Preview: The Division 2

Over een goede twee maanden ligt Tom Clancy’s The Division 2 alweer in de schappen, maar de popelmotor staat voor veel gamers nog op lage toeren te pruttelen. Geen verrassing ook, nadat voor velen het eerste The Division toch niet bleek wat de hype hun had beloofd. De game was niet alomvattend slecht, maar voor een zoveelste keer schoten beloftes de reële verwachtingen voorbij…

Hoog tijd voor ronde twee dus. Een nieuwe poging om spelers samen te brengen en orde te scheppen in de vervallen Verenigde Staten. Hebben Ubisoft en Massive Entertainment geleerd van hun voorgaande fouten, of is dit vervolg gewoon meer van precies dezelfde divisie?

Welkom in Washington

Qua verhalende insteek ditmaal geen verrassingen. The Division 2 pakt het pokkenconcept van zijn voorganger en verplaatst het simpelweg naar Washington D.C., alwaar natuurlijk net zo veel stront aan de knikker is, misschien wel meer. Met een pandemie achter de rug is ook Amerika’s trotse hoofdstad ten val gekomen, zijn tot de tand bewapende bendes nu de baas en dien jij (plus drie eventuele vrienden) de boel maar weer netjes op te ruimen. Welkom in The Division, knul.

Ook Washington moet en zal gered moeten worden van anarchie, en wat is nu een Amerikaansere aanpak dan een groep patriottistische elite-burgersoldaten die samen hun krachten bundelen? De toon van de trailers maakt het maar al te duidelijk; jij (en duizenden andere gamers) bent de enige redding voor de val van de VS.

Tijd om huis te houden dus, met uiteraard high-tech gadgets en vuurwapens in overvloed. America, fuck yeah!

Saillant detail is wel de omslag in visuele stijl ten opzichte van het eerste deel. Waande New York zich nog in ultiem winterse kerstsferen, lijkt Washington nu alweer stukken warmer. We springen zeven maanden verder in de tijd, ver ná de pandemische uitbraak. Dat wil zeggen, meer zon en meer groen, maar zelfs de natuur lijkt nu stukjes van de stad in beslag te nemen.

Niet alsof het bos dwars door de hoofdstraat is gegroeid, maar een hert in de entreehal van een staatsgebouw verklapt genoeg. Deze Division is warmer van temperatuur en misschien wel van algehele sfeer.

Samen spelen, samen verdelen

Onder dat ietwat zwoelere overkomen schuilt echter nog altijd hetzelfde The Division; een cover-based schietspel voor vier. De wereld moet wederom enorm open en interactief zijn, maar de skill trees en latere mogelijkheden daarvoor des te meer. Maar ditmaal wél iets tactvoller ingespeeld dan anno 2016.

Althans, zo gelden Massive’s overkoepelende beloftes; een betere endgame en gevarieerdere shoot-outs. Klinkt als een zuivere keuze, maar we zien er maar bar weinig van hetgeen ertoe doet. En daar zit nu juist de crux, voor velen.

Als er iets is waar veel Division-spelers (later) tegenop liepen, dan was het wel de aanwezigheid van sommige “kogelsponzen” en het gortdroge, oeverloze grinden voor beste spulletjes. Voor de een meer doorn in het oog dan de ander. Maar hoe zit het daar mee?

Massive en Ubisoft besloten in hun media-aandacht voor The Division 2 weliswaar een aantal leuke pijlers op te gooien, maar van echte blijk daarvan is nog weinig sprake. Ja, de schietarena’s lijken inderdaad groter en er is een brute kruisboog (geheel volgens post-apocalyptisch “jungle in de stad”-stramien) als endgame-beloning — maar ondertussen schieten we nog wel op gezichtsloze bendeleden die een kogel of veertien nodig hebben eer ze neervallen. In die zin lijkt er ineens maar weinig veranderd aan de formule.

