Een kruising tussen het RTS en first-person shooter-genre heeft op papier de potentie om iets baanbrekends te doen. Vooral wanneer kundige mensen – en dan het liefste individuen met aardig wat courante ervaring op het resumé – zich buigen over deze mash-up, kan dat wel eens leiden tot een game waar fans van beide genres hun tanden in willen zetten.
Het kersverse V1 Interactive heeft in theorie de juiste papieren in handen om dit te doen en heeft met Disintegration een viriele poging ondernomen om het bovenstaande te bewerkstelligen. Gehuld in een futuristisch “good robots vs. bad robots” cyborg-sausje zou je toch bijna moeten zweren dat dit bijna niet fout mag gaan. Het is alleen jammer voor V1 Interactive dat we een game als Disintegration niet op papier spelen.
In het verleden behaalde resultaten…
Voordat ik van wal steek… even een mededeling aan alle uitgevers, PR-vertegenwoordigers en ontwikkelaars. Stop alsjeblieft met het aankondigen van games met “van de makers van (vul hier de naam van een random AAA-game in)”. Ik snap dat het makkelijker is om zo een hype om een game te genereren, maar wanneer je de lat direct zo hoog legt… het kan vriezen en het kan dooien.
Dat gezegd hebbende: Disintegration is een game van een van de makers van Halo. Althans, Marcus Lehto – de oprichter van V1 Interactive – heeft 15 jaar van zijn leven aan de franchise gewijd. Net als andere kopstukken binnen de industrie vond ook hij het tijd worden om de vleugels uit te slaan. Soms gaat dat goed. Kijk bijvoorbeeld naar een studio als Respawn, die met games als Titanfall, Apex Legends en Jedi: Fallen Order heeft laten zien prima zelfstandig te functioneren. Succes is daarentegen niet altijd gegarandeerd, en daar is Disintegration helaas een recent voorbeeld van.
Wij, Robot
Het is niet dat V1 Interactive het niet heeft geprobeerd, waarmee ik eigenlijk wil aangeven dat Disintegration niet per definitie een waardeloze game is. Toch zou ik liegen wanneer ik zou zeggen dat Disintegration een dijk van een game is die aan de verwachtingen voldoet en aan te raden valt. Wat ik eerder al zei, het concept van de game is op papier best interessant. Disintegration plaatst ons in de schoenen van Romer Shoal, een blauwogige Gravcycle-piloot en Cayde-6 lookalike die dus voor het merendeel uit staal bestaat. Het enige menselijke aan Romer is zijn grijze massa, welke door een procedure genaamd “integration” aan een robotlichaam gekoppeld is.
Romer bezit kwaliteiten die hem een uitstekende kandidaat maken voor het doel dat Black Shuck – de op een MSI Gaming pc lijkende antagonist van de game – met zijn Rayonne voor ogen heeft, namelijk het verdelgen van het menselijke ras. Want ja, “Who needs humans, right?”. Romer is daarentegen een Intergrated met een sterke eigen wil. Het feit dat hij uit de Shucks Iron Cloud weet te ontsnappen is een gevalletje ‘bad luck for Black Shuck’, gezien Romer al snel andere gerobotiseerde sympathisanten weet op te trommelen. Het zeer clichématige ‘redden van de mensheid’ van een boosaardige metalen overlord ligt in Romers robotische handen. Toch is de cliché setting nog de minst storende factor.
ERROR – SYSTEM FAILURES DETECTED
De problemen met Disintegration zijn dan ook niet moeilijk om te spotten, al zullen mij vooral dingen zijn opgevallen waar een ander niet zo om zal malen. De audiomix – om maar een dwarsstraat te nemen – waarbij cutscenes veelal verstoken lijken te zijn van omgevingsgeluid, wat ik eeuwig zonde vind gezien de voice-overs juist verbazingwekkend goed in elkaar steken en wat karakter aan de personages geven. Dat sommige van die personages in cutscenes dan weer dingen doen waarbij je jezelf afvraagt “Uhm… hoe dan?”, dat is weer een ander ding.
Nee, het grootste probleem van Disintegration zit hem toch echt in de potentieel interessante RTS/FPS combinatie, waarbij beide elementen gewoon niet lekker uit de verf komen. Romers Gravcycle – waar de speler op moet blijven zitten – voelt aan als een logge, onhandige en vooral slome versie van Halo’s Ghost. Ook mag er aan de loadout van je Gravcycle niet getornd worden en zul je de missie moeten volbrengen met de wapens die je toegewezen worden, welke in mijn optiek meestal totaal niet de impact leveren die je zou wensen. Een vol magazijn leeg pompen op één opponent terwijl het om joekels van machinegeweren gaat… dat voelt gewoon als een verplichte nerf die ertoe leidt dat het shooter-gedeelte geen voldoening geeft.
