Grote schoenen. Maatje 49. Dat heeft Guerrilla Games te vullen na het uitbrengen van Horizon Zero Dawn. In 2017 liet de Amsterdamse studio zien dat het zich ook prima kon mengen in het open-wereld actie-RPG genre. Niks Killzone-achtige shooter, joekels van mechanische dino’s en een roodharige tante die wel met een handboog overweg kan.
Anno 2022 doet Guerrilla dit dunnetjes over met Horizon Forbidden West, een directe sequel op het verhaal over dit aparte induvidu op wiens schouders de zware taak ligt om de aarde te redden van totale obliteratie. Want zelfs met HADES controle-alt-deleted moet er nog aardig wat werk worden verzet om de planeet van diens onvermijdelijk ondergang te redden. Dus ja, daar GAIA weer…
Voordat we beginnen, een kleine waarschuwing. Mocht je Horizon Zero Dawn nog niet hebben gespeeld, dan is het beter om daar eerst even mee te beginnen. Aboluut de moeite waard en vrij essentieel om het plot van Forbidden West te begrijpen. De review bevat ook spoilers voor eenieder die Zero Dawn nog niet voltooid heeft. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Sylens, I kill you
Alle onwetenden weg? Mooi. Dan spreek ik nu tot mensen die weten wat voor een shady shit we nu gaan bespreken. Weet je nog hoe Zero Dawn eindigde? If not, maakt niet uit. Ik praat je wel weer bij. Dus… Aloy – de verstoten Greta Thunberg van Meridian die eigenhandig de wereld gaat redden en daar (als we haar stemgeluid moeten geloven) helemaal geen zin in heeft – heeft me wel een avontuurtje achter de rug. De planeet begint naar de bertverderrie te raken, en dat allemaal door een rogue AI genaamd HADES. HADES is onderdeel van een allesomvattende AI genaamd GAIA, een programma ontworpen door ene dr. Sobeck en vitaal onderdeel van project Zero Dawn. Het nut van Zero Dawn? De aarde herstellen na diens onoverkomelijke teloorgang. Maar ja, HADES vond dat dus niet zo’n strak plan en maakte alles corrupt.
Uiteindelijk kreeg Aloy HADES aardig onder controle, maar niet zonder eerst half Meridian van allesvernietigende robo-dino’s te ontdoen. En ook niet zonder de hulp van Sylens, een mysterieuze nomade die Aloy gaandeweg van vitale info verschaft, alsook de technologie om HADES uiteindelijk te laten dimmen. Maar waar Horizon Zero Dawn eindigt met de hulp van Sylens, start Forbidden West met de jacht op hem. Sylens heeft namelijk zo zijn eigen plannen met HADES – wat dus totaal niet goed uitkomt – en het land is ook nog steeds niet je van het. Een totale reboot van GAIA is dus niet eens zo’n slecht idee, al blijkt dat het niet alleen Aloy is die op deze AI zit te azen.
Nieuw, doch vertrouwd
Deze gehele vage synopsis brengt Aloy dus naar het Westen (joh, echt?), waar het leven verre van vredelievend is. The Forbidden West is verboden met een reden. Het wemelt er van de inheemse stammen die een ander het liefste met een end ijzer de noedel intimmeren. Maar ja, Aloy moet wel. Om GAIA te herstellen moet Aloy stad en land af om de rest van GAIA’s ondergeschikte functies bij elkaar te sprokkelen. Daar ga ik verder niet te diep op in, want dat ligt een beetje spoilergevoelig. Anywho, inheemse stammen met lompe klopstokken, waarvan er eentje ook nog eens heeft geleerd om pleuresgrote machines te temmen. Het laat zich al raden, Forbidden West, daar fiets je niet effe doorheen.
In tegendeel, er moet flink geknokt worden in Forbidden West. En hoe. Onze ooit zo kleine, onervaren Aloy is inmiddels uitgegroeid tot een dappere roodharige krijger die korte metten maakt met alles en iedereen op haar pad. Waar Zero Dawn ons liet kennismaken met haar schutterskunsten en de Focus – die futuristische driehoekige AirPod waarmee Aloy AR-achtige shit van vroeger kan zien – borduurt Forbidden West verder op deze vaardigheden. Sterker nog, het introduceert verder qua combat skills heel weinig extra. Lekker vertrouwd dus. Dat scheelt je weer een giga leercurve die je alleen maar afleidt van het verhaal.
