Wolfenstein: The New Order hands-on

In 1992 was Wolfenstein een revolutionaire game. De game gaf niet alleen een keiharde knipoog naar de Tweede Wereldoorlog, maar was ook al shooter een bijzondere titel. Inmiddels zijn we meer dan 20 jaar verder en zijn er heel veel minder goede Wolfenstein-games verschenen. Persoonlijk was ik best te spreken over de laatste iteratie uit 2009 (Activision), maar dat was meer qua gameplay dan qua verhaal en setting. Dit is iets waar Bethesda op gaat focussen nu zij de franchise in handen hebben. Nieuwkomer MachineGames houdt van de franchise, dat is aan alles te zien zodra je de wereld van Wolfenstein: The New Order betreedt.

Ouderwets

Aan shooters geen gebrek in het huidige gamelandschap. Echter, de meeste schietspellen neigen heel sterk naar een sterke multiplayercomponent, ondersteund door een flinterdun verhaal. Het is hier waar Wolfenstein: The New Order een nieuw (of nostalgisch) geluid wil laten horen. Het grootste nieuws is meteen al dat deze game geen multiplayer heeft! Een shooter zonder multiplayer? Jazeker! En ik juich daarom! Want hoewel ik geen hekel heb aan een lekker potje online knallen, ik vind dat er wat te kiezen moet zijn in het shootergenre. Dat betekent dat goede singleplayer-shooters niet mogen ontbreken. MachineGames breekt dus met de multiplayerhype en baant zijn eigen pad met een veel te serieus verhaal en epische momenten.

Dat verhaal is echt heel serieus, maar zo over de top serieus, dat iedereen ziet dat dit enorm grappig bedoeld is. Je begint de game in 1946, als de Tweede Wereldoorlog nog in volle gang is. Jij bent William “B.J.” Blazkowicz, een enorm stoere Amerikaanse soldaat, gespierd en niet vies van teksten die een foute jaren 80-film niet misstaan. De proloog is al een mooie voorbereiding op de game, want je gaat hele groepen Nazi’s neermaaien en verschillende simpele puzzels oplossen. De hele opbouw van de game voelt aan als shooters van tien jaar geleden en dat voelt heerlijk. Dat heeft voornamelijk te maken met de mechanieken achter de game, die allemaal zeer solide werken. Daarnaast zijn de typische Wolfenstein-elementen aanwezig. Er zijn healthpacks die je nodig hebt om beter te worden, maar dat kan zelfs boven de 100. Alles boven de honderd zal langzaam naar beneden lopen, maar dat brengt wel strategische keuzes met zich mee. Pak je die heathpack pas op als je vijanden ziet?

Echt Duits!

Daarnaast is ieder wapens te dual wielden (een wapen per hand), wat ook zorgt voor over de top schietactie. Schieten met twee shotguns is een mooie ervaring. Hoe geavanceerd de Duitsers ook zijn (mechanische honden enzo), daar is niemand tegen opgewassen. Ook kun je vaste schietposten losrukken en meenemen. Alles draait om dood en verderf, zonder enige vorm van nuance.

Aan het einde van de proloog wordt je uitgeschakeld, waarna je wakker wordt in een Poolse kliniek, waar je 20 jaar als kasplantje zal slijten. Wat er daarna gebeurt ga ik niet verklappen, maar het moge duidelijk zijn dat de oorlog is afgelopen in de jaren 60, gewonnen door de Nazi’s. Dat maakt de setting rete-interessant. Niet alleen zijn de Nazi’s oppermachtig en zeer geavanceerd, ook hebben ze een arrogantie die hilarisch is. En volledig Duits gesproken! Geen Arnold Schwarzenegger-Engels, nee, echt Duits!

Grafisch is de game duidelijk een cross-gen-titel. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit en zeker de id Tech 5-engine doet zijn werk, maar weggeblazen wordt je niet. Wat mij betreft is dat ook helemaal niet nodig. De game is namelijk sfeervol, met veel kleurrijke hakenkruizen en treurige omgevingen. De impact van kogels in tegenstanders is heerlijk en de wapens klinken en werken erg goed.

Voorlopige conclusie

De eerste drie uur van Wolfenstein: The New Order maken mij erg blij! Een ouderwetse shooter met een zeer komisch verhaal, vertelt met echte cut-scenes, heerlijke schietactie en geinige puzzelelementjes. William “B.J.” Blazkowicz is een protagonist zoals deze alleen bestaat in foute films uit de jaren 80 en datzelfde geldt ook voor de vele bijrollen in de game. In april mogen we allemaal aan de slag met de game en ik kan dan ook niet wachten op de review. Ik heb verhalende singleplayer-shooters gemist!