Sinds de launch van de PlayStation 5 heb ik vrijwel nooit echt het gevoel gehad dat de console meerwaarde bood. Tuurlijk, er zijn best wel wat toffe PS4-games geoptimaliseerd en een game als Returnal is erg appetijtelijk. Maar om nou te zeggen dat de PS5 een echte system seller had die echt de potentie van die witte reus te laten zien… nee. Tot nu, want met de komst van Ratchet & Clank: Rift Apart kunnen we er niet langer omheen. Insomniac laat de fanbase zien waar de next-gen console toe in staat is, ook al toont het voor sommigen misschien te weinig innovativiteit op het gebied van gameplay.
Met alle goede bedoelingen
Ik zeg bewust “voor sommigen”, want de kern van de fanbase wil maar één ding, namelijk een echt next-gen, doch herkenbaar Ratchet & Clank avontuur. En laten we even één ding voorop stellen, dat is het. Onze fluffy lombax Ratchet en zijn shiny robobuddy Clank hebben het als vanouds aan de stok met Dr. Nefarious, die het onze helden ditmaal in diverse dimensies lastig maakt. Na het bemachtigen van een Dimensionator – een dingetje welke Clank heel lief voor Ratchet in elkaar heeft geknoopt om andere Lombaxen te vinden in alternatieve dimensies – zoekt onze kneuzige antagonist naar een dimensie waarin hij geen loser is. In een poging hem te stoppen sneuvelt de Dimensionator, met verstrekkende gevolgen.
Een van die gevolgen is een flinke verstoring in ruimte en tijd en een ander gevolg is een onfortuinlijke scheiding van de titulaire protagonisten, welke zich plots ieder in een andere dimensie begeven. Dit opent voor Insomniac een interdimensionale poort om meer (erg sterk uitgewerkte) personages in de mix te mikken. Zo loopt Clank in zijn dimensie de vrouwelijke tegenhanger van Ratchet tegen het lijf, zijnde Rivet. Ook Ratchet doet een nieuwe, mysterieuze robo-partner op. Zelfs Dr. Nefarious blijkt een zeer succesvolle dubbelganger in een andere dimensie te hebben. Eentje die het zelfs heeft geschopt tot de titel Emperor Nefarious. Iedereen kan op zijn vingers natellen dat deze situatie niet kan worden getolereerd, dus Ratchet, Clank, Rivet en de nieuwe robotische aanwinst moeten flink aan de bak om elke dimensie Nefarious-vrij te krijgen.
Next-gen gunplay
Hoe? Door middel van veel absurde wapens. Met de nadruk op “veel” en “absurd”. Wie een beetje op de hoogte is van Insomniacs resume, weet dat de ontwikkelaar niet vies is van onnozelheid. Ratchet en Clank: Rift Apart vormt daar ook deze keer geen uitzondering in. Waar we in den beginne nog moeten werken met een zeer simpele proppenschieter, levert Rift Apart ons in no-time wat kleurrijkere oversized schietijzers met ieder hun eigen voor- en nadelen. Het overgrote merendeel van deze wapens heeft twee vuurmodi, welke verscholen zitten achter de rechter trekker van de DualSense. Half indrukken geeft de primaire modus, volledig indrukken triggert de secundaire vuurstand. Dat is aanvankelijk even wennen en je raakt vaak onbedoeld meer ammo kwijt omdat je fanatiek je trekker helemaal overhaalt. Maar een overvloed aan gedropte loot en breekbare kistjes zorgen er gelukkig voor dat je nooit echt in de shit komt te zitten.
Op dat primaire en secundaire vuurstand-verhaal na voelt Ratchet & Clank vooral heel vertrouwd aan. De gameplay doet wat dat betreft niks geks en al helemaal niet iets wat we nog niet eerder hebben ervaren. Het is vooral weer een hoop platformen en kistjes slopen, waarbij het real-time switchen van dimensies en jezelf vernuftig door portalen trekken de toegevoegde gimmick vormt. Dingen als wallrunnen, werken met een grapple hook kennen we uiteraard al lang, maar het blijft uiterst vermakelijk. Zelfs de extracurriculaire activiteiten en puzzel-elementen zijn verre van innovatief, maar weten absoluut de variatie in de game te houden zonder de vaart eruit te halen. Voor sommigen kan dit gebrek aan echte vernieuwing een tegenvaller zijn, maar ik zie het vooral als bewijs dat de formule anno 2021 ijzersterk is. Ondanks de bekende kost is het nog steeds ieders favoriete prakkie.
Extradimensionele pracht en performance
Wat dat betreft zit de grootste verandering hem in de grafische kwaliteit en de performance van Rift Apart op Sony’s next-gen console, welke werkelijk niet van deze wereld is. Insomniacs gedurfde beloftes zijn op zo goed als ieder vlak ruimschoots ingelost. De geheel laadscherm-vrije ervaring grenst tegen perfectie aan. Ratchet & Clank: Rift Apart is praktisch een speelbare Pixar-film. Cutscenes en gameplay lopen naadloos in elkaar over, zonder dat je ergens een duidelijke knip in beeldkwaliteit opmerkt. Vooral in de Performance RT modus – welke 60 frames per seconde en raytracing prioriteert – is de grafische pracht met geen pen te beschrijven. Vandaar dat ik het typ.
Waar veel games op een gegeven moment toch moeten boeten voor deze zware belasting van de console, lijkt de PlayStation 5 met Rift Apart geen enkele moeite te hebben. Zelfs wanneer het speelveld volstroomt met Nefarious’ toekomstige schroothoopjes, geeft de console geen zucht of kerm. Het is absoluut verbluffend, en ik beloof je dat dit geen fanboyism is. Als een framerate in elkaar kakt omdat het een en al particles is, heb ik daar meestal nog best begrip voor, doch houd ik er m’n bek niet over dicht. Maar in het geval van Rift Apart… helemaal niks. Nou ja, een keertje, als ik heel eerlijk moet zijn. Eén kort framedropje tijdens een super hectische boss battle. Maar dat was het dan ook echt.
Conclusie
Aan het einde van de rit kan ik dan ook alleen maar concluderen dat Ratchet & Clank: Rift Apart de absolute natte droom van iedere Ratchet & Clank-fan moet zijn. Inderdaad, het is niet zo dat Insomniac deze next-gen launch utiliseert om het wiel opnieuw uit te vinden, en dat zullen sommigen misschien jammer vinden. Wat Insomniac daarentegen wel doet is het bestaande wiel zo efficiënt en schitterend mogelijk maken, en daar zijn ze met vlag en wimpel in geslaagd. Ratchet & Clank: Rift Apart is wat mij betreft de system seller die de PlayStation 5 nodig heeft en meteen ook een benchmark voor toekomstige PS5-games. Wat een tijd om in te leven zeg, in welke dimensie je jezelf ook begeeft.
