Preview: DOOM Eternal hands-on

Doodse stilte. Het is niet vaak dat ik na een speelsessie van drie uur achterblijf in een ruimte waarin doodse stilte heerst. In de meeste gevallen is het één van de slechtste tekenen voor een ontwikkelaar/uitgever wanneer een selecte groep achteraf geen woord rept over het zojuist gespeelde, maar in het geval van Bethesda vormde het na mijn hands-on met DOOM Eternal het hoogst haalbare compliment. Zelfs op de voorzichtige vraag “is er iets wat jullie echt niks vonden?” bleef het geruisloos, tot ik met mijn domme kop weer moest zeggen “ja, dat ik er nog twee maanden op moet wachten”…

De (r)evolutie van DOOM

Toegegeven, ik ben bijzonder vooringenomen wanneer het op DOOM aankomt, en dat terwijl DOOM van het kaliber shooter is waar ik als gamer met de hand/oog-coördinatie van een doppinda spontaan paniekaanvallen van krijg. Daarbij was ik er vroeger geen liefhebber van en bleef mijn shooter-ervaring veelal beperkt tot Duke Nukem 3D, waar ik ook harder in zoog dan een Dyson op standje turbo. Toch kwam daar in 2016 – met de komst van DOOM – in een bijzonder rap tempo een einde aan. Wellicht lag het aan mij en was ik simpelweg iets beter geworden in het hanteren van snelle shooters (iets wat ik overigens ten zeerste betwijfel), maar DOOM deed iets met me. Vandaag, na het spelen van drie uurtjes DOOM Eternal, doet het exact hetzelfde met me. Het haalt wederom de digitale bloedlust in me omhoog.

Want hoe je het ook wendt of keert, DOOM Eternal is onmiskenbaar uit hetzelfde demonisch hout gesneden als diens voorganger. Het DNA van id Software stroomt wederom door de pulserende aderen van de Doom Slayer. Toch is er wat anders aan DOOM Eternal. Je zou kunnen zeggen dat de game wat volwassener is geworden. Gegroeid, so to speak, zowel in letterlijke als figuurlijke zin. DOOM Eternal heeft meer body dan diens voorganger, biedt een stuk meer variatie in de gameplay en is overduidelijk tactischer in diens executie. In plaats van hersenloos schieten zonder ook maar enige vorm van strijdplan na te leven, vraagt DOOM Eternal wat meer van de speler. Eén ding mag namelijk duidelijk zijn: onbezonnenheid wordt bekocht met de dood, of je je nu in de hemel, de hel of op Aarde begeeft.

In tegenstelling tot DOOM 2016 – waarin we veelal te maken kregen met Mars als de bakermat van demonisch tuig – wendt id Software zich met DOOM Eternal tot onze eigen blauwe knikker in de Melkweg, gezien de Aarde ten prooi is gevallen aan een helse invasie. De Doom Slayer zou de Doom Slayer niet zijn als hij hier geen stokje voor zou steken, ongeacht de consequenties die zijn bemoeienis met zich mee zouden kunnen brengen. Je zult er dan ook niet vreemd van opkijken wanneer “goddelijk” advies om het te laten voor wat het is, in de wind geslagen wordt. “Rip and tear, until it is done” blijft nu eenmaal deze Doom Slayer’s levensmotto. Gelukkig maar, want de game zou verdraaid kort zijn wanneer je de helse invasie zou kunnen beëindigen met een diplomatieke aanpak. We zijn potverdorie Far Cry niet!

(Un)holy f#ck!

Nee, schieten zullen we! Schieten tot je ogen bloeden. En geloof me, dames en heren, er valt weer genoeg te verdelgen in DOOM Eternal. Id Software heeft diens collectie demonentuig weten te verdubbelen, welke stuk voor stuk weer met een bloedgeile Glory Kill aan een bloedovergoten einde komen, mits je dat verkiest. Want – zoals eerder gezegd – DOOM Eternal vergt meer van ons dan argeloos schieten. DOOM Eternal is als een potje ‘schaken met demonen’, zoals men het bij Bethesda zelf verwoordt. Iemands hoofd eraf schieten is leuk en aardig, maar het levert niet meer op dan een klein beetje voldoening. Geen health, geen ammo… niks. Een Glory Kill betaalt zich daarentegen – naast een vunzige en met vlagen hilarische animatie – uit in een summiere health boost, terwijl het doorklieven van een demon met je trusty kettingzaag je juist een bult aan resources oplevert. Maar ja, dat verbruikt dan weer brandstof en dat heb je ook niet oneindig. Hoe je het strijdveld ontruimt is dus allesbepalend voor je kans op slagen. Wie doodleuk zijn ammo verkwist door lukraak te blijven schieten zal snel zijn meerdere moeten erkennen, terwijl een strateeg sneller aan het langste eind zal trekken.

