Review: The Legend of Zelda: Skyward Sword HD

The Legend of Zelda: Breath of the Wild brak in 2017 definitief met de oude, vertrouwde Zelda-formule. Werd het eens tijd? Dat heb ik zelf nooit zo gevoeld. Ik heb, achteraf als een van de weinigen lijkt het, namelijk veel genoten van zijn voorganger, The Legend of Zelda: Skyward Sword, die laatste traditionele Zelda. Nu, maar liefst tien jaar later, krijgt het Nintendo Wii-spel een tweede leven met een HD-versie voor de Nintendo Switch.

Tussen twee werelden

Skyward Sword is een uniek stukje Zelda-geschiedenis gebleken. Het is allicht de meest lineaire driedimensionale Zelda ooit. Een groter contrast met de open wereld van opvolger Breath of the Wild is er dus eigenlijk niet. Aan de andere kant laat het conventies van de Zelda-serie voorzichtig los en zien we veel elementen terug die uiteindelijk hebben geleid tot Breath of the Wild.

Zo introduceert Skyward Sword bijvoorbeeld de staminameter die van invloed is op rennen en klimmen (!). Het sailcloth om van hoge hoogten te vallen is er, evenals de optie om je uitrusting te repareren en te upgraden. Dan hebben we het nog niets een gehad over de hoeveelheid te verzamelen grondstoffen in de spelwereld. Gamers die bij Breath of the Wild zijn ingestapt, kunnen nu dus een Zelda ervaren die weinig stappen terug maakt. Traditionelere Zelda-games kunnen de laatste toegift nog eens meemaken.

Ja én nee

Want een toegift is het: Skyward Sword staat vandaag de dag nog als een huis. Het schilderachtige palet, het HD-jasje en de opgekrikte framerate slagen er goed in twee generaties oude hardware te verhullen. Daar komt bij dat het spel zélf nog steeds een fijne ervaring biedt.

Teveel hoef ik over de inhoud van Skyward Sword niet kwijt; daarvoor kun je mijn oorspronkelijke recensie lezen. Wel wil ik gezegd hebben dat de sterke punten overeind blijven staan, maar de negatieve kanten van Skyward Sword eveneens van de partij zijn. De overworld is nog steeds een karige bedoening en het vele backtracken, daar moet je van houden. Zoek je echter een avonturenspel met glorieuze muziek, memorabele personages en slim kerkerontwerp (je weet wel, die met dat schip en de tijd), dan kom je met Skyward Sword aan je trekken.

Met een zwiep en een zwaai

De grootste innovatie bracht Skyward Sword op gameplaygebied. Bewapend met Wii Motion Plus, het technische upgradestukje voor verbeterd Wii-gezwiep, vocht je voor het eerst écht met zwaard en schild. Mik je zijwaarts, dan gebeurt dat ook op het scherm. Sla je schuin, dan volgt Link. Mik op je beeldscherm om pijlen te schieten met je boog. Bommen kun je rollen door bowlbewegingen na te bootsen of bovenhands werpen door met de WiiMote te doen alsof je eens een keer goed bent in basketbal.

Dat was de theorie, althans. Bij mij, getuige ook mijn positieve recensie destijds, werkte de Motion Plus naar behoren. Kreeg je de apparatuur niet goed aan de praat, dan werden potentieel epische zwaardgevechten onnodig frustrerend. Toen de HD-remaster werd aangekondigd, bezorgde me dat opgetrokken wenkbrauwen. Omdat Skyward Sword voor een groot gedeelte valt of staat bij de besturing, móést er een werkende oplossing, dan wel degelijke overzetting, worden verzonnen voor de besturing.

Besturingsoplossingen

Je moet het Nintendo nageven: over het besturingsprobleem is goed nagedacht. Wil je Skyward Sword spelen zoals die bedoeld was, dan kun je ook op de Nintendo Switch zwaaien met je controllers. In het geval van de Switch doe je dat door een Joy-Con per hand te nemen. Ingenieus genoeg maakt het spel gebruik van de gyroscoop die in beider controllers zit. Dit werkt vrij accuraat. De bewegingssensor dwaalt soms af, maar richt op het midden van je scherm en met een druk op de Y-knop herkalibreer je binnen een seconde de boel.

Bovenstaande besturingsoptie gaat alleen op voor de TV-modus, maar wat te doen als je een Switch Lite hebt, je de Switch naar de plee wilt nemen of een beperking hebt? Daar heeft Nintendo een button only lay-out voor bedacht. Je rechter stick bestuurt hier de positie van je zwaard. Een tik naar rechtsboven en Link zwiept die kant op. Het is goed bedacht, maar daar blijft het ook bij.

Het zwaardvechten werkt namelijk op zich aardig, maar geeft je wel een enorme handicap. Doordat je rechter stick je zwaard bestuurt, zijn je camera-opties ingeperkt. De camera draai je niet, maar kun je alleen voor je positioneren met een druk op de L-knop. Inderdaad, regelrecht terug naar het Nintendo 64-tijdperk dus.

Helaas levert de button only-besturing ook een hoop niet-intuïtieve momenten op. In wielmenu’s moet je met je stick én een knop een keuze maken en daarna de knop loslaten. Dat gaat in het heetst van de strijd voortdurend mis. Eleganter was het als Nintendo een meer traditioneel menu had geïmplementeerd. Die moeite is niet genomen.

Quality of life?

Nintendo heeft gelukkig wel naar feedback op het origineel geluisterd. De meest welkome aanpassing is dat je persoonlijke assistent Fi je niet constant meer stoort met veel te uitgebreid (en ongevraagd!) advies. Zodra je niet verder komt, kun je zelf om hulp komen vragen. Verder blijft ze lekker stil.

Een ander moment waar het spel je minder mee bombardeert, zijn de introductieteksten bij de voorwerpen en grondstoffen die je oppikt. Pak je voor de zoveelste keer een set Rupees op? Dan presenteert Link het je niet iedere keer opnieuw.

Gameplay-technisch is er naast de besturing echter niet veel verandert. Je kunt dus nog steeds alleen van gemarkeerde plekken van startlocatie Skyloft afspringen om je vogel op te roepen. En, waarom, zodra je vanuit de lucht terug op Skyloft wilt springen, vervaagt het scherm en word je op een vooraf gecureerde locatie gedropt? De rekenkracht van de Switch is sterk genoeg om het niet noodzakelijk te maken om die plek in te hoeven laden.

Conclusie

The Legend of Zelda: Skyward Sword is in zijn HD-vorm en tien jaar na zijn releasedatum nog steeds in optima forma. Het origineel, een bijzonder sterk avonturenspel, staat nog steeds zijn mannetje en doet grafisch weinig onder van concurrenten op de Nintendo Switch. Welkome quality of life-verbeteringen zijn eveneens doorgevoerd, al had Nintendo wel iets meer moeite mogen doen dan hun eigen enthousiasme terug te schroeven en een nieuwe besturingsoptie mogelijk te maken. Had je namelijk ingezet op de nieuwe knoppenbesturing die de Switch-versie introduceert, dan zul je wellicht toch je aanschaf moeten heroverwegen.