Vraagje: Wat hebben een oud vrijstaand huis, een antiekwinkel, een universiteit, een klooster en een psychiatrische inrichting met elkaar gemeen? Antwoord: na het spelen van Song of Horror heb je voorlopig geen interesse in het betreden van elk etablissement. Ook het beluisteren van een speeldoosje is iets waar je waarschijnlijk voorlopig geen behoefte meer aan zult hebben.
Het episodische ‘search & survive’-avontuur genaamd Song of Horror is sinds kort in zijn totaliteit te ervaren en als ik er één ding over mag zeggen is het wel dat het Spaanse Protocol Games diens uiterste best heeft gedaan om een geheel eigen geluid in het verzadigde horror-genre te brengen, zij het soms wel het geluid van frustratie.
Dit huis… dit vervloekte huis
Beeld je even het volgende in. Je staat voor een half verduisterd huis met alleen een aansteker in de hand. De voordeur staat open en na een korte inspectie lijkt het huis totaal verlaten te zijn. Er hangt een zwaar grimmige sfeer en het gevoel dat je bekeken wordt overheerst. De stilte wordt doorbroken door het gehuil van een kind welke zich achter een gesloten deur begeeft, maar het gehuil geeft je bijna koude rillingen. Open je de deur of niet?
Het is slechts een van de dilemma’s waar de personages in Song of Horror mee geconfronteerd worden en waarbij het maken van de verkeerde keuze desastreuze gevolgen kan hebben. Song of Horror vertelt het verhaal van Daniel Noyer, een medewerker van een uitgeverij, wiens cliënt – ene Sebastian P. Husher – geen enkel teken van activiteit meer vertoont. Daniel wordt door zijn baas gevraagd om Hushers’ huis te bezoeken, in de hoop te achterhalen waarom de beste auteur zijn deadline niet heeft gehaald.
Maar Huize Husher is totaal desolaat en biedt niet bepaald een warm onthaal. Op de achtergrond klinkt een deuntje, welke bijna een hypnotiserend effect heeft. Raar genoeg bevindt de bron van deze mesmeriserende melodie zich achter een deur die totaal niet bij de rest van het interieur past. Het is alsof de deur er niet eens hoort te zijn. Overmand door nieuwsgierigheid zet Daniel toch zijn voet over de dorpel, waarna de deur op miraculeuze wijze achter hem verdwijnt. Het speeldoosje heeft wederom een slachtoffer geclaimd.
Een sinister ‘ménage à trois’
Na deze korte prelude neemt Song of Horror je gedurende vijf episodes mee in een zenuwslopend verhaal waarin het noodzaak is om te achterhalen waar Daniel is gebleven, wat de deal met die diabolische muziekdoos is en hoe de neuk je dat ding voor eens en voor altijd naar de filistijnen kunt helpen. Per episode kun je deze uitdaging aangaan met drie tot vier personages waaruit te kiezen valt. Ieder van deze personages heeft zo diens eigen reden om betrokken te zijn, maar allen willen uiteindelijk hetzelfde; antwoorden.
Die antwoorden moeten in Song of Horror vrij letterlijk gezocht worden middels gameplay welke ik het liefste zou omschrijven als ‘de liefdesbaby welke ontstaan is na een Silent Hill / Resident Evil / Until Dawn-triootje’. Song of Horror maakt namelijk gebruik van old-school vaste camerastandpunten, laat je backtracken tot je een ons weegt en laat je (bijna) elk voorwerp van boven tot onder inspecteren om zo achter de noodzakelijke informatie te komen die nodig is om progressie te boeken.
Maar… wanneer je onzorgvuldig bent, iets te nieuwsgierig wordt of gewoonweg domme pech hebt, ben je de lul. Een duistere entiteit genaamd The Presence heeft het namelijk op je gemunt en zodra je in diens gitzwarte klauwen belandt, ben je hartstikke kapoet. Permanent. Jazeker, Song of Horror kent permadeath, en bij het expireren van je personage mag een ander proberen de episode af te ronden, waarbij de inmiddels verzamelde items kunnen worden teruggevonden waar de vorige het leven liet. Nu wil het wel zo zijn dat Protocol Games onlangs de optie heeft toegevoegd om permadeath uit te schakelen – voor het geval je echt reteslecht bent in verstandige keuzes maken – maar dat haalt wel een beetje de spanning uit je ervaring.
Leg je oor te luisteren
Gelukkig biedt Song of Horror je de middelen om veel van deze premature uiteinden te voorkomen, waarbij luisteren een significante rol speelt. Geluid is één van de grootste peilers in Song of Horror. Goed luisteren naar je omgeving – maar vooral wat er aan de andere kant van een deur gebeurt – betekent meer dan eens het verschil tussen leven of dood. Je oor tegen de deur leggen is dan ook iets wat je veelvuldig zult moeten doen. Wanneer je ook maar het minste geringste geluid aan de andere kant van de deur hoort, zul je voor jezelf in acht moeten nemen of je het risico wil nemen of niet, al loont het vaak om rechtsomkeer te maken.
Naast luisteren dien je ook goed om je heen te kijken, gezien overal en nergens aanwijzingen kunnen schuilen. Elk vel papier bevat vitale informatie en elk item dat opgeraapt kan worden, zou zomaar eens tot de oplossing van een puzzel kunnen leiden, al dien je soms een item beter te bekijken om er het nut van te ontdekken. Net als in Resident Evil en Silent Hill liggen deze items 9 van de 10 keer achter een deur waarvan eerst de sleutel nog moet worden gevonden en waarvoor je jouw puzzeltalent moet aanbreken en kilometers moet maken, wat me brengt bij het volgende.
