The Dwarves

Menig boekenlezer kent het gevoel wel: je leest een boek en denkt bij jezelf dat het een epische game zou zijn. Als tiener had ik dit gevoel bij de Dwergen-boeken van Markus Heitz. Al jaren hoop ik dat een game-ontwikkelaar deze serie van een adaptatie zou voorzien en nu is het moment daar: King Art Games komt met The Dwarves, waarin het verhaal van Tungdil Bolofar in digitale vorm speelbaar is. Toen de Kickstarter-campagne begon, heb ik daar een flinke investering in gedaan, zodat ik deze review kon schrijven onder het genot van een biertje uit een speciale The Dwarves-pul. Lees verder om te lezen of The Dwarves mijn droom waar kan maken.

Perfecte adaptatie?

Allereerst een kleine introductie voor degenen die niet bekend zijn met de boeken van Markus Heitz. In The Dwarves speel je als Tungdil Bolofar, een dwerg die is opgegroeid onder de mensen en dus weinig van zijn eigen volk weet. Op een gegeven moment wordt hij gevraagd om een klusje op te knappen voor zijn pleegvader Lot-Ionan, een van de machtigste magiërs in de wereld van Girdlegard. Je voelt het al aankomen: dat ‘klusje’ mondt al snel uit in een avontuur zoals we gewend zijn van bijvoorbeeld Lord of the Rings. De magiër Nôd’onn sluit in de tussentijd namelijk een dealtje met de orcs, zodat die Girdlegard kunnen binnendringen en de boel op stelten kunnen zetten. Aan jou de taak om hem tegen te houden.

Nu je bekend bent met de basis van The Dwarves, gaan we door naar de game zelf. Stiekem was ik een beetje bang dat The Dwarves zich zou aansluiten bij de lange rij van geflopte adaptaties, zoals de Hitman-film of de schier oneindige lijst aan slechte filmgames. Vaak floppen franchises als ze overstappen op een nieuw medium. Veel films die de game-industrie betreden, vallen vies tegen en andersom geldt precies hetzelfde. Ook in het geval van boeken is dat niet veel anders. Gelukkig lijkt ontwikkelaar King Art Games wél op de hoogte te zijn van de verschillen tussen de diverse media, want in The Dwarves ligt de balans (bijna) precies goed.

The Dwarves versimpelt het verhaal uit het boek namelijk exact op de juiste plekken: als het de gameplay in de weg zou zitten. In een boek kun je langer uitweiden over bepaalde dingen, zonder dat het gaat vervelen. In een game kan dat niet, omdat het tempo en de beleving heel anders werken dan bij boeken. The Dwarves toont zich erg bewust van die verschillen. Toch voelt het niet aan alsof het verhaal van Markus Heitz té veel is versimpeld. King Art Games weet precies de juiste momenten te kiezen om terug te brengen tot korte cutscenes. Andere delen van het verhaal worden verteld door de vertelster, die aan het eind van bepaalde reisdagen kort en bondig haar woordje doet. Op die manier weet de ontwikkelaar de diepgang van de boeken te combineren met het tempo dat we gewend zijn van games. Ook de enigszins luchtige toon van het boek wordt perféct overgenomen. Elke keer als de game te serieus dreigt te worden, maakt de vertelster of een van je party members een opmerking om de boel wat op te klaren. Wat mij betreft is dit dus een van de beste adaptaties ooit.

Daarnaast weet The Dwarves voor iedereen wat interessants te bieden, of je de boeken nu wel of niet hebt gelezen. King Art Games heeft een aantal side quests toegevoegd aan de oorspronkelijke verhaallijn, zodat er altijd wel een verrassing wacht. Ook zijn er compleet nieuwe keuzes om te maken, zoals bijvoorbeeld de route die je door de wereld van Girdlegard neemt. Zeker voor de boeklezers is dit een groot pluspunt, want bij het hoofdverhaal weet je precies welke keuzes je moet maken voor het beste resultaat. Veel dialogen komen natuurlijk ook voor in het werk van Markus Heitz, en in die gevallen is het als boeklezer vrij duidelijk welke keuze je moet maken om de meeste voortgang te boeken. De zijmissies zijn dan ook een welkome afwisseling op het oorspronkelijke verhaal.