Welkom in deze Wondere Wereld
Toch is er ook genoeg nieuws te bekennen in Forbidden West. De meest opvallende zaken zijn uiteraard een geheel nieuwe spelwereld en een trits aan nieuwe creaturen. Die wereld… oh boy. Dat is wel effe een dingetje. Gebaseerd op de Amerikaanse staten Utah, Californië en Nevada gooit Forbidden West je in allerlei natuurlijke fenomenen. Van een gortdroog woesternij tot sneeuwtoppen en van totaal overgroeide biodomes tot ondergelopen Las Vegas… het zit er gelijk in. Er is genoeg om je aan te vergapen, zij het dat er een kanttekening te plaatsen valt. Maar daarover later meer.
Aan nieuwe mechanische tegenstand is er ook geen gebrek, overigens. Tuurlijk, Tallnecks, Striders, Stormbirds en die achterlijk sterke Behemoths zijn allemaal prima targets, maar je wilt ook wel eens ergens anders je pijlen of weg klappen. Nou, wees maar gerust hoor. Menig Burrower, Slitherfang, Clamberjaw of Tremortusk laat je rennen voor je zakgeld, de een nog uitdagender dan de ander. En als je had gehoopt dat deze jongens gemakkelijk neergehaald kunnen worden, dan heb je ook pech. The Forbidden West is ongenaakbaar en maakt korte metten met elke hooghartige dwaas die denkt “dat wel effe te doen”. Tenzij je Forbidden West op z’n allermakkelijkst speelt, loont het om flink XP te farmen, je gear te upgraden en dus wat tijd te steken in de overvloed aan sidequests.
Schitterend*
Afijn, nu wil ik toch even terugkomen op die eerdergenoemde kanttekening. Schitterend als Forbidden West is – en dat is het – zijn er toch wat dingen op te merken. Sommige dingen zijn persoonlijk, andere wat meer algemeen. Punt een, ik ben absoluut geen fan van Aloy’s stemgeluid. Waarom moet ze constant praten alsof ze er echt nul zin in heeft? Ik weet het, zware last, alleen zij kan het fixen, maar toch. Tot zoverre mijn persoonlijke gripe. Punt twee, vreemde texture pop-ups, waarbij zelfs halve gebouwen pas inladen als je er op steenworp afstand vandaan staat. Het gebiedt me te zeggen dat ik de game 3 weken voor launch al speel en er flink op los gepatcht wordt. Hier en daar trof ik ook een slechte lip-sync, maar ook daar is Guerrilla hard mee bezig geweest om dat te fixen. Vond ik ook niet heel spannend, overigens.
Punt drie, bouncy haar. Aloy heeft een flinke bos rood haar en dat is een schitterend object om ragdoll physics op los te laten. Lekker heen en weer rennen om dat haar alle kanten op te laten vliegen, je krijgt er spontaan zin in. Maar er is ook zoiets als te veel, en Aloy’s haar is echt té bouncy. Vooral wanneer een cutscene begint, wil dat haar voor een split second alle kanten op wapperen. Ook in-game levert het wel eens vreemde taferelen op. Lang niet zo vreemd als vast komen te zitten in een plantensprokkel-animatie die je verhindert om verder te spelen, maar toch. Het is zo’n baanbrekende verbetering die soms juist afbreuk doet aan je oh zo wonderschone game.
Want voor de rest… tja… Forbidden West is gewoon eye candy tot en met. Aan detail is absoluut geen gebrek. Vooral wanneer de felle zon zich zachtjes achter de horizon verschanst en de wereld in duisternis onderdompelt – wat door een bug soms wel heel vlot ging – springen de neon lichteffecten van menig mechanic beest lekker in het oog. Zelfs wanneer je verkiest om framerate over resolutie te kiezen, wat ik met klem adviseer. Native 4K is hartstikke prima, maar wie de game middels de Performance Mode even in 60fps heeft gespeeld, gaat niet meer terug naar Resolution Mode. Geloof me.
Conclusie
Afijn, wanneer we alles op een rijtje zetten valt niet ander te concluderen dan het volgende: Horizon Forbidden West is een sequel pur sang. Eentje zoals je zou verwachten. Het bekende verhaal kabbelt lekker verder en er wordt niet verwacht dat je alles weer van voor af aan moet leren. Toch introduceert Forbidden West genoeg om het allemaal weer fris en fruitig te maken. Nieuwe beesten, nieuwe omgevingen en een leuke cliffhanger aan het eind… Forbidden West geeft je genoeg om je weer uren bezig te houden. We vergeven Guerrilla Games dan ook de schoonheidsfouten. Het zijn ook maar mensen hè. Geen machines.
