetjes nieuw: een dag- en nachtsysteem. “Lekker boeiend”, zul je wellicht denken, maar vergeet niet dat de Saiyans de neiging hebben om in een gigantische aap te transformeren bij volle maan. Niet geheel onbelangrijk dus en een leuke toevoeging.

Eindelijk online!

Grootste pluspunt naast de verbeterde besturing is dat de game eindelijk online gaat. Niet langer hoef je met z’n tweetjes in krap splitscreen elkaar af te matten, maar kun je ook via je WiFi connectie een ander een poepie laten ruiken. Erg diepgaand is dit echter niet, aangezien de potjes die je speelt redelijk recht toe recht aan zullen zijn, met op z’n hoogst een laddersysteem waarin je kunt ranken. Toch niet verkeerd, zo’n online modus, en dus een groot pluspunt voor zowel de fans als nieuwelingen in de serie. PS2-bezitters worden ietwat teleurgesteld: voor hen geen online modus. Zij moeten het stellen met de Disk Fusion optie, wat zoveel inhoudt als het unlocken van de Ultimate Battle modus uit deel één. Dit gebeurt door een Tenkaichi 1 of 2 disc in je PS2 te stoppen. Niet zo leuk als online gaan, maar dit gezapige goedmakertje is beter dan niets.

Voorlopige conclusie

Ik was aangenaam verrast door het gemak waarmee ik de éne kamehameha na de andere uit m’n mouw schudde tijdens de speelsessies. Zelfs meerdere blikken goudgeel gerstenat konden mij niet verhinderen om mijn tegenstander alle hoeken van de levels in te spirit bomben. Verder doet de game niet heel veel nieuws, maar vooral de online optie moet ook de niet-fans over de streep kunnen trekken. Voor de wél-fans is de uitbreiding van werelden en characters natuurlijk niet verkeerd, maar je zou toch denken dat het een keer ophoudt met die personages… in ieder geval kijk ik best uit naar deze game, maar dan wél op de Wii graag.