DragonBall Z: Budokai Tenkaichi 3

De Dragonball Z serie is inmiddels bejaard. Al omstreeks 1986 werden de eerste kamehamehas afgevuurd en zelfs 22 jaar later gaat dit in videogames nog altijd niet vervelen. Waar dat aan te danken is, lees je in deze review!

De Dragonball Z gameserie kent inmiddels een indrukwekkend repertoire. De ‘echte’ doorbraak kwam met de eerste Dragonball Z: Budokai game. Dit was een 3D vechtgame, waarin je het met de bekende personages opnam tegen elkaar of de computer, waarbij je het schouwspel van de zijkant bekeek. Ontwikkelaar Spike besloot echter af te wijken van het ietwat onwennige uiterlijk en ging over op cell-shaded graphics. Een goede keus, want op de dag van vandaag wordt dit idee gehandhaafd en lijkt Dragonball Z ervoor geboren. Het principe bleef echter in deel twee en drie hetzelfde, met de nodige toevoegingen als nieuwe characters, levels, moves etcetera. Dragonball Z: Budokai Tenkaichi sloeg een heel nieuwe weg in.

Tenkaichi 2.5

De Tenkaichi-reeks zette zich, net als de Budokai games, voort op de PlayStation 2. Een heel nieuwe speelwijze werd hier voorgeschoteld, waarbij je als het ware je character in derde persoon bestuurde. Hiermee blies Spike de serie nieuw leven in. Deel twee was in principe een herhalingsoefening van het eerste deel en deel drie deed dit nog eens dunnetjes over, vond ook onze Menno. Deel twee uit de reeks was het eerste deel dat naar de Wii kwam, iets wat een droom voor elke fan was… wie heeft er nou niet al energiestralen schietende voor de buis gestaan vroeger? Tenkaichi 2 maakte het enigszins mogelijk op de Wii. Het grootste nadeel van die game echter, was de toch ietwat gebrekkige manier van spelen. De Wii Remote moest altijd op het scherm gericht zijn, zodat je cursor bepaalde welke move je tevoorschijn toverde. Tenkaichi 3 pikt dit systeem opnieuw op, en ik kan je melden: dat speelt een stuk fijner!

Wat dan?

Wat doet dit deel dan wel goed waar Tenkaichi 2 toch enigszins faalde? Tja, ik haalde het al in de hands-on preview aan: die cursor. In het eerste deel op de Wii (deel twee in de reeks dus) was het zaak om én genoeg energie te hebben, én je cursor op de juiste wijze op het scherm te mikken én nog eens de juiste beweging te maken… en dan moest je move nog beginnen, laat staan doel treffen. Veel te omslachtig, zeker voor de zojuist instappende gamer, dus dat heeft Spike gelukkig overboord gesmeten. Het principe is nu heel simpel: je laadt jezelf op met de pijltjestoetsen, waarbij iedere richtingstoets een aanval herbergt. Speel je bijvoorbeeld met Goku en druk je de linkertoets in, dan kun je een kamehameha uitvoeren. Tenminste, als je tijdens het indrukken de kenmerkende beweging maakt! Pijltje naar links indrukken, beide armen naar rechts, je straal nog wat opladen en op het juiste moment vuren. Als vroegere Dragonball liefhebber maakt dit me blijer dan een croissantje met kaas en jam op een zonnige lenteochtend.

En dan die hèndjes, de lucht in

Goed, Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 3 (een hele mond vol) is dus een stuk simpeler te spelen dan zijn voorganger. Intuïtie speelt daarin een grote rol, want zoals gezegd zijn alle aanvallen uit te voeren zoals je ze ook uit zou wíllen voeren. De hints die onderin het scherm verschijnen over hoe je de move die onder de pijltjestoets schuilt moet uitvoeren, zijn daarbij eigenlijk niet eens nodig. Een Spirit Bomb creëer je tenslotte door je handen de lucht in te steken, waarna je hem met een soort inworp op je tegenstander lanceert. Een kind kan de was doen. Ook andere zaken zijn vereenvoudigd en logischer, zoals het lock-systeem. Je tegenstander locken gebeurt automatisch en alleen na een allesverwoestende ultieme aanval zul je je tegenstander éven kwijt zijn. Verder gebruik je een snelle beweging van je nunchuk om razendsnel op je tegenstander af te vliegen en de A- en B-knop om respectievelijk te slaan en te schieten. De basis is allemaal heel simpel, maar er schuilt meer achter deze game. Dat merk je wanneer je de trainingen allemaal volgt en even de movelist erop na slaat. Het principe ‘easy to learn, hard to master’ is hierdoor dus zeker van toepassing.

Meest uitgebreid tot nu toe – alweer

Een eervolle vermelding gaat overigens naar het aantal personages. Je kunt het zo gek niet verzinnen of het personage zit er in. En ieder heeft toch weer een andere vechtstijl. Zo zit de held van het universum Goku er wel vijf keer in zijn normale vorm in: early, mid, end, child en GT. Waartussen nog eens een stuk of tien transformaties horen… Bovendien zit er wel degelijk verschil in welk character je kiest. Goku als in zijn gevecht tegen Frieza ziet er in zijn Super Saiyan vorm heel anders uit dan in zijn latere Super Saiyan 1 vorm. Jup, net zoals in de serie ook het geval was. En natuurlijk hebben ze andere moves. Spike krijgt het voor elkaar om iedere keer weer meer personages, moves en levels in de Budokai games te proppen, maar het houdt natuurlijk een keertje op. Tenkaichi 3 lijkt wat dat betreft het eindstation te zijn, maar daarom begint men doodleuk opnieuw met Burst Limit op de andere next-gen consoles. Daar gaan we weer…

Eindelijk online!

Waar het pas echt duidelijk wordt dat dit een game is die je op heel veel manieren kunt spelen, is online. Tenkaichi 3 gaat namelijk eindelijk online op de Wii en is daarmee de eerste vechtgame die online gaat op het witte apparaatje van Nintendo. Minpuntje is dat je een goede verbinding moet hebben om de game fatsoenlijk tegen elkaar te kunnen spelen. Heb jijzelf een glasvezelnetwerk waar je u tegen zegt, dan staat je alsnog een frustrerend potje te wachten wanneer je tegenstander zojuist heeft ingebeld met zijn 56k modempje… bovendien kun je niet zien tegen wie je vecht en hoe snel diens verbinding is, dus moet je achter dit soort vervelende dingetjes komen wanneer het al te laat is. In de meeste gevallen is de verbinding echter prima en zul je met veel plezier elkaar bestoken met energiebollen in alle vormen en maten.

Conclusie

Dragonball Z: Budokai Tenkaichi 3 is een game die veel verbetert ten opzichte van het vorige deel. De moves zijn strakker, de graphics ietsjes mooier en het assortiment aan personages, levels en aanvallen is uitgebreider dan ooit. De online functie en de nieuwe controls voegen echt wat toe aan de serie, maar verder doet Tenkaichi 3 in essentie niet veel meer dan vorige games. Voor fans gewoon weer een must-have dus, maar wellicht zijn andere gamers reeds verzadigd. Zo niet, dan maak je met Tenkaichi 3 best een veilige keus.