Harry Potter en de Vuurbeker

Met het zesde boek in de winkel en de vierde film in de bioscoopzalen, kan Electronic Arts natuurlijk niet achter blijven en lanceert, geheel volgens de traditie, een Harry Potter game. Gelijktijdig met de film ‘Harry Potter en de Vuurbeker’ komt er voor het eerst een Potter titel uit op de Nintendo DS. Dat moet wel iets heel bijzonders zijn, maar is dat ook zo?

Harry ‘melkkoe’ Potter

Dat klinkt nogal negatief he? Wel vreemd om zó een review te beginnen, maar zo is het niet bedoeld. Men zou namelijk wel gek zijn om geen gebruik te maken van de verhaallijnen, perfecte omgevingen, geheimzinnige plots en tot de verbeelding sprekende karakters. Electronic Arts heeft het voorrecht gehad om deze games te mogen maken en dat doen ze dan ook zonder enige terughoudendheid. Iedere film is tot nu toe op vrijwel ieder platform uitgekomen maar we hebben nu weer een primeur, de Nintendo DS wordt, net als Sony’s PSP, voor het eerst voorzien van een Potter-game. Ik ben eigenlijk blij dat ik van Electronic Arts een DS-review-exemplaar kreeg, want juist dat platform leek mij heel geschikt voor een game als deze.

Verhaal

Voor het spelen van Harry Potter games is het niet noodzakelijk dat je het verhaal kent, met andere woorden, of je de film hebt gezien of het boek hebt gelezen. Nu zullen er niet heel veel mensen zijn die de boeken niet hebben gelezen (want volgens mij ga je geen Harry Potter game spelen als je zijn persoontje niet kent of het boek niet hebt gelezen) of de films niet hebben gezien. Helaas hoor ik wel tot die laatste categorie, ik weet niet of ik dan een eenling ben, maar ik heb daar bij het spelen van deze game op de DS wel degelijk hinder van ondervonden. Ik heb me dus behoorlijk moeten verdiepen in al die benamingen en bijbehorende Nederlandse uitdrukkingen. Het is dus wel fijn als je het verhaal kent. Het verhaal wordt in de game maar heel bescheiden verteld en ook de namen van de hoofdrolspelers (ja, Harry snap ik nog wel!) zijn anders dan in de Nederlandse boeken en films. Herkenbaar zijn ze wel, dus dat went snel. Voor een aantal gamers zal het echter lastiger zijn dat de game in het Engels is, hoewel het doosje en de handleiding anders doen vermoeden.

Wingardium Leviosa

Je begint het spel nog voordat Harry weer op Zweinstein terecht komt. Samen met Hermelien en Ron bevind je je bij het Wereldkampioenschap Zwerkbal waar Dooddoeners het tentenkamp aanvallen. Laten jullie je daar nu nét bevinden. Ik zeg júllie, omdat je kunt kiezen met welk personage je speelt. Niet dat het veel uitmaakt, want je zult toch veel de handen in een moeten slaan om bepaalde opdrachten te kunnen vervullen. Harry is in ieder geval degene aan wie je de spreuken over moet laten, terwijl Ron berucht is om zijn snelheid en Hermelien goed aanvallen af kan weren. Het lijkt wel of een ieder van de karakters honing aan zijn of haar kont heeft want ze blijven netjes achter elkaar aan lopen. Als je vrienden dan toch iets te ver weg blijven kun je ze met de L-knop of door middel van een tikje met de stylus bij je roepen. Samen kun je dan opdrachten uitvoeren zoals het verplaatsen van grote voorwerpen waar natuurlijk een of andere wazige spreuk bij te pas komt.

Spreuken moet je heel de game door gebruiken. Meestal simpel door de A-knop in te drukken voor een Ventus-spreuk, hierdoor veroorzaak je een kleine windstoot waardoor je voorwerpen kunt verplaatsen of een tegenstander weg kunt zetten. De beruchte Wingardium Leviosa-spreuk is er om voorwerpen te laten zweven en deze spreuk zul je heel vaak moeten gebruiken. Hoe verder je in de game komt, hoe meer spreuken je tot je beschikking krijgt zodat je in iedere situatie een gepaste spreuk kunt gebruiken.

De game bestaat uit flink wat levels die eigenlijk allemaal op zichzelf staan. Er is wel wát verband, maar echt belangrijk is dat niet en het wordt ook niet echt duidelijk. Niet dat dat heel veel uitmaakt. De missiedoelen zijn het enige wat je moet bereiken. De levels bekijk je meestal schuin van boven en dat pakt goed uit want dan heb je ook het meeste overzicht. De levelindeling is zo gemaakt dat je als in een soort labyrinth je weg moet vinden, hier en daar een steentje of een kistje weg moet zetten, kleine puzzeltjes op moet lossen en af en toe een vijand moet verslaan. Het makkelijkst is het om dat samen met Ron en Hermelien te doen, wat overigens vaak erg lastig is omdat het richten met die kleine poppetjes niet echt handig gaat, maar af en toe sta je er als Harry alleen voor en moet je een soort eindbaas verslaan. Dat is het moment dat de specifieke DS-eigenschappen en dus de stylus zijn intrede doet.

