Mafia III E3 2016

Het is het jaar 1968 en we begeven ons in ‘New Bordeaux’. Het soepele geluid van jazzbandjes lekt uit aantrekkelijke clubjes, zo de straat op. Het vormt een smeltkroes van saxofoons, gitaarslagen en ritmische drums. De nachtelijke caféverlichting kleurt de straat in felle neontinten, en je zou bijna zweren dat je de geur van ongefilterde sigaretten door je televisie kan ruiken. En dan wandelt daar ineens weer die Italiaanse heroïnedealer die je al even op het spoor was, even verdwenen in de mengelmoes van mensen en muziek, maar nu weer zo dichtbij. Zijn opdrachtgever heeft jou ooit goed te grazen genomen en precies nú is het de hoogste tijd dat er klappen gaan vallen aan zijn kant. Drie vlotte pistoolschoten in de nek van de dealer zijn een goede eerste stap. Een kogel was genoeg, maar wraak voelt goed. De mensenmassa slaat in paniek en rent alle kanten op, chaos neemt het sfeervolle clubstraatje over. Een prima moment om het op een rennen te zetten, er moet immers ook nog een orgie overvallen worden en een pooier afgeperst. Het wordt een drukke nacht. Welkom in Mafia III…

Dood aan Salvador, Vito en Tony!

Rondom Mafia III was nogal het een en ander te doen. Weliswaar prijkt de game met de titel van een franchise die vooral gedomineerd werd door Italiaanse mobsters, maar dit derde deel lijkt daar toch een eind aan te maken. Meer dan spreekwoordelijk, aangezien je met hoofdpersonage Lincoln voornamelijk op de Italianen zal jagen. Deze donkere jongen komt hard als het aankomt op wraak en is er dus juist op uit om alles wat de spaghettivreters geclaimd hebben, over te nemen. En hoewel dat wellicht niet helemaal is wat veel liefhebbers van eerdere delen voor ogen hadden, schijnt het wel weer een verfrissend licht op de serie an sich. Lincoln staat garant voor een interessant underdog-verhaal, in een compleet nieuwe tijdsperiode bovendien.

New Bordeaux als persoon

En is het dan ook vooral de setting van Mafia III die boekdelen moet spreken. Ontwikkelstudio Hangar 13 spreekt over New Bordeaux alsof het een eigen hoofdpersonage is. De gehele stad is oorspronkelijk in de ban van de maffioso Sal Marcano en zijn familie en het is aan jou om stukje bij beetje de tien verschillende districten los te wrikken uit zijn gladde klauwen. Dat belooft sowieso een aardige ‘tour de force’ te worden, aangezien elk van de districten beschikt over een unieke sfeer en een eigen gezicht, vaak zelfs een specifieke onderbaas van de Marcano’s om het af te toppen.

Zo is The Bayou het zuidelijk gelegen moeras, waar de Italianen hun wapens en moonshine produceren. Delray Hollow vormt de aftandse wijk waar je opgroeide, een voornamelijk donkerdere gemeenschap, waar nu heroïne in overvloed gehandeld wordt. Die regio staat weer haaks op bijvoorbeeld Frisco Fields, waar de hogere klasse zich begeeft en de Marcano’s volop PCP (angel dust) produceren op de lokale universiteit. Ongeacht van het soort district, het straalt telkens een uniek overkomen uit en overal hebben de Marcano’s een flinke vinger in de pap. Hoog tijd om die vingers één voor één te ontdoen van de handen, dus.

Bewandel je eigen pad

In deze persdemonstratie viel de focus voornamelijk op de French Ward wijk. Dit frivole feestdistrict is het territorium Sal Marcano’s broer, die vooral bekend staat als de popiejopie Uncle Lou. Om het stadsgedeelte over te nemen en de greep van de maffia erop te verzwakken, dien je als Lincoln een aantal rake klappen te leveren. Bij de mobsters gaat het om geld verdienen, dus is het aan jou om de geldtoevoer af te snijden en het bestaande kapitaal tot nul te reduceren.

