Review: Watch Dogs Legion

De review van Watch Dogs Legion heeft even op zich laten wachten. Het gebeurt namelijk niet zo heel vaak dat je mening over het verloop van het spelen van een spel zo drastisch verandert als dat ditmaal het geval was. De eerste uren in de game vielen voor mij enorm tegen, maar gaandeweg ging ik het spel steeds meer waarderen, totdat er een verslaving ontstond waar ik nog steeds middenin zit. Sterker nog, inmiddels speel ik de game zowel op de PlayStation 4 als de Xbox Series X, zodat we ook daarin de verschillen kunnen aanduiden.

Kijk, als Watch Dogs Legion begint lijkt het erop alsof Ubisoft ons gamers een middelvinger geeft, met alle tot in den treuren begaande paden waar de ontwikkelaar inmiddels om “befaamd” is. Maar als de ziel van de game wordt blootgelegd zal je met liefde constant bezig zijn met het uitbouwen van je team bij DeadSec. Sinds de eerste Watch Dogs heb ik niet meer zo genoten van een Ubisoft-game.

Geen sterk begin

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen; Watch Dogs Legion komt niet sterk op gang. Het feit dat je geen vaste protagonist hebt, maakt het dat alle andere personages enorm sterk uit de verf moeten komen. Dat doen ze niet en dat is jammer, want Ubisoft heeft met bijvoorbeeld Vaas in Far Cry 3 bewezen dat ze het wel kunnen. Sabine, de dame die leiding geeft aan DeadSec London is een zeer inwisselbaar personage en de A.I. die je ondersteunt in missies, Bagley, is vaker irritant dan grappig. Het verhaal begint met een aantal enorme bomaanslagen in Londen en DeadSec krijgt daar de schuld van. De militaire organisatie Albion neemt vervolgens de stad over uit “veiligheidsoverwegingen” en het gevolg is een politiestaat waar jij als speler weerstand aan moet bieden.

Beluister de uitgebreide review in onderstaande Gamersnet Podcast, vanaf 24:54.

In de eerste uren lijkt het erop dat je dat moet doen door, jawel, delen van de stad “vrij te spelen”. De moed zakte me toen behoorlijk in de schoenen, want dit is iets wat we al veel te vaak hebben gezien in Ubisoft-games. Toch zijn de beloningen die je krijgt voor het vrijspelen van stadsdelen enorm bevredigend, namelijk nieuwe operatives. En dat is waar Watch Dogs: Legion in grossiert. Mijn liefde voor de game ontstond tijdens een ritje langs Buckingham Palace. Voor de deur staan natuurlijk de befaamde Royal Guards. Ik besloot mijn zinnen te zetten op het rekruteren van één van deze veredelde BOA’s. Dat had wel wat voeten in de aarde; ik moest tech vrijspelen om het makkelijker te maken mensen te kunnen overtuigen. Via een missie, waarbij ik een ambulance moest stelen; de beste man zijn broer heeft een zeldzame ziekte, lukt het me uiteindelijk om hem bij mijn team te voegen. Vervolgens kreeg ik toegang tot het paleis.

Heerlijk trucje

Het zoeken naar juiste kandidaten voor je missies is wat deze game zo verslavend maakt. Als je een missie krijgt in een ziekenhuis, doe je best om een dokter te rekruteren. Moet je naar een politiebureau, ga op jacht naar een bobby. Dat is de structuur van de game. Je moet ergens inbreken en gaat vervolgens kijken welke vaardigheden daarvoor nodig zijn. Dit heeft natuurlijk niet alleen betrekking tot het uniform dat iemand draagt. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het vrijspelen.

Salim en Peter pakken het Watch Dogs perspakket uit

Sommige mensen zijn enorm nutteloos, maar daardoor wel grappig. Zo is één van mijn teamleden een hartpatiënt en hij kan elk moment dood neervallen. Nu speel ik met permadeath aan, dus dat gaat een hilarisch moment zijn. Je kunt spionnen vrijspelen met een onzichtbare spionnenauto, bouwvakkers die grote drones kunnen opereren (en met spijkerpistolen kunnen schieten!), een graffitikunstenaar met een paintball-geweer, een levend standbeeld die zich gemakkelijk kan verstoppen, mensen met verschillende wapens, de keuze is reuze en het bouwen van een team blijft wat mij betreft leuk van begin tot eind.

London baby!

Watch Dogs Legion speelt zich af in het Londen van de nabije toekomst. Als groot liefhebber van de grootste stad van Europa is het een genot om door de stad te reizen. De wegen zijn inderdaad kleiner dan we gewend zijn uit open wereld-games die zich afspelen in Amerikaanse steden, maar de historie en de architectuur is zeer verfrissend in game-vorm. Er zijn missies zie je leiden naar The Tower of London, Buckinham Palace, de Big Ben en zelfs The London Eye, het enorme reuzenrad aan de Thames. De game maakt goed gebruik van de omgeving, al is het allemaal niet zonder bugs.

PlayStation 4

Bij het spelen van de PlayStation 4-versie zijn er wel een aantal nadelen te bespreken. Zo zijn er een aantal bugs die we jaren niet meer gezien hebben in een open wereld-game. Bij missies waarbij je iemand moet bevrijden kan het wel eens gebeuren dat deze persoon niet met je meeloopt of blijft hangen in een muur. Ook heb ik meermaals ervaren dat een drone in een muur bleef vastzitten als ik deze opriep. Daarnaast zijn de laadtijden soms erg storend, want als je van een operative wilt wisselen dan duurt het te lang voordat je verder kunt spelen.

Xbox Series X

De Xbox Series X versie heeft geen last van deze laadtijden en het is een verademing om daarmee te spelen. De schaduwen, het licht, de animaties, alles is soepeler en verzorgder op de Series X. Dat de game vaak crasht (die verhalen gingen de ronde) is niet meer het geval. De game is op het moment van schrijven gepatcht en die problemen ondervindt ik niet meer en het zal zeker goedkomen als de Series X straks in de winkels ligt.

Word nu lid van Patreon voor gameplaybeelden van Watch Dogs Legion vanaf Xbox Series X

Become a Patron!

Conclusie

Watch Dogs Legion is absoluut geen perfecte game. Sterker nog, de personages die je je missies geven zijn bijster saai. Ook de open wereld-opzet voelt erg ouderwets aan en de missies zijn vaak enorm ver rijden; die manier van gameplay-tijd verlengen zijn we wel zat. Toch is de game voor mij enorm verslavend gebleken. Het rekruteren van verschillende operatives doet iets met me waardoor ik niet wil stoppen met spelen. Het aanbod is zo gevarieerd, van imkers die bijen op tegenstanders af kan sturen, tot hooligans die in groepsverband komen rammen.

Het gevoel dat je hebt als je een Royal Guard hebt gerekruteerd om vervolgens Buckingham Palace te betreden is oppermachtig. Watch Dogs Legion staat met één been in het verleden van Ubisoft, maar is hopelijk ook de eerste stap naar meer vernieuwende titels van de uitgever. Want het vernieuwende is enorm vermakelijk en ik hoop dan ook dat Ubisoft nog meer risico’s durft te nemen. Dat kan alleen maar beter uitpakken van veel van de andere titels van de afgelopen jaren.