3D

Dit is ook het moment dat de game overschakelt naar 3D en je een keuze moet maken met welke spreuk je je eindbaas gaat bestoken. Met je stylus moet je dan een bepaalde beweging volgen op het scherm. Heel leuk om te doen en dit geeft de DS-versie een echte meerwaarde. Verder zijn de levels behoorlijk herhalend, niet vervelend, maar op een gegeven moment ben je het wel zat om weer die pokke-chocoladekikkers en Every-Flavour Beans te verzamelen. Zilverkleurige bonen zijn wel weer interessant want die geven je tijdelijk de God-status. De kikkers heb je ook gewoon nodig want die zijn voor je broodnodige gezondheid. Verder kun je ook kaarten verzamelen, en déze zijn wel onzinnig want behalve er naar kijken kun je er verer niets mee, er zijn ongetwijfeld mensen die ze fantastisch vinden, maar ik zag er de meerwaarde niet van in.

Tot nu toe hebben we het alleen maar gehad over de hoofdmodus van de singleplayer van de game. Logischerwijs volgt deze mode de hoofdlijn van het verhaal, al kon ik er soms geen touw aan vast knopen. Harry Potter en de Vuurbeker heeft flink wat extra’s in de DS-versie gepropt gekregen. Zo kan je geheel in de stijl van Nintendogs in de mode ‘Care for Magical Creatures’ al je zorgzame kwaliteiten botvieren op een soort huisdiertje dat je te eten zal moeten geven, verplicht er mee zal moeten spelen en ook nog eens zal moeten wassen om toch vooral maar die tien Trizwizard Shields te kunnen bemachtigen. Dat is wat mij betreft dan ook de enige reden dat je je met dit Niffler-gedoe bezig gaat houden, want heel veel uitdaging zit hier niet aan. Het blijft bij eten, schoonmaakmateriaal en speelgoed naar hem toe gooien. Niffler staat trouwens voor ‘Delfstoffer’, dat heb ik uiteraard niet van mijzelf maar uit deze woordenlijst (met dank aan harrypotterfan.nl). Kan heel handig zijn voor degenen die helemaal los zijn op de Nederlandse benamingen en die in de game onbegrijpelijke Engelse Potter-woorden tegenkomen.

Mini-games!

Harry Potter en de Vuurbeker is voorzien van een aantal mini-games, zes om precies te zijn. Deze mini-games moet je unlocken en zijn dus niet meteen te spelen. In mijn ogen een gemiste kans, want heel veel kleinere kinderen vinden juist die mini-games leuk om te spelen en zijn te jong om de levels te doorlopen. Beter was het geweest om een aantal mini-games standaard speelbaar te maken en een aantal dat te verdienen is. De mini-games zijn niet al te ingewikkeld, het blijft een beetje bij sorteren en stylus-wrijven, maar het blijft bij een welkome afwisseling op de gameplay.

Grafisch ziet het spelletje er goed verzorgd uit. Geen topper, maar de beelden stralen wel sfeer uit, al kan dat niet worden gezegd van de karakters. Deze zien er nogal onverzorgd uit, wel herkenbaar als zijnde de persoon die ze voorstellen, maar echt uitstraling hebben ze niet. De speelwereld beschikt in ieder geval over ruim voldoende detail. Anders is het met de muziek en geluiden. Veel wordt er niet gesproken in het spel, terwijl dit best tot de mogelijkheden behoort. De muziek is geheel in de sfeer van de film maar behoorlijk herhalend. Gelukkig zit er een volumeknopje op je DS, nadeel is dan dat je de toverspreukeffecten mist. Voor degenen die multiplayer-Potter willen spelen, bestaat hiertoe de mogelijkheid, onder andere in het duelleren. Hiervoor heb je echter wel allebei een cartridge nodig. Ronduit vervelend vind ik dat je de game niet op de door jou gewenste momenten kunt bewaren. Dichtklappen van de DS blijkt dus soms heel nuttig te zijn.

Goblettio Conclusio

Harry Potter en de Vuurbeker is een spel dat het best tot zijn recht komt als je het boek (dik!) hebt gelezen of de film hebt gezien. Deze DS-versie heeft alles in zich om je niet te vervelen: meer levels, meer vijanden en als klap op de vuurpijl de specifieke DS-mogelijkheden. Heel jammer is het dat de game in het Engels is, waardoor een aantal gamers belangrijke aanwijzingen zullen missen. Gemiste kans. Alles opgeteld en afgewogen is dit een sfeervolle game met hier en daar kleine minpuntjes. Potter-games blijken echter op een handheld gelukkig prima uit de verf te komen.