Toen anno 2013 het veelbelovende Ni No Kuni: Wrath of the White Witch verscheen, bleek al snel een culthit geboren. De Japanse RPG werd bejubeld wegens de sprookjesachtige stijl die in samenwerking met Studio Ghibli bewerkstelligd werd, maar evenals door diens relatief volwassen motieven die door het narratief gewoven bleken. Het vormde één gigantische mengelmoes aan sublieme JRPG-momenten. Niet gek ook dat een vervolg al snel in de planning stond, en inmiddels komt Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom alsmaar dichterbij. Wordt dit weer een magisch, Japans meesterwerkje?
Meer Ghibli, zonder Ghibli?
Met het originele Ni No Kuni nog relatief vers in het geheugen, heeft ontwikkelstudio Level-5 het wellicht lastig om die grandeur te kunnen evenaren. De betoverende aangezichten, het emotionele verhaal en vooral de prachtige muziek; hoe kan dat allemaal glorieus terugkeren in een kersvers vervolg? Zeer simpel: vergroot de samenwerking met het legendarische Studio Ghibli een extra maal. En dat is ergens wat onverwacht, aangezien diezelfde Japanse animatiestudio de afgelopen jaren geen grote in-house projecten heeft afgeleverd…
Sinds 2014 is Studio Ghibli niet bepaald in de weer geweest met nieuwe animatiefilms en zijn een handvol kopstukken van het bedrijf met pensioen gegaan. Tegenwoordig dient het Ghibli-vaandel vooral als een co-producerende kracht voor andere projecten, zonder zelf echt het harde werk te leveren zoals men dat vroeger deed. Ik noem meesterwerken als My Neighbor Totoro en Howl’s Moving Castle; dit soort projecten zijn niet langer de focus van Studio Ghibli.
Ondanks het gebrek aan vermelding van Studio Ghibli in promotiemateriaal van Ni No Kuni 2, heeft Level-5 het toch voor elkaar gekregen om de grote namen binnen het ontwikkelbedrijf aan boord te krijgen. Veelal krachten die voorheen ook hielpen aan het originele Ni No Kuni, maar die nu met meer invloed dan ooit ook werken aan Revenant Kingdom. Onder meer het character design, volledige narratief en vooral de muziek worden verantwoord door grote (ex-)Ghibli koppen, en dat proef je er dan ook direct aan af. Meer dan ooit is Ni No Kuni écht de Ghibli-game. De uitgestrekte omgevingen ogen wellicht her en der wat realistischer, maar in karakterstijl en cutscenes schreeuwt het nog altijd diezelfde Japanse glorie. Zelfs nu de tussenfilmpjes afwijken van een volledige tweedimensionaal overkomen.
Een epos van koninklijke proporties
En toch is Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom een rigoureus ander spel dan het origineel was. In het narratief stappen we ditmaal in de schoenen van ‘King Evan Pettiwhisker Tildrum’, een jonge prins die na de moord op zijn vader plots de sociaal ongemakkelijke koning van Ding Dong Dell Kingdom wordt, met alle consequenties van dien. In deze tijd van chaos slaagt echter de (letterlijke) rat Otto Mausinger erin om de jonge Evan ook weer per direct van de troon te stoten, waardoor wij met het onervaren prinsje op avontuur mogen om zijn rechtmatige koninkrijk terug te winnen. Een epos dat niet alleen het uitgestrekte land verkend, maar ook de groei en uiteindelijk volwassenwording van de ooit zo zorgeloze Evan. Een coming of age verhaal pur sang.
Aanzienlijk een andere insteek dus dan het narratief van de naïeve Oliver uit het origineel, maar desalniettemin een interessant avontuur wat aan je voeten ligt. Als Evan trek je een handvol uiteenlopende volgelingen aan voor je royale entourage, maar beleef je de wereld ook vanuit een compleet ander perspectief. De jonge koning moet leren vechten, diplomatisch te werk gaan en uiteraard andere koninkrijken en steden overtuigen van zijn aangeboren claim op de troon. Dat doe je dan ook door allianties te smeden, op zoek te gaan naar je magische ‘Kingmaker’ bondgenoot en je trouwe volgelingen ontdoen van al het kwaad wat hun kwelt. Je hebt aardig wat te bewijzen voor een ongemakkelijk en puberend prinsje.
