Review: Mortal Kombat – Niet echt een flawless victory

Verfilmingen van blockbuster-games zijn (bijna) altijd een doorn in het oog geweest. Proberen om jarenlange opgebouwde lore in een film van anderhalf uur te proppen, is een slopende taak om te ondernemen, maar er zijn eindeloze pogingen ondernomen om dat te doen. Mortal Kombat is één van die franchises die het stigma van cheesy verfilmingen niet kan afschudden. Maar dat gaat allemaal veranderen. Met de toevoeging van Mortal Kombat – niets meer en niets minder – hoopt de gerenommeerde R-rated fighter franchise eindelijk een “flawless victory” te behalen. Helaas krijgt Mortal Kombat nogal wat petsen te verduren. Maar goed, een eenzijdig gevecht is ook niet altijd leuk om naar te kijken.

De Uitverkoren Noob, Kano en wat andere figuren

Voordat ik van wal steek is het van het grootste belang om te begrijpen dat Mortal Kombat niet volgens dezelfde regels vecht als zijn voorgangers. In plaats van het bekende “oke jongens, laten we meedoen aan een toernooi, anderen in elkaar stompen en de aarde redden”-verhaaltje, voelt Mortal Kombat meer als een prequel. Om er wat onverwachte, frisse context aan toe te voegen, is de hoofdrol gereserveerd voor een nieuwkomer genaamd Cole Young. Cole is een MMA-vechter die op z’n retour is. Terwijl z’n jong aan de zijlijn toekijkt bij zijn kooigevechten, lijkt hij zelfs de eenvoudigste gevechten te verliezen. Toch wekt hij de interesse van bepaalde mensen. Mensen zoals Jax Briggs, die iets te graag wil weten hoe Cole aan zijn draakvormige “moedervlek” komt.

Jammer genoeg voor Cole willen minder vriendelijke typetjes ook graag weten wie hij is. Typetjes zoals Sub-Zero, die door de zielen-jonkende Shang Tsung naar de aarde wordt gestuurd om hem te ‘finishen’. Vanaf dat moment begint Mortal Kombat het pad van introducties en semi-succesvolle karakterontwikkeling te volgen. Slechts een paar personages weten echt de gewenste indruk te maken, terwijl anderen naar mijn gevoel aanzienlijk ondervertegenwoordigd worden. Mileena en Goro – beiden fan-favorieten – krijgen nauwelijks schermtijd en voelen aan als fluff, terwijl Kano bijna oververtegenwoordigd is. Om eerlijk te zijn, Kano brengt veel stemmingverlichtende humor in de film – net als de wonderbaarlijk ironische Kabal – maar ik bleef me toch afvragen waarom hij zo veel van de dialoog opeist. Uiteraard heeft dat te maken met die hele Sonja Blade-en-Kabal-tie-in, maar voor een stuk schorriemorrie als Kano is hij wel verdomd vaak in beeld en aan het woord.

Wie absoluut geen humor in de mix willen gooien zijn Scorpion en Sub-Zero, oftewel Hanzo Hasashi en Bi-Han. Het duellerende duo krijgt de eer om middels de intro een serieuze toon te zetten, maar ze weten ook een ietwat teleurstellend middenstuk tot een spectaculair einde te brengen. Nadat ik de aftiteling zag rollen, moest ik toegeven dat dit de scène was waar ik het meest naar uitkeek, hoewel het meeste al gespoild was door trailers. Toch voelde het als het voor mij als hoogtepunt van de film. Dat, en de met bloed doordrenkte dodelijke fatalities die de fans zeker wat hoogst ongepast en licht verontrustend plezier zullen bezorgen. Het zou tof zijn geweest als de schijnbaar verplichte en altijd cringy “flawless victory” achterwege was gelaten. Maar soit, Mortal Kombat zou Mortal Kombat niet zijn zonder deze verplichte quote.

Mortal Kasting

Om heel eerlijk te zijn is de alom bekende kazigheid – voor zover deze aanwezig is – niet mijn grootste issue met Mortal Kombat. Zoals ik al zei, sommige personages zijn niet echt lekker uitgewerkt, en een paar zijn zelfs dom als de neten. Generaal Reiko wordt gereduceerd tot niets meer dan een hamer-slingerende achterlijke gladiool en Nitara’s enige doel lijkt het verzorgen van een R-rated knokpartijtje. Goro is nog slechter in het beëindigen van een duidelijk beklonken gevecht dan Cole, wat begrijpelijk is vanuit het oogpunt van de rode draad in de film. Toch maakt het Goro’s vechtscène moeilijk om naar te kijken, laat staan ​​geloven. Lord Raiden voelt in mijn optiek slecht gecast, maar dat is een kwestie van persoonlijke smaak. Voor een machtige Thunder God komt Raiden over als een oncharismatische, dertien-in-een-dozijn Aziaat met een punthoed. Maar misschien ga ik gewoon nog steeds te hard op de goede oude Christopher Lambert uit de 1995 versie van Mortal Kombat.

Desalniettemin is Mortal Kombat zo slecht nog niet. Ik kom misschien vreselijk negatief over, maar eerlijk gezegd heb ik er mezelf grotendeels mee vermaakt. Misschien is het omdat ik een zwak heb voor Scorpion versus Sub-Zero-knokpartijen. Of misschien is het omdat ik stiekem dol ben op de liters bloed die met extreem grafische fatalities gepaard gaan. Maar het kan ook zijn dat ik Mortal Kombat zo waardeer omdat het Mortal Kombat is, inclusief al zijn gebreken. Ik bedoel, ik vond de film uit 1995 zelfs leuk, en dat is ook geen Oscar-winnende film. Ja, er gebeuren veel twijfelachtige dingen in de film en facepalms zullen voorkomen tijdens het kijken, maar dingen als Easter eggs en veel te voor de hand liggende verwijzingen maken wel het een en ander goed.

Round 2 dan maar?

Uiteindelijk trok Mortal Kombat twee kanten op, een beetje zoals dat met de de armen van Jax gebeurt (nee… is geen spoiler. Het zit g*dverdomme al in een trailer verwerkt). Aan de ene kant had ik er echt mijn hoop gevestigd dat ik mijn tanden in deze film kon zetten. Aan de andere kant had ik mezelf voorbereid op een grote teleurstelling. Mortal Kombat is en blijft een franchise met te veel personages om in één film te stoppen en het kiezen van slechts een handvol zal sommige fans altijd teleurstellen. Maar nogmaals, dit is allemaal te fiksen met een vervolg, dat duidelijk komt. Ik probeer hier niet te veel te spoilen, maar laten we zeggen dat Kano niet de enige arrogante klootzak zal zijn die Earthrealm vertegenwoordigt. Sommige personages zijn gewoon niet bedoeld om in een ‘kooi’ te worden gehouden.

Dus als je Mortal Kombat een kans wilt geven, houd dan in het achterhoofd dat dit nog maar het begin is. Als je een grote fan bent van een onbeperkt bloedbudget, goedkope Kano-grappen en altijd in de stemming bent voor een Scorpion vs. Sub-Zero-vendetta, dan zou je jezelf best wel eens kunnen vermaken. Verwacht gewoon niet dat Mortal Kombat een Oscar-waardige film is. Die eretitel ligt nog iets te ver buiten het bereik.