Review: Call of Cthulhu (Nintendo Switch)

Call of wattes? Cthulhu! Een release op andere systemen vorig jaar was al een feit, maar sinds kort is de game ook op de Nintendo Switch te ervaren. Gaan we massaal de madness nogmaals te lijf? Of kun je maar beter ver van Cthulu’s Nintendo Switch-tentakels verwijdert blijven?

Familie Hawkins

In je kantoor ontvang je een dreigend telefoontje van je baas. Als privédetective Edward Pierce komen de opdrachten nou niet bepaald jouw kant opgevlogen en je wordt dan ook geacht meer klanten binnen te halen. Je reddende engel is een meneer die wilt dat je de tragische dood van zijn dochter onderzoekt. De familie Hawkins is omgekomen in een brand en de politie weigert verder onderzoek. Met een beetje tegenzin neem je de opdracht aan, onwetende dat dit het startschot vormt voor allerlei gekke shit die je zult ervaren. Je moet van een beetje waanzin houden om een game als deze te kunnen waarderen.

Merkbaar is dat de uitgever van Call of Cthulhu ook de Sherlock Holmes-games uitgeeft. Je verhaal begint met onderzoek doen en informatie verzamelen. Hierdoor komt de game traag op gang en is het lastig om meegezogen te worden in het verhaal. Zodra je echter wat rare, moeilijk te verklaren feiten ontdekt, wordt het interessanter. Nieuwsgierigheid en een voorliefde voor ingewikkelde verhaallijnen blijft de hele game een vereiste; casual spelen doe je deze game niet. Er zijn veel plotwendingen, waardoor je goed moet blijven opletten.

Wie is hier gek?

Wanneer je praat met mensen op het eiland, kom je erachter dat velen de moeder van het gezin labiel noemen. Tijdens het verhaal begin je te twijfelen aan de emotionele stabiliteit van ieder karakter in de game. Ook je eigen geestelijke gezondheid komt aan bod. Waarom gebeuren deze rare dingen? Zijn zij gek? Ben ik het? Of zijn we allemaal gestoord? Net wanneer je denkt wat antwoorden te hebben, komt er weer een onvoorziene gast voorbij of ontrafel je nieuwe informatie die de boel opschudt. En, zoals dat hoort bij dit soort games, gaan we naar een plek die helemaal als thuis voelt voor horror-fans: een gesloten inrichting. Met dwangbuis en gekke dokter en al.

Gameplay

De gameplay zelf is helaas erg repetitief en biedt weinig tot geen uitdaging. Er moet veel onderzocht worden en in enkele gevallen moet er een puzzeltje worden opgelost. Vechten doe je vrijwel niet en dit zorgt ervoor dat Call of Cthulhu misschien een beetje gaat aanvoelen als een lange, trage film waarvan je de verhaallijn hier en daar kunt sturen door je dialogen en acties. Een leuk idee, maar de uitwerking laat het afweten, vooral vergeleken met een ‘kies je lot’-game zoals Detroit: Become Human.

Terug naar de vorige generatie

Eerlijk is eerlijk: Deze game gaat men niet spelen om de prachtige, adembenemende graphics. Alhoewel de cutscenes nog redelijk bij de tijd zijn, lijken de in-game beelden uit het PS3- en Xbox 360-tijdperk te zijn gekomen. Ook zijn er punten waarop framedrops om te janken zijn en het plezier in een zekere mate belemmeren.

Ook hinderlijk zijn de relatief lange wachttijden. Mijn vermoeden was dat dit probleem aan de Nintendo Switch ligt, maar de andere platformen blijken ook met dit probleem te kampen. Behalve dat het gewoon vervelend is om minutenlang te wachten op je volgende scherm, haalt het je ook uit de stemming.

Conclusie

Call of Cthulhu is een game die hard z’n best doet, maar niet mee kan komen met de grote jongens in soortgelijke genres. Het verhaal is op zich leuk gedaan en lekker gestoord, maar de gameplay is eentonig en zelfs saai te noemen. Ook de graphics zijn niks om wild van te worden en framedrops zijn zeker aanwezig. Dat de game geen ‘volle’ zestig euro kost, is dan in ieder geval een schrale troost.

Ben je geïnteresseerd in meer over de verhaallijn te weten te komen en ben je niet bang voor mogelijke spoilers? Check dan onze preview van Call of Cthulhu.