Review: Assassin’s Creed Origins

Er woedt een zandstorm van onrust door het Egyptische Rijk. De dynastie der Ptolemaeën heeft de woede van het volk op haar hals gehaald, omdat Cleopatra’s opa het land aan het almachtige Romeinse Rijk heeft beloofd. Hierdoor was haar vader genoodzaakt om de belastingen te verhogen en heel veel geld naar Rome te sturen, om een absolute overname uit te stellen. Daarnaast zijn de laatste jaren van zijn heerschappij samengegaan met grote hongersnoden, omdat de Nijl-rivier het presteerde verscheidene keren te overstromen. Nu hij gestorven is, heeft Cleopatra’s jongere incapabele broertje Ptolemaeus XIII, aangestuurd door de kwaadwillige Orde der Ouden, de macht gegrepen en dient hij slechts als een pion in hun schaakspel om de Egyptische macht over te nemen. Nu Cleopatra teruggekeerd is uit haar ballingschap gaan broer en zus de ultieme strijd om de Egyptische troon met elkaar aan en is het aan jou als Medjay, beschermer van de farao, de taak om Cleopatra te helpen en Orde der Ouden voorgoed uit het veld te ruimen.

Een nieuwe start

Deze game kenmerkt zichzelf met de quote It All Starts With One. Hier wordt natuurlijk mee bedoeld dat dit spel het verhaal vertelt van de allereerste assassijn, maar het werk dient tevens als de start van een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van de Assassin’s Creed franchise. Het team van Assassin’s Creed IV: Black Flag is na het uitbrengen van de game in 2013 gelijk gestart met de ontwikkeling van een Egyptische game-ervaring. Waar de vorige Assassin’s Creed-delen de basis en wortels van elkaar overnamen, is deze hele game vanaf de grond opgebouwd. En dat is aan heel veel verschillende elementen te zien.

Medjay van Egypte

Je speelt als Bayek, Medjay van de “echte farao van Egypte”. Aan jou de taak om de Orde der Ouden, die in dit deel als tempeliers fungeren, uit te schakelen. Waar de voorgaande delen uit de reeks een verhaal vertelden waarin je slechts uit gevoel van onrechtvaardigheid om je heen moordde, krijg je al vrijwel in het begin van deze game te maken met een weerzinwekkende gebeurtenis die de rode draad legt voor de rest van het verhaal. Door dit persoonlijke tintje in het verhaal te vermengen, krijgen zowel het personage als het verhaal meer diepgang, want vechten met persoonlijke motieven komt een stuk krachtiger over dan slechts met gevaar voor eigen leven in het rond moorden voor de “collectieve zaak”.

Een beetje van dit, een beetje van dat

De grote kracht achter deze game is misschien wel het feit dat het allerlei goede elementen uit verschillende games weet te combineren tot één grote smeltkroes. Zo haalt het het idee van Senu, jouw persoonlijke adelaar die voor jou de omgeving vanuit de lucht scant en daarmee de klassieke adelaarsvisie vervangt, rechtstreeks uit Far Cry Primal. Verscheidene RPG-elementen lijken te zijn afgekeken van The Witcher en de cameramodus, waarin je prachtige kiekjes kunt schieten, heeft aardig wat weg van die uit de Uncharted-reeks of Horizon Zero Dawn.

Maar de leningen zien we ook terugkomen in de gameplay-ervaring zelf. Zo moest ik vanuit het water een boot binnendringen, iedereen uitschakelen à la Black Flag en racete ik te paard door de straten van Alexandrië met een horde schietende soldaten achter me aan, dat mij toch wel een beetje deed denken aan een soort GTA-politieachtervolging.

Mooiste wereld ooit

Ik durf de gewaagde uitspraak te doen: dit is de mooiste gamewereld die ik ooit heb gezien. Het is duidelijk dat het team achter deze game zo ontzettend veel liefde en aandacht in de wereld heeft gestopt. De groots uitgestrekte woestijnen, de prachtige met flora en fauna florerende Nijldelta en de levendige steden en dorpjes: de spelwereld komt over alsof er over elke individuele pixel is nagedacht. Het klopt gewoon allemaal. En dat op zo’n gigantische schaal. Na de game al uren gespeeld te hebben, blijf ik me nog steeds verbazen over de pracht en praal die ik aanschouw. Daarnaast kent dit spel ook nog eens een draw distance van heb ik jou daar. Zo kon ik de piramides van Gizeh nog zien terwijl ik de legendarische Pharos van Alexandrië beklom, een klassiek Griekse stad die mij ook nog eens een Ezio-vibe wist te geven.