Woorden en daden

Ergens is het (h)eerlijk om van tevoren te weten waar een game globaal voor staat, maar tegelijkertijd voelt ook dit vervolg aan alsof het misschien niet helemaal parallel wil lopen aan verwachtingspatronen. De ene keer lijkt Massive voorheen afgevallen spelers te willen overtuigen met een rigoureus ander soort online spelletje, de andere keer oogt de aanwezige gameplay gewoon als een directe voortzetting van het bekende concept. Welke van de twee is het dan?

Oprecht, blik eens wat rond in de gepubliceerde The Division 2 trailers en probeer te achterhalen wat Massive en Ubisoft nu precies van plan zijn met The Division 2, ten opzichte van de voorganger. Het ene moment praten de Zweden (alwéér) ambitieus over “interactieve verrassingen vanuit de levende speelwereld”, het andere moment gaat het over elke speler zo snel mogelijk in de endgame afschepen, want daar liggen blijkbaar de leuke wapens en mods voor meer van hetzelfde.

Gaat het om diepere immersie in de wereld, of gewoon een lompe kit bouwen waar andere spelers dan weer jaloers op moeten zijn? Make up your mind, Massive. Je kunt de cake niet hebben én opeten.

Hoe kan een stoere voice-over wederom beweren dat “wij” de enige redding zijn voor heel de wereld, als we straks weer dezelfde eindmissies of raids voor acht spelers keer op keer moeten voltooien voor een beter jasje? En wat hebben we aan meer open omgevingen als de gun-play nog altijd zo sponzig blijft?

Woorden schuren met daden en beelden en daarom snap ik ook dat sommige gamers het nog maar even van een afstandje aankijken. Wie weet heeft men geleerd van “de grote divisie van 2016” en diens veel te hoopvolle hype train.

Wat dat betreft lijkt het ontwikkelteam (en mogelijk ook uitgever Ubisoft) niet helemaal op dezelfde pagina van het boek getiteld “The Division” te zitten. Niet onderling, maar misschien ook vooral niet met de spelers die meer hadden verwacht van het potentierijke eerste deel.

Dat hoeft op zichzelf nog niks ernstigs voor dit vervolg te betekenen, maar qua communicatie richting de spelers kan het soms wat schuren. Juist nu dit deel daarin veel sterker uit de bus had kunnen komen.

Voorlopige conclusie

Sinds de lancering van Tom Clancy’s The Division is de wereld een handvol shared-world shooters rijker, is Massive Entertainment wijzer en weet het volk meer wát het precies wil. Wat dat betreft zou je zeggen dat een vervolgdeel kat in ’t bakkie voor Ubisoft zou zijn, maar tot dusver lijkt de hype-trein maar stroef op gang te komen. En als je het mij vraagt, ligt de oorzaak daarvan bij een zekere terughoudendheid. Die van zowel de spelers, als van Massive en Ubisoft zelf.

De game oogt lekker, maakt her en der de juiste beloftes, geeft het eerste jaar aan DLC gratis weg en kan zeker een grote groep gamers binden, maar er wordt ook te veel informatie achtergehouden. Hoe zit het met de nieuwe Dark Zone, waarom zien we niks van de “interactievere wereld” en hoezo is die derde gast van rechts na zes kogels door het hoofd nog steeds niet morsdood?

The Division 2 zou gigantische sprongen kunnen maken om de pijnpunten van de voorganger te overbruggen, maar er is maar weinig blijk van. Geen wonder dat de game dan ook minder bekijks trekt. Mocht Ubisoft nog willen dat we met z’n allen massaal wild gaan voor dit vervolg, dan moeten we vóór 15 maart nog een hoop meer harde bewijzen te zien krijgen. Pas dán kunnen we de echte verdeling opmaken.

Dit artikel maakt deel uit van onze Fast Forwards-reeks, waarin we in december en januari vooruitblikken op de games van het nieuwe jaar. Hiervoor gebruiken we informatie die online beschikbaar is, eerdere speelsessies van de redactie, keiharde speculaties en/of rijke fantasieën over wat we willen zien in deze games.

Laat ons vooral in de reacties weten waar jij zin in hebt in 2019 en waar je meer over wilt lezen!