Wie het beu is om constant kritiek te krijgen ‘omdat ie een modderfokking camper is’, heeft vette mazzel dit najaar. Het Poolse CI Games heeft er – na een niet meer dan adequaat derde deel – toch weer een Sniper Ghost Warrior-game uitgepoept die de subtitel Contracts draagt. Hoewel de naam bijna een ‘mobile game’-esk sentiment oproept en we technisch gezien niet van een volledige SGW-game kunnen spreken, valt er toch weer genoeg te doen, mits je er – zowel letterlijk als figuurlijk – het geduld voor kan opbrengen.
’Die andere’ sniper-game is terug
De Sniper Ghost Warrior-serie – niet te verwarren met de gamereeks Sniper Elite, waarin je keer op keer Hitlers testikels ‘zur Verdammnis’ kan knallen – is er eentje die nooit echt boven middelmatigheid uit heeft kunnen rijzen. Vrijwel iedereen is het er over eens geweest dat CI Games keer op keer redelijke graphics uit de Cryengine heeft kunnen sleuren, maar heeft daarnaast ook elke keer het gevoel achtergelaten dat er veel meer eer te behalen was. Ook het in 2017 verschenen derde deel ontviel dit lot, waardoor mensen op diverse fora zich toch begonnen af te vragen of de in Warschau gesitueerde studio niet beter zijn digitale snipergeweer aan de wilgen kan hangen.
Het antwoord daarop blijkt ‘nee’. De ontwikkelaar probeert het anno 2019 namelijk gewoon nog een keer met Sniper Ghost Warrior Contracts, een game die met een duidelijke reden niet aangeduid wordt met een getal. Sniper Ghost Warrior Contracts wijkt op enkele fronten namelijk af van het stramien. De hele grote open wereld is ingewisseld voor vijf kleinere, separate open gebieden en de verhaallijn/missiestructuur is beduidend kleinschaliger opgezet, tenzij je er echt eens lekker voor gaat zitten en alle vijf de missiegebieden voor de volle 100% wilt afronden.
Gemaskerde Seeker vs. een Siberische politieker
Over de verhaallijn gesproken, het is er eentje die je al snel dreigt te vergeten. In Sniper Ghost Warrior Contracts ben je namelijk niet meer dan een gemaskerde huurmoordenaar met de codenaam Seeker, welke door zijn geheimzinnige opdrachtgever door Siberië wordt gestuurd om de Siberische premier Nergui Kurchatov en zijn vrolijke vriendjes en familie het leven zuur te maken. Voor vragen stellen is geen tijd. Gewoon luisteren naar de gruweldaden die je doelwitten hebben gepleegd, een mooi plekje zoeken en vooral niet treuren om de persoon wiens hersenen ineens aan de muur kleven nadat je de trekker hebt overgehaald.
Heel zwart-wit gezien is dit de strekking in elk van de vijf gebieden die je doorkruist, waarbij het uitschakelen van je doelwit je primaire doel is en je altijd nog de keuze kunt maken om de secundaire doelen ook te voltooien. Naast headshots poppen geeft je opdrachtgever je in totaal vijf taken per missie, variërend van het hacken van een laptop en het stelen van vertrouwelijke documenten tot het opblazen van een tanker die de haven nooit mag verlaten. Hoeveel van deze doelen je voltooit is aan de speler zelf en hoe deze voltooid worden ook, zolang het doelwit maar de pijp uit gaat. Technisch gezien zou je iedere missie dus kunnen klaren door alleen je doelwit kapot te schieten, al doet Contracts gelukkig wel de moeite om vitale info omtrent je doelwit (zoals bijvoorbeeld uit te buiten karakteristieke trekjes) zodanig over het speelveld te verstoppen dat je toch wel eventjes bezig bent met het vergaren hiervan.
Rowwen Hèze
Dit klinkt op papier als een ‘koud kunstje’ wat in luttele uurtjes geklaard kan worden – wat ironisch is, want Siberië – maar de praktijk wijst uit dat Sniper Ghost Warrior Contracts best nog wel wat uurtjes van je vrije tijd af kan snoepen, ondanks het feit dat Contracts geen full-priced game is. Het woord ‘geduld’ vormt hierin de crux, want Sniper Ghost Warrior is niet het soort shooter waar je guns blazing doorheen wilt gaan, ook al biedt CI Games je ook hier gewoon de optie toe. Sniper Ghost Warrior Contracts tracht namelijk sluipschieten realistisch neer te zetten en moedigt spelers aan om methodisch te werk te gaan. De gameplay nodigt je constant uit om de perfecte spot te zoeken voor je verkenning, je vijanden te taggen (iets wat helaas louter via een verrekijker of drone kan en dus niet via je scope) en te wachten tot je doelwit zich afzondert zodat je ongezien zijn leven kunt beëindigen.