Wie ook meer kans van slagen hebben zijn spelers die een beter richtvermogen hebben dan een dronkaard aan een urinoir. Ondanks het feit dat de wat steviger uitgedoste demonen in DOOM Eternal een royale pijn in de poeperd zijn, is niemand onverslaanbaar, vooral niet wanneer je diens zwakheden uitbuit. Een Revenant stelt ineens weinig voor wanneer je zijn schouderkanonnen met chirurgische precisie van zijn torso schiet en die zwaar irritante Cacodemon heeft ook geen schijn van kans meer wanneer hij als een overenthousiaste herdershond je granaten apporteert. Wanneer ik het zo zeg lijkt het allemaal alsof DOOM Eternal een zogeheten walk in the park is wanneer je de mechanics een beetje kent, maar geloof me, probeer dit alles maar eens toe te passen wanneer de hectiek toeneemt en het rouwe gitaarspel van Mick Gordon door je speakers/headset pompt.

Effe zen, maar niet te lang

Het is daarom wel fijn dat Doom Slayer soms eventjes een momentje van rust kan pakken. Je weet wel… eventjes relaxen, terugkijken op wat je allemaal zojuist hebt uitgevreten en al dat demonenbloed van je afspoelen in je ruimtedouche. Begrijp me niet verkeerd, DOOM Eternal draait nog steeds om een overvloed aan snelle en brute actie, maar dat neemt niet weg dat de chaos niet af en toe onderbroken dient te worden. Op locatie worden deze intermezzo’s gefaciliteerd door middel van platform-elementen, waarvan we er deze keer een stuk meer hebben. Er moet – vooral door mensen met verzameldrang – geklommen, gesprongen en geslingerd worden om het maximale uit de game te halen, ook al levert dit soms meer frustratie op dan de soms onmogelijk ogende slachtpartijen zelf. Maar wie echt even zen wil gaan, kan altijd event chillen in de Fortress of Doom, de centrale hub waarin de Doom Slayer tussen de missies door kan bijkomen, upgraden en oefenen in de Demon Prison.

Maar goed, rusten deed ik niet te lang. Drie uurtjes lijkt heel wat, maar zelfs in die drie uur kwam ik ogen tekort (net als die Cacodemon na die übergrafische Glory Kill). Gelukkig kon ik nog net een glimps meepakken van een feature die we in een later stadium meer kunnen benutten, zijnde het besturen van demonische figuren. Doom Slayer zijn is al best enerverend, maar wanneer je in de huid van een Revenant kunt kruipen om flink wat friendly fire-terreur te zaaien, gaan de haartjes in de nek toch wel even overeind. Overpowered als deze is zorgde slechts enkele minuten aan Revenant-gameplay bij een van mijn medespelers voor meer uitbundigheid dan de rest van de drie uurtjes aan gameplay, waarmee de toon voor de 2-versus-1 Battlemode – welke na launch wordt toegevoegd – behoorlijk is gezet.

En nu, na drie uren gevuld met grijnsopwekkende gruwelijkheden, laat DOOM Eternal me achter met een gevoel van leegte. Die stilte waar ik het eerder over had, het was de stilte van “wat moet ik nu met mijn leven?”. Wachten, dat is wat ik – net als de rest van ons – gewoon zal moeten. Gelukkig komt de dag der verlossing met rasse schreden dichterbij, mits we niet met last minute verrassingen van doen krijgen. Niet dat ik daar bang voor ben overigens. Na wat ik vandaag gezien heb – zijnde een recente build die strakker draaide dan een gabber-dj – heb ik er alle vertrouwen in dat ik op 20 maart mijn ‘rip and tear-fuif’ weer op volle toeren kan afronden.

Voorlopige conclusie

Ik ben misschien zo bevooroordeeld als het maar zijn kan, maar ik heb serieus moeite met het bedenken van een serieus minpunt. Wie in 2016 al watertandend demonen uit elkaar trok en daar geen genoeg van kon krijgen, kan zich met DOOM Eternal verheugen op een dubbele dosis. DOOM Eternal is in alle opzichten groter dan diens voorganger en vergt iets meer tactiek om te overleven, maar wie de leercurve onder de knie krijgt, zal – net als ik – over een krappe twee maanden weer flink wat adrenalinekicks te verwerken krijgen.