Beste Daniël,
Vorige week raadde jij mij de Nederlandse film De Marathon aan. Zoals jij mij beloofde, zou ik stuk gaan van het lachen. Ik zal heel eerlijk zijn, de film heeft mij niet weten te pakken. Wellicht omdat ik de film wat zwak vond beginnen. Simpele automonteurs die met een marathon mee moeten lopen om de schuld terug af te kunnen lossen van de baas. Natuurlijk moet je Nederlandse producties niet vergelijken met die uit het buitenland, maar toch doe ik dat (Wordt in de volgende alinea uitgelegd). Natuurlijk ik heb weleens een glimlach op met gezicht gekregen, maar dat werd eraf geblazen door het tergende einde. De Marathon probeert een dramatische thema te verhullen in een grappig jasje. Laten we erop houden, zolang ’s Nederlands betere acteurs/actrices massaal naar het buitenland vluchten, zal Nederland geen goed product afleveren en dit was geen goed product.
Dan mag ik eindelijk weer een film aanraden! In mijn ogen een bewijs dat een goede comedy niet uit Amerika hoeft te komen noch een groot budget hoeft te hebben. Een film die al ruim 40 jaar oud is en toch laat zien dat humor tijdloos is. Racisme is wellicht de grootste thema in deze film en wat is racisme toch vermakelijk als Victor Pivert, gespeeld door Louis de Funès, zijn typetje neerzet en alle vooroordelen uit de kast haalt. Geen bekende acteurs en toch weten zij, ja en dat in het Frans, mij om te krijgen. Het bewijs dat een goede cast de basis is van een vermakelijke film. Daniël, ik wens jou en iedereen die de film kijkt, veel kijkplezier!
