Xenoblade Chronicles wist op de Wii hoge ogen te gooien en was ook buiten Japan een succes. Dit leidde tot een heruitgave voor de Nintendo 3DS, alsook een vervolg dat helaas iets leed onder een teveel aan anime tiddies. Voor veel Nintendo Switch-bezitters was dit ongetwijfeld hun eerste ervaring met deze serie, maar nu komt het oorspronkelijke Xenoblade Chronicles naar de hybrideconsole in de vorm van een Definitive Edition. Of het wat is? Lees verder voor het antwoord!
Aangenaam, mijn naam is Xenoblade
Voor mij was de Switch-versie van Xenoblade Chronicles de eerste keer dat ik met deze franchise in aanraking kwam. Helaas neemt dat de nostalgie weg die velen voelen voor deze game. Helaas, want daardoor kan ik sommige dingen niet over het hoofd zien. Zo zien de soldaten in de opening cinematics er écht uit alsof ze recht uit 2010 komen, wat in een remaster in 2020 natuurlijk niet de bedoeling kan zijn – en zeker niet bij het maken van je eerste indruk. De game wilde me duidelijk maken dat de Mechon binnenvielen en dat dit een groot probleem was, maar ondertussen zat ik te kijken of ik de polygonen van de soldaten kon tellen.
Overigens ziet de game er stukken beter uit dan het origineel, maar af en toe kreeg ik het gevoel dat ontwikkelaar Monolith er de kantjes van af had gelopen. Maar uiteindelijk is het (buiten de openingsvideo) nooit écht storend, want tijdens het spelen heb je wel andere dingen aan je hoofd. De upgrade ten opzichte van het origineel is niet zo groot als je wellicht zou verwachten, maar solide genoeg om de game naar een modern plan te tillen. De framerate houdt zich netjes aan de 30 fps, met slechts hier en daar een dipje dat absoluut niet storend is.
Massively Offline Singleplayer RPG
Over verkeerde verwachtingen gesproken, die had ik zelf over de gameplay. Als ik van tevoren had geweten dat Xenoblade Chronicles destijds al speelde als een singleplayer-versie van een MMORPG, had ik een aantal dingen minder storend gevonden. Zo is de combat een mix van real-time en turn-based elementen. Je standaardaanval wordt automatisch om de zoveel tijd uitgevoerd, maar je hebt toegang tot arts die je op elk gewenst moment kunt uitvoeren. Denk daarbij aan het genezen van een of meerdere party members of aan extra krachtige aanvallen in de flank van je tegenstander. Op zich is daar niks mis mee, maar je moet er wel rekening mee houden.
Een ander aspect waarin me minder had gestoord als ik had geweten dat Xenoblade Chronicles (en dus ook de Definitive Edition) speelt zoals het speelt, zijn de quests. Hiervan zijn hele sloten te vinden, met creatieve namen als Monster Quest 1, Monster Quest 2 en Monster Quest 3. Is dat erg? Nee, maar juist doordat Xenoblade Chronicles zo’n grote naam is, verwachtte ik een traditionelere aanpak.
Waar de game overigens wél enorme stappen in heeft gemaakt, is de gebruikersinterface. Deze is voorzien van een flinke make-over, waardoor de quality of life flink hoger ligt dan die van het origineel. Maar dat wil nog niet zeggen dat het ook echt perfect is. Ik bedoel maar, Kotaku heeft het voor elkaar gekregen om een gids van ruim 1.700 woorden te schrijven over het ontcijferen van de interface tijdens gevechten.
Is dit per se een kritiekpunt? Niet echt, want Xenoblade Chronicles is simpelweg een erg diepgaande game – voor degenen die dat willen. Het is namelijk écht niet nodig om het boekwerk van Kotaku te lezen; veel informatie is alleen nodig als je je playthrough zo efficiënt en optimaal mogelijk wilt maken door je strats te min-maxen. Leuk voor de die-hard fan, maar voor het volgen van het verhaal echt niet nodig. Voor mij weegt de algehele verbetering van de UI zwaarder dan dat het alsnog behoorlijk druk kan worden op het scherm. Op deze manier is er namelijk voor ieder wat wils, zowel filthy casuals (zoals ik) als doorgewinterde JRPG-fanaten.
Nog altijd sterke personages
Wat mij opviel is dat de game grafisch wellicht niet helemaal als 2020 aanvoelt, maar me toch al snel wist te binden aan de personages. In verschillende cut scenes leefde ik echt mee met Shulk en zijn companen. Dit maakt het voor mij dan ook minder storend dat de opbouw van de game wat trager is, zoals mijn collega Wester in zijn review van het origineel opmerkte. Ik breng er maar wat graag wat geduld voor op, want uiteindelijk is dat het meer dan waard.
Over dingen als het verhaal kan ik verder natuurlijk kort zijn, want dat is nog altijd veelal hetzelfde als in 2011. Wel is er hier en daar extra content toegevoegd, maar de grote lijnen blijven natuurlijk hetzelfde. De sfeer wordt wel wat beïnvloed door de grafische stijl, die wel beduidend anders is dan die van het origineel. Ik vind de nieuwe stijl tof, maar wellicht denken nostalgisten daar anders over.
Ook is en blijft Bionis een gigantische wereld met heel wat om te doen. De game is weliswaar ingehaald door giganten als The Witcher 3, maar ook in 2020 voelt de wereld nog gewoon goed aan. Wel is het zo dat we tegenwoordig filler content wat sneller als zodanig herkennen, waardoor je dit jaar dus iets meer kritiek zult uiten op de wereld van Xenoblade Chronicles: Definitive Edition.
Conclusie
Voor mij biedt Xenoblade Chronicles: Definitive Edition een vermakelijke en gigantisch lange ervaring. Maar wel bekruipt mij het gevoel dat ontwikkelaar Monolith hopen op de nostalgie van spelers van het origineel. Veel schoonheidsfoutjes vallen waarschijnlijk minder op als je Xenoblade Chronicles op de Wii of Nintendo 3DS hebt gespeeld, zoals een gebrek aan significante grafische verbetering in bepaalde delen. Wel is de interface een enorme verbetering op het origineel, waardoor zeker de oude Xenoblade Chronicles-garde de game een stuk speelbaarder zullen vinden. De combat is wellicht niet helemaal mijn ding, maar ik weet zeker dat er mensen zijn die het wél diggen. Als je een singleplayer-MMO in je verwachtingspatroon aanhoudt, is Xenoblade Chronicles: Definitive Edition een dikke aanrader.
