De historie leert ons dat stappen terug doen zelden de juiste zet is. Als mens en maatschappij moeten we immers vooruit blijven streven — dat is en blijft het credo van vooruitgang.
En toch is Nidhogg 2 precies zo’n spelletje dat, wonder boven wonder, eens het tegendeel bewijst. Een paar stappen terug zetten, brengt ons immers weer dichter bij een bepaalde, zalige kern van creatie. Én ik heb er zojuist een dolksteek in mijn hoofd mee ontweken; ook mooi meegenomen.
Net Nid hetzelfde
Nidhogg 2 is, niet geheel verwonderlijk, het vervolg op het anno 2014 verschenen Nidhogg. Destijds nog een relatief obscure culthit op Steam (en later PlayStation 4) die vooral lofzang ontving wegens het snappy gevoel voor schermgevechten en simpliciteit. Deeltje twee moest daar, volledig volgens vervolgstramien, een paar schepjes bovenop doen. Meer wapens, meer locaties, meer bloedvergieten.
En zo geschiedde (eigenlijk in de zomer van vorig jaar al) Nidhogg 2, een bloederige bende die inmiddels ook Nintendo Switch aan heeft gedaan. En daar mogen Switch-gamers en vechtliefhebbers in het algemeen zich uitermate tevreden mee rekenen. Afgezien van fighters als Super Smash Bros. Ultimate, moet dit immers een van de meest snel op te pakken én hilarische vechtspellen tot op heden zijn.
In concept is Nidhogg 2 niet bijzonder diepgaand, maar schittert nog altijd als een bijzonder snel en snappy soort spelletje. Typisch een gevalletje easy to learn, hard to – godverdomme, houd op met die zwaarden smijten!
Kort door de bocht
Het principe van Nidhogg 2 kort door de bocht uitleggen, voelt haast overbodig. Nidhogg 2 ís namelijk al kort door de bocht. Twee vechters betreden één strijdveld, elk met het doel om continu door elkaar heen te ploegen en zodoende het andere eind van het tweedimensionale level te bereiken. Het einde is in dit geval vrij letterlijk, gezien de “winnende” vechtersbaas eervol verslonden wordt door de mythologische wereldworm — Nidhogg, natuurlijk. Bloederig poëtisch, allemaal.
Doordat het in tweeën splijten, schieten of stompen van je tegenstander nooit definitief sluitend is — een paar meter verderop verschijn je immers weer ten strijde — ontstaat met Nidhogg 2 een soort razendsnel touwtrekspel. Met elk loodje dat je legt, verlies je weer een paar meter, maar er is altijd kans het tij te keren en weer wat terrein te terug te winnen. Niets of niemand is overpowered; zelfs de minst imposante messenworp kan een hilarisch overwinninkje worden.
Met een totaal aan vier unieke wapens, tien verschillende spelomgevingen en een handvol modifiers voor je confrontaties, is het totaalpakket van Nidhogg 2 alweer uiteengezet. En nee, dat klinkt misschien niet als een gigantische hoeveelheid content, maar verdomme, het is en blijft prachtig om elkaar keer op keer van kant te maken.
Verdeel en heers
Met name die snelle, ontiegelijk lompe gevechtjes van Nidhogg 2 maken het dat de game een waar genoegen is om met twee man te ervaren. Met slechts een handvol knoppen(combinaties) om uit je hoofd te leren en nog geen twee zwaarden door diezelfde kop geboord te hebben gekregen, snapt iedereen de opzet van het spelletje wel. En het is me een spelletje wel.
Rennen, een scherp voorwerp in het rondzwaaien, per ongeluk in een afgrond mieteren, en weer door. Het houdt niet op (niet vanzelf, althans) en het blijft rondes lang non-stop vermakelijk. Eerst in pure banaliteit, maar later ook daadwerkelijk in vaardigheden en competitieve snelheid.