Besturing is een puzzel op zich
Dat eeuwige backtracken – wat toch wel een dikke jaren ‘90 vibe geeft – zou nog niet zo’n ramp zijn als de besturing top notch is, maar dat is het dus niet. Controls zijn op z’n zachtst gezegd clunky en soms houteriger dan de pik van Pinokkio. Veel daarvan heeft uiteraard te maken met de vaste cameraposities die vaak parten spelen, ondanks de zenuwslopende cinematische effecten die Protocol ermee weet te bewerkstelligen. Een personage welke besluit van wandelrichting te veranderen omdat er van camera wordt gewisseld is nooit tof, en al helemaal niet wanneer je moet rennen voor je leven.
Daarnaast bevat Song of Horror ook de nodige (en volgens Protocol random, aan de hand van jouw speelstijl gegenereerde) QTE’s, welke ook de dood als gevolg kunnen hebben wanneer verkeerd uitgevoerd. Veelal zijn deze niet ingewikkeld, maar in mijn optiek niet allemaal even duidelijk uitgelegd. Vooral bij het inhouden van de adem (omdat er een stekeblinde variant van The Presence pal voor je opduikt), stuitte ik op problemen omdat ik het kennelijk consequent fout bleef doen, al wist ik bij God niet wat ik fout deed. Zelfs na het bekijken van de tutorial snapte ik er nog geen ene jota van, maar dat kan uiteraard ook aan mij liggen.
En dan de puzzels zelf, welke variëren van ‘easy peazy lemon squeezy’ tot Godallejezus moeilijk. Belangrijk om te vermelden is dat – vooral in de laatste categorie – het verzamelen van ieder stukje informatie noodzakelijk is om deze te volbrengen, al heeft zelfs Protocol al aangegeven dat specifieke puzzles te cryptisch waren gebleken en gepatcht gaan worden. Het wil namelijk nog wel eens voorkomen dat je het echt niet ziet en dat je zo verschrikkelijk diep moet nadenken over een puzzel, dat je bijna vergeet dat je in een verdoemd huis staat waar je niet echt de luxe hebt om op je dooie akkertje de boel te brute forcen. Maar goed, Youtube kan je vriend zijn in zulke gevallen, al breekt dat natuurlijk ook wel weer je ervaring.
Een sfeer die als muziek in de oren klinkt
Ondanks deze ongemakken vormt Song of Horror toch een heerlijk sfeervolle horrorgame waarvan er in mijn mening steeds minder worden uitgebracht. Song of Horror is misschien niet op ieder vlak moeders mooiste (vooral lipsync en gezichtsanimaties blijven achter op de rest), de voice overs zijn niet allemaal even overtuigend en de protagonist Daniel wordt echt neergezet als de meest onsympathieke hork van een vent ooit, maar de sfeer die Song of Horror ademt maakt dit alles overkomelijk. De combinatie van permadeath, de random gegenereerde aanvaringen met The Presence, de soms subtiele maar geniale jumpscares en de desolate omgevingen die allen recht uit klassieke horrorfilms zijn getrokken, geven je als speler al gauw het gevoel dat het ieder moment mis kan gaan. De vraag is alleen wanneer.
Nu moet ik wel toegeven dat niet iedere episode even sterk is. Zoals te lezen valt op menig discussieforum wordt er door de fans hevig gedebatteerd over het gebrek aan paranormaliteit in sommige episodes, waar wat voor te zeggen valt. Het zijn wat mij betreft vooral episode 3 en 5 die uitblinken in een hoog mindfuck-gehalte, waarbij het slot zelfs Lovecraftian aanvoelt. Hoe het ook zij, over het algemeen heeft Protocol Games het met de spanningsboog aardig voor elkaar. En zeg eerlijk, een boog kan niet altijd gespannen staan. Je hart heeft ook zo zijn rustmomenten nodig.
Conclusie
De Spaanse ontwikkelaar Protocol Games bewijst met Song of Horror maar weer eens dat de kunst van het ontwikkelen van een puike horrorgame nog niet verloren is geraakt. Sfeertechnisch heeft men de zaakjes in ieder geval behoorlijk goed voor elkaar en dat is al gauw het halve werk. Aan de andere helft moet Protocol nog wel wat bijspijkeren, gezien de controls niet echt om over naar huis te schrijven zijn, de puzzels soms veel te cryptisch zijn en animaties af en toe te wensen over laten. Maar goed, voor een krappe drie tientjes krijg je toch behoorlijk wat game terug, gezien elk van de vijf episodes al snel drie uurtjes van je vrij tijd kunnen afsnoepen.
Ben je dus op zoek naar een horrorgame waarin sfeer allesbepalend is, puzzelen nu eenmaal een ding is en backtracking een must – ook al gaat dit op een vrij houterige wijze – dan is Song of Horror een absolute aanrader. Ik heb mezelf er alleszins mee vermaakt, dat staat buiten kijf. De laatste keer dat het angstzweet me zo hard uitbrak bij het zien van een doosje, was toen ik Hellraiser voor het eerst zag. En elke keer als er “fragile” op mijn half verfrommelde AliExpress-pakketje staat…
