Review: Yo-kai Watch 3

Waar Yo-kai Watch, en vooral mascotte Jibanyan, in zijn land van origine nog altijd een zekere populariteit geniet, heeft de serie buiten Japan slechts een minimale greep gedaan om zijn grote concurrent, Pokémon, van de troon te stoten. De Pokémon-gekte raast nog onverminderd door, terwijl de Yo-kai Watch-animatieserie inmiddels niet meer op de Nederlandse televisie te zien is. Desondanks zijn we nu ook in het Westen toe aan het derde (genummerde) deel van de gamereeks…

Internationale monsters

Yo-kai Watch draait allemaal om Yo-kai, bovennatuurlijke wezens, veelal onttrokken uit de Japanse mythologie en folklore, die we in het Westen al snel als klopgeesten zouden omschrijven. Aan jou de taak om – bewapend met een Yo-kai Watch die je in staat stelt de geesten te zien – vrienden te worden met de geesten en ze te laten stoppen met mensen plagen. Soms help je naast mensen ook Yo-kai die kampen met hun eigen problemen.

Dat je in Yo-kai Watch de Yo-kai inzet om met anderen te vechten, is niet meer dan logisch voor een franchise die goed naar grote broer Pokémon heeft gekeken.

Waar deze basis in Yo-kai Watch 3 hetzelfde is, veranderde ontwikkelaar Level-5 wel de insteek. Niet langer verblijven we alleen in Japan: de ouders van bruinharige protagonist Nate (voor mij altijd Henk – je kunt hem een eigen naam geven) besluiten om het Japanse Springdale in te wisselen voor het oer-Amerikaanse plaatsje BBQ.

Dit betekent dat Japanse monsters die hun oorsprong kennen in folklore zijn ingewisseld voor geesten gebaseerd op Amerikaanse stereotypen: waarschijnlijk voor de jongere speler niet erg, voor de wat oudere toch een gemis.

Nu is Japan met Nate’s verhuizing niet volledig aan de kant geschoven: een tweede protagonist in de vorm van de excentrieke Hailey Anne (voor mij Truus) woont nog wel in Springdale en zal voor de doorgewinterde Yo-kai Watch-speler maar al te bekende monsters tegenkomen. Twee verhalen dus, eentje in Springdale, eentje in BBQ. Handig voor de ontwikkelaars, die voor een derde maal de vrijwel onveranderde, doch voor Nintendo 3DS-begrippen schitterende, map van Springdale konden gebruiken.

De grote wisseltruc

In de eerste helft van Yo-kai Watch 3, oftewel de eerste twintig uur, kun je vrijuit wisselen tussen de avonturen van Nate en Hailey Anne. Dat betekent dat je twee teams van zes Yo-kai moet samenstellen, twee aparte inventories beheert en twee Medalliums (de Pokédex van Yo-kai Watch) opvult. De verhalen zijn lange tijd slechts kunstmatig aan elkaar gekoppeld; pas in Chapter 6 komen de twee protagonisten bijeen. Pas in Chapter 7, en dus na twintig uur grinden, komt Yo-kai Watch 3 dan ook echt op gang en dat is eigenlijk al te laat.

Waar we Nate al langer kennen en de nieuwigheid in zijn verhaal te vinden is in de vreemde omgeving waar hij zijn draai moet vinden, is Hailey Anne op een zoektocht om haar Yo-kai’s baasje te vinden. Beide kanten van het verhaal zijn lange tijd erg mager, al wist Hailey Anne vooral irritatie op te wekken in plaats van me te vermaken.

Hailey Anne is een enorme anime-nerd die over alles wat met anime te maken heeft te keer gaat alsof de Zoon des Gods is herboren. Daar komt nog bij dat haar Yo-kai-partner de tweederangs Usapyon is (usagi is konijn, pyon het geluid dat een konijn volgens de Japanse taal maakt), die vooral aanvoelt als een bootleg-versie van Jibanyan, Nate’s partner en Yo-kai Watch’ superschattige mascotte.

Een groots avontuur (?)

Yo-kai Watch 3 laat je vrijuit lopen in zowel BBQ als Springdale, al moet daarbij gezegd worden dat de game dat geenszins aanmoedigt. De ene na de andere opdracht word je in je gezicht geduwd, gevolgd door een grote rode pijl die je te allen tijde in de juiste richting stuurt. Dien je een steeg in te duiken, dan geeft de game precies aan wélke steeg dat is en waar je aldaar moet staan voor je een cut scene krijgt voorgeschoteld. Moet je bepaalde voorwerpen vinden voor een missie? Ook dan geeft de mini map precies aan waar je deze kunt vinden.

Spijtig, vooral doordat Yo-kai Watch 3 boordevol extra content zit en juist die content buiten de verhaallijn het spel zo interessant maakt. De game bevat diverse mini-games, modi en side quests om de game vers te houden: Yo-kai Watch Blasters, Terror Time en een Boss Rush-modus zijn tof, al moedigt het spel je nergens écht aan om veel uren in die extra’s te stoppen.

Simpel geknok

De grootste verandering in Yo-kai Watch 3 zit ‘m in het aangepaste gevechtssysteem. Nog steeds vallen je Yo-kai automatisch aan, al is ditmaal een drie-bij-drie veld toegevoegd waarop je jouw klopgeestjes kunt verplaatsen. Zet je ze naast elkaar, dan doe je extra schade. Zet je ze achter elkaar, dan kun je een zwakkere Yo-kai verdedigen. Eindelijk heb je meer agency over je gevechten met de implementatie van meer tactiek, al is het vechten nog steeds lachwekkend eenvoudig.

Charmes

Yo-kai Watch is het tofste wanneer de diverse kleurrijke personages met elkaar communiceren. De interacties tussen Nate, butlergeest Whisper en de vrachtwagen-hatende kat Jibanyan maakten de eerdere delen al vermakelijk. Dat geldt eveneens voor deel drie, waarbij ze een heleboel van het, bij wijlen, trage plot van de game kunnen fixen.

Toch is ook hier niet alles koek en ei. Het script is op bepaalde momenten matig geschreven of onlogisch. Hoofdpersonages praten bijvoorbeeld met hun Yo-kai terwijl anderen gewoon in de buurt zijn. In plaats van dat je eigen Yo-kai, zoals Jibanyan, Whisper en Usapyon, je tutorial-achtige zaken uitleggen in tekstballonvorm, wordt dit veelal gedaan door pop-upschermen, evenals door personages die je in de wereld tegenkomt.

Omstanders horen allicht in het bestaan van Yo-kai te geloven, doch dat ze weten hoe bepaalde in-game systemen met betrekking tot de beestjes werken, is onlogisch en breekt de immersie onnodig.

Conclusie

Yo-kai Watch 3 is het laatste deel van de serie op de Nintendo 3DS, voordat de serie de overstap maakt naar de Nintendo Switch met Yo-kai Watch 4. Hoewel de game propvol content zit, ontbreekt de charme en een gestroomlijnd plot om van Yo-kai Watch 3 een waardig afscheidsfeestje te maken. Zelfs de schattigheid van Jibanyan kan de game niet boven een magere voldoende trekken.