Vecht met gigantische draken én kawaii Pikmin
Zo troffen wij in onze hands-on demonstratie op E3 een gecorrumpeerde Kingmaker uit een andere provincie aan. De naburige casinostad Goldpaw draait tot op maatschappelijk niveau hevig op geluk, maar zodra precies dat ooit zo eerlijke geluk besmet raakt met een duistere aanwezigheid, lijkt ook de plaatselijke Kingmaker ‘Longfang’ zich tegen de stad te keren. Een gigantische, Japanse draak die uit is op destructie; het zou ook eens niet. Dit vormt bij uitstek een mooie taak voor Evan en zijn strijdkameraden om hun kracht aan de wereld te tonen en een eerste stap te maken richting het terugveroveren van zijn koninklijke positie. Geheel volgens de anime-clichés zal het ook wel iets te maken hebben met de kracht van vriendschap.
En in wezen is ook het gehele vechtsysteem aardig op de schop gegaan sinds Wrath of the White Witch. De combat werkt ten alle tijden directer dan ooit. Tijdens kleine confrontaties in de open wereld, maar evenals gedurende de eindbaasgevechten als die met Longfang. Knokken met Evan & co. neemt her en der de vorm aan van een heuse hack n’ slasher, zij het dan voorzien van wat tactische elementen. Zo hebben de Familiars uit het eerste deel ruimte gemaakt voor de ultiem koddige Higgledies, die Evan tijdens zijn avonturen kan verzamelen en aan kan sturen.
Als een soort elementaire Pikmin kunnen de Higgledies ingezet worden om specifieke schade aan te brengen, of juist om krachtige schilden op te werpen voor Evan en zijn volgelingen. Hun aanwezigheid kan tekenend zijn voor het gevecht. Deze tactische spelertjes ben je immers liever rijk dan arm, aangezien hun elementaire krachten in legio situaties een heilig geschenk kunnen blijken. En mochten ze een keer niet druk zijn met magische spreuken smijten, dan zijn ze ultiem kawaii-materiaal wat ik per direct fijn wil drukken met een barrage aan knuffels. Nee, echt. Het is niet normaal meer hoe schattig deze wezentjes zijn. Vraag het je weeaboo-vrienden.
Royaal (uit)spenderen
Tegelijkertijd onderscheidt Revenant Kingdom zich ook nog eens met een volledig nieuwe modus; iets wat voor nu de ‘Kingdom Mode’ werd genoemd. Veel is er niet bepaald over bekend, maar het komt neer op een dunnetjes uitgespreid stukje micromanagement voor Evan om in te zetten. Naarmate je verder komt in het spel en dus je queeste naar de kroning, win je steeds meer volgelingen aan. Strijders, alchemisten, diplomaten; van alles wel wat. Een koning heeft nu eenmaal een forse achterban nodig, en Ni No Kuni 2 voorziet je in de mogelijkheid deze naar wens uit te breiden én aan te sturen.
Door de vele uiteenlopende personen en professies handmatig uit te sturen op missies of juist binnen je koninkrijk aan het werk te zetten, kan Evan meer resources verzamelen. Meer financiën om te spenderen, nieuwe volgers voor het koninkrijk, maar ook meer bruikbare voorwerpen in de komende strijdgevechten. Het levert net dat extra stukje tactiek binnen de uitgestrekte overworld, maar het geeft je bovendien dat royale gevoel waar Evan zelf zo naar verlangd. Kek een-tweetje, Level-5. Nu nog maar hopen dat de diepgang en consequenties van het systeem daadwerkelijk in balans te staan met de andere bezigheden in Revenant Kingdom.
Voorlopige conclusie
Meer en meer lijkt Ni No Kuni 2: Revenant Kingdom de perfecte opvolger van het origineel te worden. De betoverende anime-stijl lijkt zijn eigen twist gevonden te hebben en de algehele gameplay belooft uitgebreider dan voorheen te zijn. Om nog maar niet te spreken over de vele, uiteenlopende karakters het koninkrijk van Revenant Kingdom opvullen. Van je eigen hondstrouwe en schattige Kingmaker, tot aan de verouderde president uit een ander universum die vastzit in een jong, sexy lichaam: alles schreeuwt die unieke Ghibli-charme, soms haast met een meta-knipoog.
Met de vernieuwde, gestroomlijnde vorm van tactische combat en de toevoeging van een langlopende ‘Kingdom Mode’ lijkt Ni No Kuni 2 zich significant te kunnen onderscheiden van het origineel, zonder ooit diens magische touch kwijt te raken. Of het narratief op dezelfde, volwassen thema’s kan stranden als Wrath of the White Witch dat zo subliem deed, dat moet nog maar blijken. Makkelijk zal het niet worden. Maar tot dusver lijkt Revenant Kingdom een uiterst veelbelovend vervolg op de bejubelde culthit uit 2013, met wellicht meer Ghibli dan ooit tevoren…