Daarnaast drukt de tutorial – hoe absurd summier deze helaas ook is – je vooral op het hart dat niet iedere afgelegen plek per se de beste hoeft te zijn. Contracts kent namelijk – in tegenstelling tot de meeste shooters – dingen als windeffect en bullet drop, waardoor je o zo handige plekje misschien toch niet zo ideaal is omdat je daar juist reteharde zijwind ervaart, iets wat middels je high tech masker met een boogje naast je crosshair in kaart wordt gebracht. Daarnaast kan het zomaar zijn dat je doelwit op plek A omringd blijft met bodyguards, maar dat hij vanaf de minder logisch ogende plek B geruisloos uitgeschakeld kan worden omdat die uitzicht heeft op een stoppenkast, waar hij toch maar eens even naar gaat kijken omdat jij die net van een permanente storing hebt voorzien. Dat duurt wellicht allemaal wat langer, maar goed, zoals Rowwen Hèze het ooit melodisch verwoordde: Het is een kwestie van geduld…
Siberische oogaandoeningen
Helaas is het realisme op de andere vlakken dan weer ver te zoeken, wat veelal te wijten is aan de AI van premier Kurchatov’s voetvolk. Dit slachtvee – want meer dan dat is het op een gegeven moment niet meer – heeft namelijk de neiging om je straal voorbij te lopen wanneer je geheel in slav-stijl twee meter achter een paar verdwaalde grassprieten van ze verwijderd zit, maar wanneer iemand je dan toch spot (meestal een andere sniper of een turret/camera), weet ineens iedereen in het noordelijk halfrond waar je zit en bezit ook iedereen de capaciteiten om je met een AK47 van 200 meter afstand met krankzinnige accuratesse door je pan te schieten. Wat intelligentie betreft – of dus eerder gezichtsvermogen – schommelt de AI van de tegenstander tussen ‘te dom om te schijten’ en ‘hypervision’, waardoor gespot worden een behoorlijk oneerlijk c.q. nadelig effect op je gameplay heeft.
Dit geeft je in ieder geval des te meer reden om lekker je afstand te houden en je targets van een comfortabele afstand over de kling te jagen (wel zeker weten dat er niemand in de buurt is, anders hoort die je gedempte schot alsnog en weet weer iedereen waar je zit… *zucht*). En laten we eerlijk zijn, dat is toch wel de charme van Sniper Ghost Warrior Contracts. Niks Rambo-stijl richting een vijandelijk kamp slenteren en kogels pompen tot iedereen loodvergiftiging heeft, maar lekker sneaky naar je outpost tijgeren en vanaf een halve kilometer afstand de muur verven met iemands herseninhoud. Heerlijk. Wanneer je het hele ballistiek-verhaaltje een beetje onder de knie hebt, is er niets zo bevredigend dan een bullet cam die je toont hoe jij na een tergend lange kruiptocht eindelijk een kogel door iemands schedel boort.
Wanneer geduld opraakt…
Het is daarom jammer dat de omgeving – hoe immersief en mooi deze met vlagen ook is – ook een van je ergste vijanden kan vormen, alsmede de reden voor het verliezen van je geduld kan zijn. Sniper Ghost Warrior Contracts heeft namelijk nogal last van een paar bugs. Sommige zijn grappig (zoals het spontaan wegzappen van een NPC terwijl je door je scope kijkt), maar andere bugs grenzen aan het randje van gamebrekend. Een totale herstart van een missie waar je net enkele uren in hebt gestoken omdat je vast bent komen te zitten in de omgeving (wat mij overkwam na het laden van een checkpoint) is nooit grappig. Een doel dat spoorloos verdwenen is waardoor je de missie niet kan afronden, eveneens. Nu zal ik niet beweren dat je dit soort ongein om de haverklap tegenkomt, maar wanneer het je overkomt baal je toch wel als een stekker dat CI Games je niet de optie geeft om handmatig te saven. Als je laatste checkpoint je euvel niet heeft verholpen, rest hierdoor niets anders dan een totale herstart, en dat werkt best demotiverend.
Mede hierdoor komt Sniper Ghost Warrior Contract als ‘net niet helemaal af’ over, wat versterkt wordt door enkele onderdelen die de game rijk is, maar die nergens ten volle benut aanvoelen. Als Seeker bezit je bijvoorbeeld een skill tree die totaal onnodig aanvoelt. Met de poen die je tijdens je missies verdient en loot kun je nieuwe skills, wapens, attachments en skins kopen die eveneens redundant overkomen. Je standaard uitrusting geeft je namelijk de perfecte mix van stealth, impact en bereik, dus ‘upgraden’ naar een ander primair wapen voelt nergens noodzakelijk. Een flashy skin op je rifle plakken… tja… leuk, maar compleet nutteloos in een campaign, laat staan verstandig in een sneeuwwit landschap. Al met al doen de extra opties in Sniper Ghost Warrior Contracts je bijna denken dat dit project ooit veel grootschaliger was opgezet, maar dat men heeft besloten om eerst maar eens te kijken of mensen nog trek hadden in een nieuwe Sniper Ghost Warrior-game. Maar goed, daar is de aanschafprijs van een krappe drie tientjes dan ook naar.
Conclusie
Onderaan de streep blijft er gelukkig wel een Sniper Ghost Warrior-iteratie over waar de fervente sluipschutter toch wel een uurtje of 10 à 12 zijn behoefte aan de zogeheten ‘pink mist’ kan bevredigen. Wie niet vies is van een hoop sluipen, methodisch plannen en uiteindelijk het voltrekken van een langeafstands-executie, kan met Contracts absoluut weer eventjes vooruit. Het is daarom jammer dat CI Games ogenschijnlijk niet helemaal dezelfde hoeveelheid geduld heeft gehad die men van de doelgroep vraagt, want met een beetje meer poetswerk had de Poolse studio eindelijk eens van dat stigmatische ‘adequaat’-label af kunnen komen. Sniper Ghost Warrior Contracts is – net als enkele van zijn voorgangers – geen slechte game, maar ook deze keer weerhouden de bugs en het incomplete gevoel de game ervan om boven de verwachting uit te komen.
