Review: The Last of Us Part I – The Best of Us

[UPDATE] Sommigen van jullie merken terecht op dat minpunten opsommen om de game vervolgens een 10 te geven wat tegenstrijdig is. En eerlijk is braaf, daar hebben jullie dan ook weer gelijk in. Daarom is het eindcijfer aangepast. Graag gedaan 😉

Ik heb lang moeten nadenken over het reviewen van The Last of Us Part 1. Een oordeel vellen over deze remake gaat namelijk altijd commentaar opleveren. En voordat ik ga uitleggen hoe ik bij mijn conclusie kom wil ik het volgende benadrukken; jullie hebben waarschijnlijk allemaal valide argumenten om het met mij oneens te zijn. En geloof me, ik ken ze. Vooral het prijskaartje en of de remake wel nut heeft roepen vraagtekens op. En nogmaals, allemaal terecht. Maar dat neemt niet weg dat The Last of Us Part 1 een benchmark voor perfectie is. Een game die – op basis van wat het is – alle lof van de wereld verdient.

The Last of Us Part 1 is wat dat betreft een beetje vergelijkbaar met die geniale film die je ooit op VHS kocht en daarna ook op DVD en Bluray moest hebben. De film bleef hetzelfde maar de verbeterde beeldresolutie zorgt er toch voor dat je er weer geld aan uitgeeft. Wordt je hiertoe verplicht? Helemaal niet. En toch zijn er genoeg mensen die het doen. En daar hoor je eigenlijk niemand over. Maar met The Last of Us Part 1 is het huis te klein, maar dat heeft ook met dat riante prijskaartje te maken.

En ja, €80 is een smak geld voor een game die al twee keer eerder is uitgebracht. Dat kan ik niet ontkennen. Maar wie ervoor kiest om te investeren in The Last of Us Part 1 doet dat omdat men het origineel nog niet gespeeld heeft of omdat men zich bewust is van de topkwaliteit. Want het valt niet onder stoelen of banken te steken dat The Last of Us Part 1 één van de beste verhalende games ooit gemaakt is. Hoe oneens we het ook zullen zijn over mijn eindcijfer, ik denk dat we het hier wel over eens kunnen zijn.

Er zijn namelijk maar weinig narratieve games die het bij mij voor elkaar hebben gekregen om zoveel emotie in mij los te krijgen. Letterlijk iedereen die The Last of Us gespeeld heeft weet dat de proloog zo ontiegelijk goed in elkaar zit dat je met een brok in je keel komt te zitten. Diezelfde spelers weten ook dat dialogen gewoonweg van een heel ander, bovengemiddeld niveau zijn. The Last of Us was gewoon perfectie en is dat nu weer, alleen weet het door de kracht van de PlayStation 5 vooral vooruitgang te boeken op visueel vlak.

Voor velen zal louter een visuele upgrade de aanschaf daarentegen niet rechtvaardigen. €80 betalen voor mooiere graphics is een hard sell. Dat snap ik echt wel. Maar ik zou liegen wanneer ik zeg dat de verbeterde graphics niet dat extra beetje magie aan de game toevoegen. Tuurlijk, The Last of Us zag er op de PS3 prima uit voor die tijd en hetzelfde geldt voor de PS4 remaster. Maar dit… dit is echt next-level shit hoor. Dit tilt The Last of Us Part 1 naar zo’n hoge productiewaarde dat ik mezelf echt afvroeg waarom HBO niet gewoon gekozen heeft voor CGI. Die bekende scene met Joel en Sarah… tjeezus, Naughty Dog. Merg en been. Dat voelde al als een kick in the feels, maar door de ongeëvenaarde kwaliteit van de graphics wordt diezelfde kick nu uitgedeeld met stalen neuzen.

Het is daarom ook betreurenswaardig te noemen dat de gameplay zelf niet dezelfde vooruitgang heeft geboekt. Niet dat deze van origine slecht was en er zijn echt wel wat verfijningen en verbeteringen in de controls toegepast, maar ik heb wel altijd mijn vraagtekens bij sommige dingen gehad. Je weet wel, van die randzaken zoals “waarom moet ik super sneaky zijn en uit het zicht blijven terwijl Ellie als een kip zonder kop door het level rent?” Zodra ik ook maar iets te snel wandel wordt ik bedolven onder Runners, Stalker en Clickers. Maar mevrouw rent van cover naar cover alsof het niks is. Dat zijn van die zaken waarvan ik wel had gehoopt dat Naughty Dog er iets aan had gedaan. En ja, dat kan overkomen als muggenzifterij. Maar wanneer een game voor de rest bijna smetteloos is, dan blijft alleen muggenzifterij over.

En weet je, het zit zo. Als jij je mening al hebt gevormd over The Last of Us Part 1 dan gaat deze review jouw niet op andere gedachten brengen. De personen die van meet af aan al roepen dat ze geen €80 gaan uitgeven aan een game die ze al twee keer eerder hebben gekocht, gaan dat niet heroverwegen door een review, hoe positief die ook is. En dat is prima. Als jij één van die mensen bent geef ik je enerzijds groot gelijk. Je mist er per slot van rekening niks aan. Het is niet dat The Last of Us Part 1 je dingen gaat vertellen die je nog niet eerder hebt gehoord of gezien. Maar goed, ik moet The Last of Us Part 1 beoordelen op wat het is. En als puntje bij paaltje komt dan kan ik alleen maar concluderen dat The Last of Us Part 1 best of class is, ook al heeft Naughty Dog die klas nu voor de tweede keer gedoubleerd.

Dus ja, is The Last of Us Part 1 de aanschaf waard? Dat blijft een lastige vraag om te beantwoorden. €80 is veel geld voor een game die al twee keer is uitgebracht en waarvan het maar de vraag blijft of het remaken ervan overbodig was of niet. Maar als je de game puur op z’n kwaliteit wilt beoordelen en gaat vergelijken met andere AAA-games die voor hetzelfde bedrag over de toonbank gingen, dan kan The Last of Us Part 1 zich met gemak meten. Van de andere kant, €80 uitgeven aan een game die voor jou niets meer doet dan mooiere graphics voorschotelen… tsja. Dan is het inderdaad hard geld.

Moeilijk hoor.