Zou dat voorheen aan de hand van een reeks vaste missies gaan, is het nu vrij vertoeven voor de speler en zijn smaak. Blaas dure boten op, ontregel lucratieve seksfeesten of vermoord in je eigen koelbloedige stijl de kopstukken van Marcano’s criminele bende. En elk van die onderdelen staan ook weer meerdere keuzes centraal. Tal van problemen zijn weg te knallen met een volautomatisch machinegeweer, maar vaak is er ook de mogelijkheid om ongezien en stilletjes te werk te gaan, of om hulptroepen in te roepen van je eigen criminele compagnons.

“With a little help from my friends…”

En die compagnons vormen direct een ander prominent gameplay-element wat zijn intrede doet met Mafia III. Onze Lincoln wordt namelijk bijgestaan door een drietal kapiteins: Cassandra, Burke en Vito Scaletta. Stuk voor stuk hebben de ‘underbosses’ een eigen achtergrond en uiteraard een gegronde reden om tegen de Marcano’s te rebelleren, aan jou om ze sturing te geven en hun vaardigheden goed in te zetten. Elk zijn ze in staat om jouw speelstijl op unieke wijze te kunnen verrijken, maar dan vaak wel in ruil voor de controle over veroverde districten. Aan de hand van zogenaamde Sitdowns bepaal je wie welke districten zoal tot zijn beschikking krijgt. Je keuzes hierin bepalen op wat voor versterking Lincoln kan rekenen in zijn arsenaal, maar anderzijds kan het je speelervaring ook aantasten. Geef je bijvoorbeeld te weinig aandacht en grondgebied aan de een of de ander, dan kunnen je onderbazen uiteindelijk zich ook tegen Lincoln wenden, wat weer kan leiden tot unieke shoot-outs en interessante wendingen in het verhaal.

De Sitdowns geven zonder twijfel een interessante twist aan het verloop van het verhaal, al wordt het nog maar de vraag in hoeverre je acties ook echt consequenties zullen hebben. In de demonstratie zagen we Burke stennis schoppen, waardoor Lincoln op pad moest om zijn kapitein terug in formatie te slaan. Ongetwijfeld een toffe wending om te zien, maar in hoeverre heeft het effect op het verloop van het totale plaatje? Blijft het bij een willekeurige extra schietpartij of scheurt deze breuk door naar het slotstuk van het algehele verhaal? Twijfelachtige vragen, die jammer genoeg nog even onbeantwoord zullen blijven.

Voorlopige conclusie

Hangar 13 en 2K Games hebben met Mafia III een op zijn minst interessante titel in handen. Meer dan ooit straalt de open wereld van een Mafia-game zo ontzettend veel sfeer uit en lijkt de wereld aardig gevuld met plekken om te ontdekken en criminele activiteiten om te voltooien. De vele schiet- en sluippartijen ogen episch en gewichtig, zonder al te veel over-the-top te gaan. Het geheel begeeft zich wellicht daarmee wellicht iets meer richting de kant van Grand Theft Auto V qua gameplay, maar niet zonder de eigen, unieke flair te laten varen. Het veroveren en herverdelen van de tien stijlvolle districten belooft in ieder geval een tijdrovende en gave reek activiteiten te worden, waar we langzaam maar zeker toch ook steeds meer zin in mogen krijgen.

De vraag is vooral in hoeverre nieuwe spelelementen, zoals de tactische Sitdowns, precies invloed zullen hebben op het totale plaatje van Mafia III. Het is ofwel een briljante invoer van meer keuze in de gehele storyline, of slechts een aaneenschakeling van buffs kiezen met een optionele interne vete als gevolg. Daarover houden de verantwoordelijke partijen voorlopig nog even de lippen stijf, maar hoe je het ook wendt of keert: Mafia III wordt ongetwijfeld een stijlvolle en bloederige rit door de jaren-60. Ik heb mijn reisje naar New Bordeaux in ieder geval al geboekt.