De verschillende omgevingen hebben slechts beperkte invloed op de daadwerkelijke gameplay, maar vooral het viertal wapens — voorheen slechts de sabel — maakt het dat er net dat beetje meer te beleven en te leren is in Nidhogg 2. Het grootzwaard slaat bijvoorbeeld een ander wapen gemakkelijk uit de hand, maar is dan weer lastiger om pijlen mee af te ketsen. De dolk is kleiner, maar geniepiger om snel te gooien.
Zo heeft ieder wapen wel een uniek voor- of nadeel, helemaal afhankelijk van waar de tegenpartij mee zwaait, gooit of schiet. Met een paar uur ben je kundig met alle vier, maar de verdeling en willekeur houden verschillende confrontaties vers genoeg voor meer vertier.
Geer en Gore
Met het vervolgdeel heeft Nidhogg als franchise overigens wel degelijk een compleet ander gezicht gekregen. Leunde het origineel nog op een vrij minimalistische vorm van pixel art, gaat deeltje twee compleet overstag met een soort bizarre en bloederige voortzetting daarvan. Het is, haast objectief, een gore bedoeling te noemen.
Maak ervan wat je wilt, maar persoonlijk voelt het obscure retro-sfeertje als een gepaste match met wat Nidhogg 2 in de spelkern voorstelt. Snel, bloederig en lomp.
Die gewelddadige core gameplay wordt overduidelijk gereflecteerd in niet alleen die bizarre art style, UX-overwegingen en de character customization, maar des te meer ook in de soundtrack van Nidhogg 2. Ook die sleept zichzelf voort met gore chiptune-bliepjes en snerpende retro-synthesizers, waaronder aardig wat lompe tracks schuilen.
Snel vertier voor twee
Hoewel Nidhogg 2 vrijwel al zijn eigen vakjes kundig afstreept, blijft de game wel beperkt tot zijn eigen niche. Nidhogg is een gemakkelijk en gruwelijk vertoeven voor twee (of meer, in toernooivorm), maar het is en blijft een schraal spelletje om solo te ervaren.
De computergestuurde vijand is op papier een prima manier om je vaardigheden aan te scherpen, maar toch voelt Nidhogg 2 in je uppie bijzonder kaal. Nutteloos haast. Computers zijn leuk en aardig, maar de ongenuanceerde charme van Nidhogg 2 ligt juist in je lieftallige vriendin een dolk in haar rug te werpen — of je hoofdredacteur van mythologische regenboogweg af te dropkicken. En ja, ik ben schuldig aan beide voorbeelden, en ik koester die momenten met gepaste trots.
Daarom leent Nidhogg 2 zich bij uitstek als een prima (en vooral betaalbaar) tussendoortje op de Nintendo Switch. Simpele besturing, per definitie twee controllers op zak en één gedeeld scherm vol chaos. Ware het niet dat Super Smash wat thunder komt stelen, zou ik stellen dat dit dé fighter voor Nintendo’s hybride console is.
Conclusie
De tweede Nidhogg is zonder twijfel een ongenuanceerd harde en bloederige bende. Nét dat beetje diepgaander dan zijn bejubelde voorganger, maar des te gewelddadiger in razendsnelle en hilarische zwaardgevechten.
Mocht je een tot de kern ingedampte fighter kunnen waarderen of ben je gewoon op zoek naar een nieuwe manier om vlot uit te vechten wie de afwas moet doen, Nidhogg 2 staat voor je klaar. Dat houdt je misschien niet avondenlang bezig, maar de potjes die je uitknokt, bieden een vrachtlading smerige adrenaline te over.
Nidhogg 2 verscheen in de zomer van 2017 al op pc, Xbox One en PlayStation 4, tegen een richtprijs van 14,99 euro. Sinds 22 november 2018 is de game ook digitaal beschikbaar op Nintendo Switch, voor dezelfde prijs. Naast het feit dat Gamersnet de game op dat platform getest heeft, stellen wij dat Nintendo’s hybride console bij uitstek geschikt is voor een snel vechtspel voor twee spelers als dit.
