Preview: Watch Dogs: Legion (hands-on)

De aankondiging van de eerste Watch Dogs is wat mij betreft de beste game-onthulling ooit: een game over een wereld waar nog meer wordt gehackt dan op onze eigen aardkloot – die zelf tot aan de aankondiging geheim wist te blijven. Maar de eerste game werd toch redelijk lauwwarm ontvangen, voornamelijk door de duistere sfeer, de persoonlijkheid (of het gebrek daaraan) van protagonist Aiden Pearce en de als een natte krant rijdende auto’s. Daarna volgde Watch Dogs 2, die overigens wél vlak voor de onthulling uitlekte. Deze game ging een compleet andere kant op met de vlotte Marcus Holloway, een minder duister verhaal en beter rijdende auto’s.

Nu komt Watch Dogs: Legion eraan, waarin we dystopisch Amerika inruilen voor een ernstig dystopisch Londen. Ook laten we het idee van ‘dé protagonist’ los: je speelt als welke persoon je ook maar wilt. Ik mocht drie uur hands-on met de game aan de slag en deel hieronder mijn indrukken van het spel.

Welcome to the Resistance

Zoals we weten speelt Watch Dogs: Legion zich af in een dystopisch Londen. De groep Zero Day heeft een aanslag gepleegd waarvan hackerscollectief DedSec vervolgens de schuld krijgt. Het private politiebedrijf Albion wordt door de overheid ingehuurd om de orde te herstellen na de Zero Day-aanslag. Deze agenten doen de Amerikaanse politie lijken op een nestje puppy’s en misbruiken hun macht voor allerlei doeleinden. DedSec is ondergronds gegaan, maar organiseert ondertussen het verzet tegen Zero Day en Albion. Jij speelt als DedSec – en kan elke NPC veranderen in een PC door ze te rekruteren.

Oké, dit was de achtergrond. Echter, van het verhaal heb ik zelf weinig meegekregen door wat technische problemen aan het begin van de previewsessie. Ergens vind ik dit jammer, want ik heb mijn twijfels aan de kwaliteit van de vijf verhaallijnen die de game kent vanwege de “rekruteer wie je maar wil”-opzet. Echter, er waren meer dan genoeg andere dingen te doen om drie uur mee op te vullen, dus ik dook het open Londen in.

Ik begon mijn avontuur in een café, waar ik iemand uitdaagde tot een potje darts. Echter, na mijn imponerende openingsscore van 55 punten (of misschien door een bug) gaf mijn tegenstander direct op, dus verliet ik de kroeg na een laatste pilsje, om mensen te rekruteren voor de verzetsbeweging. Zo gaan die dingen in dystopisch Londen nou eenmaal. Naast het verhaal vroeg ik me namelijk ook af hoe lang het leuk blijft om mensen in te lijven voor DedSec.

Maar… waarom dan?

Nou was ik natuurlijk niet van plan drie uur lang missies te doen om mensen te pleasen, en dat is maar goed ook. Ik kwam er namelijk na enkele missies al wel achter dat het bepaald niet nodig is om heel veel operatives te hebben. Regelmatig kwam ik onderweg namelijk Albion-agenten tegen die willekeurige mensen op straat, laten we zeggen, gewelddadig aanspraken. Als weldenkend verzetsheld grijp ik dan natuurlijk in – om vervolgens in de bak te belanden voor het aanvallen van een overmacht aan Albion-medewerkers. Echter, mijn operatives kwamen steevast binnen enkele minuten terug uit de bajes.

Ook is het me in geen enkel geval gelukt om een van mijn operatives tussen zes planken te krijgen. Zelfs toen mijn Mona al zwemmende werd volgepompt met lood, was de uitkomst alsnog een arrestatie. Wellicht was de preview build voorzien van een journalistenmodus, maar van de beloofde permadeath heb ik dus niets meegekregen.

Ook is het niet zo dat je meer operatives nodig hebt voor hun verschillende vaardigheden. De meeste mensen zijn namelijk écht net als jij en ik: zo bijster interessant zijn ze niet. Je doet er dan ook beter aan om je DedSec-leden te beperken tot mensen die wél speciale vaardigheden of kenmerken hebben. Zo kan iemand met het juiste uniform bepaalde afgesloten plekken betreden zonder op te vallen. Dat zijn de mensen die je wil rekruteren, want dat maakt je leven makkelijker. Maar de meeste NPC’s zijn uiterst middelmatig en voegen weinig waarde toe, tenzij je nou écht die ene auto wilt besturen die een NPC heeft.

En tot slot is het ook zo dat de rekruteringsmissies al redelijk snel eenzijdig worden. Zo is het met binnen een uur gelukt om twee keer exact dezelfde missie te krijgen: vrienden van de NPC’s die ik wilde rekruteren, hebben een internetbeperking opgelegd gekregen nadat ze de corruptie van Albion-agenten onderzochten, dus het verzoek of jij de agenten in kwestie wilt hacken. Het enige verschil was dat ik bij de ene missie één agent moest hacken, en bij de andere missie twee agenten. Daarnaast zijn de rekruteringsmissies sowieso redelijk veel van hetzelfde, dus ook dit is geen reden om DedSec uit te breiden met veel inwoners van Londen.

Pracht en praal

Tot nu toe ben ik redelijk kritisch op Watch Dogs: Legion, maar zijn wel degelijk pluspunten te noemen. Ik mocht de game namelijk in al zijn ray-traced glorie aanschouwen, en dat ziet er écht goed uit. De gezichtsanimaties mogen nog wel een oppoetsbeurt krijgen, maar het stemmenwerk is ook redelijk tot goed verzorgd. Dit is gedaan middels voice modulation, waardoor er met een redelijk kleine crew aan stemacteurs een hele trits aan stemmen kan worden gecreëerd. Soms is het wel te horen dat stemmen door een computer zijn gegenereerd of in ieder geval aangepast, maar ergens past dit wel bij de setting: de communicatie vindt veelal plaats over drukke draadloze netwerken, dus stemvervorming kan nou eenmaal optreden.

Ook heeft Ubisoft wat gedaan aan de leegte waar het San Francisco van Watch Dogs 2 aan leed. Legion heeft dus een betere, rijkere wereld dan zijn voorgangers. Echter, ik ben alsnog niet helemaal overtuigd dat een serie als Watch Dogs gebaat is bij die openheid. Een lineaire spelwereld kan ook een ijzersterke ervaring bieden, ook al voelt Ubisoft zich niet prettig bij dat idee. Het verhaal kan Watch Dogs: Legion nog steeds een sterke game maken, zolang het maar niet zo generiek is als ik vreesde toen ik hoorde dat je elke NPC kon rekruteren. Dit is echter afwachten.

Voorlopige conclusie

Watch Dogs: Legion voelt aan als een erg ambitieuze game, misschien wel té ambitieus. Het is gaaf om te kunnen spelen als wie je maar wil, maar aan de andere kant zijn de meeste inwoners van dystopisch Londen niet heel interessant om te spelen, en de rekruteringsmissies zijn een flinke eenheidsworst. Het stemmenwerk is goed verzorgd, ook al weet ik niet zeker of de distortion de bedoeling was of niet. De open wereld is beter dan die van het tweede deel en het idee van ‘alles is te hacken’ is nog steeds erg gaaf. Ik hoop dan ook dat het verhaal robuust is, maar vooral dat Ubisoft zijn openwereldvinkjes in de toekomst gewoon eens niet aanvinkt. Kijk voor Watch Dogs bijvoorbeeld eens voor inspiratie naar de vernieuwde Hitman-serie.