Killervliegen op een hoop cyberstront
Het heeft er ook de schijn van dat je team – en dan maakt het niet uit of deze uit twee of vier handlangers bestaat -ten aller tijde sterker dient te zijn dan jij. Enerzijds klinkt dat logisch, omdat anders het hele strategie-gedeelte linea recta overboord kan. Maar je team kan haast autonoom de klus klaren – en dat dat ook zonder dat je daar opdracht toe geeft – waardoor je er gevoelsmatig een beetje voor spek en bonen bij hangt om ze te healen, commando’s te geven om elke personage diens specifieke vaardigheid in te zetten en om ze als collectief een opdracht te geven wanneer je niet wilt dat ze je tussen de bedrijven door volgen als vliegen op een hoop stront. Je kan namelijk nergens heen zonder dat ze je volgen, wat even scouten vanuit het luchtruim simpelweg onmogelijk maakt.
Integration zou er ook bij gebaat zijn wanneer het de speler wat meer vrijheid zou geven om diens vierkoppige team aan te sturen, maar in plaats daarvan maakt V1 Interactive een overziend toeschouwer van de speler, die moet aanzien hoe vier anderen als een chaotische groep een vijandelijk kamp bestormen, waarbij de risico’s hiervan ook niet echt heel hoog zijn. Mocht healing namelijk te laat komen omdat het speelveld op één grote bult knokkend staal leek en een van je squadleden tot schroot worden gereduceerd, dan vraagt Disintegration hooguit van je dat je even zijn ‘brain can’ oppikt zodat de robot in kwestie in luttele seconden weer kan respawnen.
Maar wacht…
De campaign is dus ietwat ‘underwhelming’, iets wat ik serieus betreur omdat ik toch proef dat V1 Interactive echt probeert om de gamer te bereiken. Wellicht dat de multiplayer een stoutmoedige poging doet om de eer van Disintegration te redden. Maar nee, ook hier is te zien dat V1 Interactive het probeert, maar tekortschiet. Matchmaking is een drama en laat je oneindig lang wachten, maar dat geeft je wel wat tijd om de diverse facties eens goed te bekijken en een custom badge te knutselen. Maar jongens… die facties. Echt. Wie vond het een goed idee om een clown-themed factie te bedenken? Afijn, gewoon niet selecteren, ook al heeft die Gravcycle misschien het wapen wat je handiger vindt. Ga gewoon voor een andere, minder cringy groep.
Anywho, mocht je dus nog gekoppeld worden aan vier andere spelers en ein-de-lijk in een pot belanden, dan trakteert Disintegration je op één van de drie beschikbare modi: Zone Control, Collector en Retrieval. De eerstgenoemde is vergelijkbaar met CoD’s Domination, waarbij drie delen van de map geclaimd moeten worden. Collector is vergelijkbaar met Kill Confirmed. Hierbij is het noodzaak om ‘brain cans’ van gevallen opponenten fysiek op te pikken om de kill te laten tellen. De laatste modus – Retrieval – is een ‘Search & Destroy’-achtige gamemodus, welke spelers Energy Cores laat collecteren, of juist verdedigen. Wie Quickmatch is het hoofdmenu selecteert, zal na lang wachten veelal in Zone Control belanden. Althans, dat heb ik van horen zeggen.
Een ogenblik geduld a.u.b.
Nu hoor ik je denken “Van horen zeggen? Wat ben jij voor een recensent?!”. Nou, een recensent die tevergeefs heeft geprobeerd om in een multiplayer-match te komen. Ik zou willen dat ik kon ervaren of de Gravcycle me beter beviel in Zone Control. Zijn de wapens beter gebalanceerd in een mode als Collector, waarbij kills maken een pre is? Tsja… ik zou willen dat ik het je kon vertellen. Het enige wat ik daarvoor nodig heb is een squad en kennelijk heeft de server er moeite mee om die samen te stellen, ondanks de boodschap dat de servers ‘live and healthy’ zijn.
Het is allemaal zo eeuwig zonde, vooral omdat ik mezelf constant blijf afvragen waar het fout is gegaan. V1 Interactive bestaat niet uit rookies die gewoonweg nog niet weten wat wel werkt en wat niet. Disintegration wordt uitgegeven door Take-Two Interactive, dus je zou verwachten dat financiële ondersteuning tot op een zeker punt ook geen probleem zou moeten zijn. Desalniettemin schiet Disintegration tekort in de uitvoering en dat is iets waar zelfs de lolligste dialoog tussen robots geen verandering in kan brengen.
Conclusie
Het kakelverse V1 Interactive kent een niet al te beste start met Disintegration. Wat een verfrissend concept van ‘RTS meets FPS’ had moeten zijn, resulteert uiteindelijk in clunky gameplay waarbij beide elementen niet tot hun recht komen. Daarbij weet het rommelige verhaal me ook niet in te palmen, ondanks de puike voice-overs die misschien nog wel het meeste van alles uitblinken.
Daarbij komt ook nog eens dat multiplayer een bult geduld van je vergt, gezien matchmaking amper tot niet slaagt, waardoor een aanschafprijs van vijf tientjes op dit moment niet te rechtvaardigen is. Disintegration is als een robot met de potentie om grootse dingen te doen, maar eentje met een praktisch lege accu, softwareproblemen en goedkope componenten op de verkeerde plekken.
