Wat is er toch met Nintendo aan de hand? Sinds de Wii was de zekerheid van kwaliteit in Nintendo’s eigen product volledig weg. Natuurlijk, Mario Galaxy was een pareltje van een game, maar veel series kregen mindere delen op de Wii en de Wii U. Dat tij lijkt gekeerd. Super Mario Odyssey en The Legend of Zelda: Breath of the Wild zijn system sellers van formaat, maar ook het onlangs verschenen Mario Tennis Aces is niet alleen een toffe party-game, maar ook een solide tennis-ervaring. Het lijkt wel alsof er beter wordt gekeken naar wat een serie nou echt goed maakt. Zo ook bij de nieuwe Super Mario Party, die in oktober richting de Nintendo Switch zal komen. Ik waan me terug naar de tijd van de Gamecube, toen ik met 10 vrienden Mario Party-middagen organiseerde. Het waren mooie tijden.
Lompe fun
Die tijden lijken terug te keren met Super Mario Party. Met 80 minigames is vooral de lompe fun de grote charme achter de franchise. De minigames mogen nooit te complex worden en soms is het alleen maar zaak om zo vaak mogelijk op A te drukken. Sommige van mijn jeugdvrienden deden die handeling zelfs met hun neus, omdat dat extra snel zou zijn. Het zorgde voor bizarre taferelen en dat zal nu niet anders zijn. In Super Mario Party ga je wederom een virtueel bordspel bewandelen met je vrienden. Iedereen kiest een personage uit de Nintendo-stal en hier wordt direct de eerste vernieuwing zichtbaar. Elk karakter heeft namelijk twee dobbelstenen, een gewone en een speciale, gemaakt voor dat personage. Zo heeft Diddy Kong bijvoorbeeld een zeer risicovolle dobbelsteen, met de opties 7, 7, 7, 2 en 0. De kans is dus groot dat je een zeven gooit, maar hoger zal ook nooit gebeuren. Het speelveld is veel vrijer gelaten dan in de afgebakende paden van de bordspellen van eerdere delen. Je kunt op een raster volledig vrij kiezen waar je naartoe gaat. De route bepaal je zelf en afhankelijk van hoe goed je gooit ga je verder het speelveld op. Het doel is om zo snel mogelijk een ster te kopen van Toadette. De persoon of het team met de meeste sterren die wint.
Buiten dit soort kleinere aanpassingen en het feit dat je nu extra muntjes kunt verdienen door daadwerkelijk een high five te geven aan je teamgenoot middels de joy con; draait het natuurlijk allemaal om de minigames. Er zijn er ruim 80 te vinden in het spel en je kunt er verschillende spelen in teams en anderen individueel. Sizzling Stakes is een perfect Mario Party-voorbeeld, waarbij vier spelers een biefstuk moeten braden. Dit moet zo snel mogelijk en je gebruikt de joy con-controller om de pan te balanceren. De boter maakt het natuurlijk glibberig, dus je kunt de biefstuk ook laten vallen. Wie als eerste alle zijden van het stuk vlees heeft gebraden heeft gewonnen. Een ander spel, Slaparazzi is nog vernieuwender. De vier spelers moeten vechten om het beste gefotografeerd te worden door een Koopa Troopa. De beelden zijn hilarisch als de foto is genomen, met verschillende karakters die over elkaar heen duikelen voor aandacht.
Analoog plezier
Het is de simpelheid, de lompheid en de humor achter de spelletjes die Super Mario Party dat gevoel geeft van eerdere delen. Het totale gevoel van onrechtvaardigheid dat je voelt als de nieuw te verschijnen ster net voor de voeten van je tegenstanders belandt. De haat die je voelt als je verliest in een spelletje waarbij je zo snel mogelijk op kinderfietsen van A naar B moet rijden, terwijl jij professioneel eSporter bent en je kleine zusje amper het woord “Switch” kan uitspreken, omdat haar laatste melktandjes het keukenkastje niet hebben overleeft. Dat is Mario Party optima forma.
De laatste modus die we te zien kregen tijdens het Post-E3-event van Nintendo was Toads Wreck Room. In deze virtuele kamer zijn spelletjes te vinden waarbij je meerdere Switches aan elkaar kunt aansluiten. De consoles fungeren daarbij als een soort handig bordspel, waarbij wij een spelletje met tanks te zien kregen. Met de camera van boven moesten onze helden tegen elkaar strijden in tanks en hoe het level geplaatst werd op de tafel, was ook daadwerkelijk hoe het level te spelen was. Dit zorgt natuurlijk voor de nodige “analoge” afwisseling in de digitale wereld. Het spelletje met de tanks was leuk, maar heel graag zie ik nog veel meer van dit soort mengelmoesjes tussen de echte en de virtuele wereld voor Super Mario Party.
Voorlopige conclusie
Super Mario Party lijkt perfect te kijken naar zijn voorgangers en het te houden bij de ultieme fun van de eerste delen uit de franchise. Simpele minigames met een virtuel bordspel dat lang niet altijd als eerlijk voelt. De games waarbij je zo goed mogelijk in beeld moet komen bij de paparazzi en zo snel mogelijk een biefstuk moet braden zijn daar perfecte voorbeelden van. Speel dit thuis op de bank en het gaat sowieso hilarische taferelen opleveren. Dat de Switch zelf ook gebruikt kan worden als soort bordspel is een ontzettend leuke toevoeging en ik hoop dat we heel veel van dit soort spellen mogen verwelkomen. Dat gaan we natuurlijk aan jullie laten weten en zelf ondervinden als de game verschijnt op 5 oktober aanstaande voor de Nintendo Switch.