De wereld is niet alleen mooi, maar ook ontzettend levendig. Overal zijn mensen en dieren in de weer met hun dagelijkse bezigheden. Dit doen ze niet slechts met zichzelf, want ze hebben constant interactie met elkaar. Zo pik je heel wat gesprekken op tussen NPC’s terwijl je je door de drukke straten van dorpen en steden waant. Ben je op ontdekkingstocht door de kleurrijke Nijldelta, dan zie je dat ook de natuur constant op elkaar reageert. Er zijn tal van verschillende diersoorten te ontdekken die met elkaar én jou communiceren. En op het water is er constant contact met alles boven water, als onder het water. Dit geeft de wereld, naast haar sublieme schoonheid, ook een hoog geloofwaardigheidsniveau.

In de wereld zijn ook heel veel activiteiten te beleven. Naast de tal van nevenmissies kun je verschillende arena’s betreden waarin je kunt deelnemen aan wagenrennen of gladiatorengevechten. Dit kunnen, voor de liefhebbers, vermakelijke belevingen zijn. Wel heeft mijn reguliere PlayStation 4 er soms moeite mee om de framerate in deze o zo levendige wereld stabiel te houden. Zo kan deze op drukke plekken, zoals middenin een stad, met enige regelmaat dalen. Dit kan dan soms ook een beetje lag opleveren, maar dit is verre van Unity-praktijken. Daarnaast wist de versie op de PlayStation 4 Pro het op het gebied van stabiele framerate toch iets beter te doen.

Van verticaal naar horizontaal

Waar de steden van de afgelopen Assassin’s Creed-delen voornamelijk in hoogte van gebouwen heel groots uitstrekten, keert de setting van dit deel weer terug naar een wereld die we ook in de eerdere Assassin’s Creed delen zagen. Een wereld waar de steden nog niet zo groot en de gebouwen nog niet zo heel hoog waren, maar waar het accent meer ligt op het, te paard, verkennen van de brede woestijnachtige landschappen. Dit in de breedte, in plaats van alleen in de hoogte, uitgewerkte landschap doet mij sterk denken aan de klassieke Assassin’s Creed delen. Ik vond het heerlijk om te paard de verschillende gebieden te doorkruisen, hem lekker op automatische piloot te zetten (ja, dat kan!) en te genieten van alles wat er gebeurt in het achterland.

Maar hoewel de game dus voornamelijk in de breedte is uitgewerkt, werkt het klimmen soepeler dan ooit tevoren. Je hoeft je vrijwel niet meer zorgen te maken over duidelijk zichtbare uitstulpingen of nissen in rotspartijen om uit te zoeken waar je nou wél en niet goed kunt klimmen. Je kunt gewoon ergens tegenaanlopen en Bayek vindt heel soepel zijn weg naar boven. Een verademing voor dat geklungel die de vorige delen soms veroorzaakten.

Action-adventure of RPG?

We kennen Assassin’s Creed voornamelijk als een franchise die zich steevast heeft gevestigd in het action-adventure genre, maar opvallend aan het nieuwste deel is dat het wel heel veel RPG-elementen is gaan bevatten. Is dat een probleem? Nee, dat is het zeker niet. Het pakt juist op de meeste fronten heel goed uit. In de laatste Assassin’s Creed-delen zagen we al steeds meer een skill-tree en het vervaardigen van gebruiksvoorwerpen voorkomen, maar in dit deel doen ze er nog een schepje bovenop.

Zo is alle gear die je hebt te upgraden, en daar heb je voorwerpen voor nodig. Zo kun je in de rijke natuur jagen op krokodillen, gieren en herten, en kun je karavanen onderscheppen die bijvoorbeeld hout vervoeren. Alles wat je nodig hebt om je gear van te vervaardigen is gewoon in de wereld te vinden, dus waarom zou je als speler eigenlijk niet zelf op pad gaan om die spullen te verzamelen?

