Review: NHL 19

Wat in het ene land een niche is, is ergens anders soms immens populair. Zo weet Electronic Arts met de FIFA-franchise al jarenlang bakken vol geld binnen te halen, zeker met de komst van de immens populaire Ultimate Team-modus. De ongekende status die FIFA in Europa heeft, heeft het in de Verenigde Staten zeker niet. Dat is ook niet zo gek, want de gemiddelde Amerikaan kijkt heel wat liever naar een potje honkbal, (ijs)hockey of American Football dan dat die een wedstrijd ‘soccer’ uitzit. Waar de NHL-games in de Verenigde Staten dan weer op veel enthousiasme kunnen rekenen, bedient de ijshockeyreeks van EA in Nederland juist weer een nichemarkt.

Hockey voor dummies

Hoewel een basiskennis van de ijshockeyregels natuurlijk geen overbodige luxe is, is NHL 19 echter ook voor de gemiddelde kaaskop verrassend toegankelijk. Dit komt niet in de laatste plaats door de NHL ’94 controls die je al een aantal NHL-iteraties kan selecteren. Geen gedoe waarbij je met de analoge stick de hockeystick bedient, maar gewoon een paar knoppen waarmee je het gros van de hockeyactie onder controle hebt. Als dat dan weer net wat te simpel klinkt, heb je met de hybrid-optie nog altijd de gulden middenweg.

Hockeyveteraan of NHL-rookie, binnen de kortste keren bevind je je in NHL 19 midden in de actie. Zeker als je aan de slag gaat met Threes. Snelle on- of offline potjes waarin je met drie tegen drie (plus keepers) vol spektakel tegen elkaar strijdt. Hoewel een potje Threes beduidend simpeler aandoet dan een normale hockeymatch, doet dat niets af aan het plezier wat je ermee kunt beleven.

Ook voor de Be A Pro-modus geldt dat natuurlijk net wat toegankelijk is dan het je te storten op de franchise-modus, waarin je een volledig team managet. Jammer genoeg doet Be A Pro echter vrij karig aan. Waar FIFA op dit front met de The Journey-modus, waarmee feitelijk een verhaallijn aan de Be A Pro-modus is toegevoegd, een grandioze stap naar voren gemaakt, blijft NHL 19 ver achter.

World of Chel

Waar NHL 19 op singleplayergebied dus nog wel iets meer aandacht had mogen krijgen, maakt de game op het multiplayerfront dan wel weer een sprong vooruit. Natuurlijk kun je met Hockey Ultimate Team weer op de inmiddels vertrouwde manier sleutelen aan je favoriete team. Echt interessant wordt het echter bij het gloednieuwe ‘World of Chel’. Deze hub geeft je toegang tot verschillende multiplayermodi en alle progressie die je hierin boekt, zit gelinkt aan een unlocksysteem. Iedere keer als een rank omhoog gaat, word je daarbij beloond met een (microtransactievrije) ‘hockey bag’, waarmee je verschillende cosmetische items vrijspeelt.

Helemaal interessant in World of Chel is de Ones-modus, waarin je niet tegen één, maar twee andere spelers hockeyt. In deze 1vs1vs1-modus strijd je met z’n drieën tegen elkaar om zoveel mogelijk goals te maken bij de (computergestuurde) goalie. De korte, drie minuten durende, matches maken Ones daarbij een verslavende bezigheid. Ones speel je daarbij niet in een groot overdekt hockeystadion, maar in de buitenlucht op bevroren meertjes, wat de vibe nog net wat fijner maakt. Toch is het niet alleen maar hosanna met deze nieuwe spelmodus, want je kunt hem enkel via de World of Chel (en dus online) spelen. Even oefenen tegen computergestuurde spelers of met vrienden op de bank Ones spelen is er dus helaas niet bij. Ontzettend jammer voor zonder meer een van de leukste modi uit NHL 19.

Conclusie

Met NHL 19 heeft EA een toegankelijke, maar vooral ontzettend vermakelijke hockeygame in elkaar gezet. Hoewel niet nieuw kan je met het spectaculaire Threes veel plezier beleven, terwijl je voor de diepgang de franchise-modus op moet zoeken. Vernieuwing blijft echter niet achterwege bij NHL 19, want het gloednieuwe World of Chel sleutelt flink aan je onlinebeleving. Klapper is daarbij de Ones-modus, hoewel het jammer is dat deze enkel online speelbaar is.