Gameplay

Maar een goed verhaal is niets waard als de gameplay niet vermakelijk is. Gelukkig weet King Art Games ook op dit vlak te overtuigen. In The Dwarves neem je in eerste instantie alleen de leiding over Tungdil, maar al snel maak je kennis met andere personages. Deze karakters zijn niet alleen erg interessant wat hun verhaal betreft, maar bieden ook allerlei verschillende voordelen in de gevechten. Zo kunnen bepaalde karakters het slagveld binnen een seconde oversteken om een doelwit koud te maken, terwijl andere personages hun brute kracht kunnen gebruiken om grote groepen vijanden tegelijkertijd in mootjes te hakken. Aangezien je maximaal vier heroes moet kiezen voor een gevecht, is het dus zaak om je team op tactische wijze samen te stellen.

Die laatste functie legde opnieuw een van mijn angsten ter ruste: in de boeken bestaat de reisgroep van Tungdil soms wel uit meer dan tien karakters, wat natuurlijk erg onoverzichtelijk zou worden in een gevecht. Met de beperking tot vier heroes valt dit heel erg mee: gevechten blijven overzichtelijk, maar bieden nog steeds voldoende tactische diepgang. In de gevechten ben je eigenlijk altijd ver in de minderheid. Dat is ook het hele idee: de dwergen zijn eigenlijk de enigen in de wereld van Girdlegard die het écht kunnen opnemen tegen de bedreiging van de orcs. Aan het begin van elk gevecht kies je vier van de personages uit je reisgezelschap, zodat je helemaal zelf je tactiek kunt bepalen. Als je vast komt te zitten in een bepaald gevecht, loont het dan ook vaak om je team aan te passen. Ik probeerde bijvoorbeeld eens een kamp vol orcs te veroveren met alleen maar brute kracht, maar dit mislukte keer op keer. Toen ik echter één karakter met Shadow Step in mijn party inzette, wist ik eindelijk die vervloekte boogschutters uit te schakelen, die mij voorheen het leven zuur maakten.

Wat de physics-based combat nóg gaver maakt, is het feit dat afgronden geen beperking van de spelwereld vormen. In andere woorden: je kunt vijanden in een ravijn smijten om ze te doden. Andersom werkt dit ook: als je per ongeluk een aanval verkeerd plaatst, vallen ook de leden van jouw party dat ravijn in. In bepaalde gevechten zorgen afgronden voor een extra laag, wat de diepgang in de gameplay alleen maar ten goede komt.

Als ik echter één minpunt moet noemen, is het wel dat sommige gevechten onevenredig moeilijk zijn. Bij sommige gevechten krijg je het idee dat ze ontworpen zijn voor parties van meer dan vier personages. Bij die strijdvelden blijf je dan ook vaak erg lang vastzitten, zonder de mogelijkheid om je beslissing te heroverwegen. De keuze om je definitief uit een gevecht terug te trekken, zou in The Dwarves niet misstaan. Ik kwam bijvoorbeeld vast te zitten in een volledig optioneel gevecht, terwijl dat eigenlijk gemakkelijk te omzeilen was geweest door een andere route te nemen. Als ik me had kunnen terugtrekken en de omweg alsnog had kunnen nemen, had dat mijn dwergenleven een stuk eenvoudiger gemaakt. Aan de andere kant: in de boeken van Markus Heitz staan de dwergen bekend als bijzonder koppig, dus in dat opzicht is de game wél weer realistisch. Gelukkig hebben veruit de meeste gevechten wél een redelijke moeilijkheidsgraad, dus is dit slechts een klein minpunt.

Conclusie

The Dwarves maakt mijn tienerdroom meer dan waar. De physics-based combat voelt verfrissend en diepgaand aan, zonder daarbij onoverzichtelijk te worden door een wirwar aan personages op je scherm. Ook is het verhaal uit de boeken (bijna) perfect geadapteerd naar een game: de diepgang uit het oorspronkelijke verhaal wordt gecombineerd met het tempo dat gamers verlangen, met daarnaast een volledig behoud van de toon uit de boeken. Naar mijn mening is het tweede boek uit de serie van Markus Heitz het beste deel, dus laat The Dwarves 2 maar komen!