Ook kent de game een uitgebreide skill tree. Als je xp verzamelt en een level hoger weet te geraken, dan krijg je punten om in deze skill tree uit te geven. In deze boom der vaardigheden zijn er ook nog eens drie richtingen voor jager, strijder en ziener, zodat je je naar eigen smaak kunt specialiseren. Het aannemen van missies werkt op een prettigere manier, zoals we dit van meerdere RPG’s kennen. Naast de gebruikelijke hoofdmissies zijn er in dit deel ook tal van zijmissies te spelen, verspreid door de hele wereld. Kom je ergens langs, misschien zelfs terwijl je al met een missie bezig bent, dan kun je altijd op de mensen afstappen om hun opdracht aan te horen en te accepteren. Deze missies worden aan een soort ‘missiemenu’ toegevoegd, waarin je op elk moment van doel kunt veranderen, ook als je al met iets anders bezig bent. Dit menu werkt overzichtelijk en is te sorteren op hoofdmissies en nevenmissies, tijd van toevoeging of aanbevolen niveau en geeft ook nog eens aan hoeveel xp je met de activiteiten verdient.

Een lekker potje vechten

In dit deel heeft Ubisoft het vechtgedeelte stevig onder handen genomen. Zo kun je nu vijanden locken en kun je veel strategischer je aanvals- en ontwijkingsgedrag plannen. Ondanks dat de variatie in aanvalsmogelijkheden vrij beperkt is, biedt het verbeterde systeem het vechten toch wel een stuk meer snelheid. Daarnaast kun je kiezen uit tal van verschillende wapens, die elk ook nog eens anders aanvoelen in het strijdveld.

De missie-frustratie

Het is een hartstikke leuk idee die RPG-elementen, maar helaas werkt het niet geheel vlekkeloos. Het blijkt namelijk dat de hoofd- en nevenmissies niet goed samengaan met het geïntroduceerde levelsysteem. Om te levelen, heb je namelijk xp nodig, dat te verkrijgen is door missies te spelen. Elke missie heeft ook zijn aanbevolen level. Zit je daaronder, dan kun je een fatsoenlijk verloop van de missie wel op je buik schrijven. Je moet er dus voor zorgen dat jouw personage minstens op hetzelfde level zit als de missie die je wilt spelen.

Het komt voor dat er tussen elke nieuwe hoofdmissie ongeveer twee of drie levels verschil zit. Om dit gat op te vullen en xp te verdienen word je dus bijna gedwongen om zijmissies te gaan spelen. Op zich is dit geen probleem, de zijmissies zijn over het algemeen redelijk vermakelijk, maar dit loopt het hoofdverhaal voor de voeten. Zo had ik na de eerste drie-en-een-half uur van de game nog maar twee hoofdmissies gespeeld en negen zijmissies. Toen ik eindelijk de derde hoofdmissie kon spelen, en dus de proloog had voltooid en de titel van de game in beeld kwam, was het slechts een kwestie van op het knopje drukken en de stad verlaten. Klaar missie. Ga maar weer zijmissies doen. Na acht uur in de game te hebben gestoken ontving ik pas de I’m just getting started-trofee. Op zich is het scala aan missies geen groot probleem, maar als je gewoon lekker door het verhaal heen wilt karren raak je hier op den duur toch wel aardig vlot gefrustreerd van.

Geschiedkundig hoogstandje

Toch moet ik dit als laatste puntje nog even noemen: Assassin’s Creed draait natuurlijk op de historische gebeurtenissen, en dat is in dit deel zeer uitmuntend uitgewerkt. Naast de prachtige historische uitwerking van de spelwereld en het hoofdverhaal, zit de wereld bomvol met leuke verwijzingen naar de Griekse en Egyptische goden en zijn veel Griekse inwoners van Alexandrië vernoemd naar bekende mythologische figuren. Voor de geschiedenisfanaten onder ons zijn dit vaak leuke en lachwekkende details.

Conclusie

Ubisoft heeft bewezen dat het mogelijk is om een franchise waarin al tien games zijn verschenen, nieuw leven in te blazen. Naast de mooiste spelwereld die ik ooit in een game gezien heb, verdient de hoeveelheid content die deze game bevat ontzettend veel lof. Ook hebben ze bewezen dat een kleine omwenteling van de serie naar een meer RPG-achtig idee eigenlijk zo gek nog niet is. Alle goede elementen die ze uit andere games verzameld hebben, zijn goed omgesmolten tot een geweldige game. Echter blijft het grootste kritiekpunt wel dat het levelsysteem als een blok aan je been hangt en het hoofdverhaal heel erg afremt. Ook heeft het spel soms moeite om de framerate stabiel te houden, maar als je dat tegenover zo’n prachtige en levendige wereld zet, neem ik dat voor lief.