Uncharted 4: A Thief’s End

Uncharted: Drake’s Fortune is nog steeds mijn favoriete game aller tijden. Natuurlijk weet ik dat dit het slechtste deel in de serie is en realiseer ik me al te goed dat het spel voor al zijn pluspunten evenveel tekortkomingen had. Toch staat Drake’s Fortune prominent bovenaan mijn lijstje, simpelweg omdat geen enkele game ooit zoveel indruk op me maakte. Ik werd verrast door de graphics, overdonderd door de actie en weggeblazen door het verhaal. Uncharted: Drake’s Fortune deed de grenzen tussen game en film vervagen en zette een nieuwe standaard voor adventure-games. En nu, bijna tien jaar later, flikt Naughty Dog dat gewoon weer.

Goede whisky

In Uncharted 4: A Thief’s End maken we kennis met een oudere Nathan Drake. De man leidt een heerlijk leven: hij is getrouwd met de beeldschone Elana, heeft van zijn schattenjagerspensioen een mooi stekje gekocht en reist voor zijn werk regelmatig af naar exotische oorden om schatten op te graven. Inderdaad: daar word je spontaan jaloers op. Gelukkig duurt die jaloezie niet lang, want de boel gaat al snel Uncharted-stijl fout wanneer Nathans dood gewaande broer Sam om de hoek komt kijken. “Dit vormt het startschot voor een reeks mieterse avonturen vol actie, emotie en onvergetelijke momenten!” Het had niet misstaan op de achterkant van het hoesje, maar omschrijft wel perfect waar je je de komende 12 uur voor kunt opmaken.

Over het verhaal wil ik verder niet veel kwijt. Het is een beetje als een goede whisky: die laat zich niet omschrijven, maar moet je gewoon ervaren. Het enige nadeel van goede whisky’s is dat je zo snel verwend raakt: eens je “de beste uit je leven” hebt geproefd, ga je al je latere whisky’s daarmee vergelijken. En dat is nou net het enige punt waarop Naughty Dog zijn eigen graf graaft. Hoe sterk het verhaal van Uncharted 4 ook is, het mist de emotionele punch die The Last of Us (Naughty Dogs vorige game) wel had. Vooral in de eerste helft is het allemaal meer van hetzelfde. Maar ach, misschien ben ik gewoon te soft geworden. Tijd om mezelf te vermannen!

Stalen ballen

Jezelf vermannen is absoluut nodig, want voor de actiescènes in Uncharted 4 heb je stalen ballen nodig. Naughty Dog benut de kracht van de PlayStation 4 optimaal en dat resulteert in actiescènes die de meeste Hollywood-films doen lijken op een Hello Kitty-aflevering. Het is tegelijkertijd fijn om te zien dat deze explosies goed afgewisseld worden met rustmomenten. De Uncharted-serie is daar altijd al goed in geweest, maar met dit vierde deel bereikt Naughty Dog een nieuw hoogtepunt.

In A Thief’s End doe je namelijk nooit langer dan een kwartier hetzelfde. Naast het schieten, klimmen en puzzelen dat we kennen uit de vorige games, zul je jezelf dit keer ook terugvinden in jeeps, duikpakken en speedboten. Voertuigen spelen een grotere rol dan ooit tevoren en dat is absoluut geen straf dankzij de vrijheid die je op dergelijke momenten krijgt.

Uncharted 4 biedt namelijk een stuk meer vrijheid dan zijn voorgangers. Dat zien we niet alleen terug in de combat (je kunt à la The Last of Us zelf kiezen of je gevechten stealthy aanpakt), maar ook in de omgevingen. Deze zijn grootser opgezet en in sommige gevallen word je zelfs gedropt in een gebied dat qua grootte niet onderdoet voor de gemiddelde wijk in Los Santos. Dit vormt niet alleen een welkome afwisseling op de traditionele “on-rails” gameplay, het past ook perfect bij de Uncharted-serie. Dergelijke omgevingen bieden namelijk de ultieme mogelijkheid om de innerlijke schatzoeker in jezelf naar boven te brengen. In elk hoekje zit wel iets interessants verstopt en de overvloed aan details maakt elke vierkante meter interessant.

Qua details zit Uncharted 4 er sowieso warmpjes bij, want man man man, wat is deze game belachelijk mooi. Elk level verbaas ik me weer over de oogstrelende graphics en dat gevoel heb ik op deze generatie consoles nog niet eerder mogen ervaren. De kleuren spatten van het scherm, de omgevingen bruisen van leven en de gezichten benaderen bij vlagen fotorealisme. Uncharted 4 zet een nieuwe standaard wat betreft consolegraphics en doet zelfs de meeste recente pc-games blozen. Een prestatie van wereldformaat.

Matige multiplayer

Heb je de singleplayer volledig doorploegd en je onderbroek verschoond, dan ben je klaar om in de multiplayer te duiken. Deze is vermakelijker dan ooit tevoren dankzij enkele toffe toevoegingen. De meest opvallende is de in-match winkel. Voor alles wat je doet ontvang je keiharde knaken en deze kun gebruiken om gevechten in het heetst van de strijd in jouw voordeel te beslechten. In de winkel vind je niet alleen wapens, maar ook Mysticals (relikwieën met magische krachten) en zelfs AI-gestuurde sidekicks. In combinatie met de verticale Uncharted gameplay zorgen deze vernieuwingen ervoor dat de multiplayer meer is dan een leuk extraatje. Hij heeft zelfs de potentie om je tientallen uren bezig te houden, ware het niet dat er vrij weinig is om je lang van de straat te houden.

Het assortiment aan modi is namelijk teleurstellend. De multiplayer wordt standaard geleverd met Team Deathmatch (zowel ranked als unranked), Plunder (een soort Capture the Flag) en Command (dat Call of Duty-spelers zullen kennen onder de naam “Domination”). Een nogal karig aanbod dus, zeker wanneer je bedenkt dat Uncharted 3 ruim twee keer zoveel modi bevatte. Daar komt bij dat de co-op, mijn favoriete onderdeel in de multiplayer van Among Thieves en Drake’s Deception, in geen velden of wegen te bekennen is. Bovendien stellen de modi niet alleen qua kwantiteit, maar ook qua kwaliteit enigszins teleur. De iconische Uncharted gameplay biedt mogelijkheden voor unieke multiplayer-ervaringen, maar in plaats daarvan krijgen we modi die we al tien jaar spelen in andere games. Er gloort hoop aan de horizon, want Naughty Dog heeft aangegeven dat A Thief’s End het komende jaar uitgebreid zal worden met extra modi en zelfs co-op. De grote vraag is echter of de multiplayer tegen die tijd nog spelers heeft, of dat de meeste mensen dan al verveeld zijn vertrokken.

Conclusie

Ik vrees dat de superlatieven inmiddels op zijn, dus laat ik er geen doekjes om winden: Uncharted 4 is een meesterwerk. De game zet een nieuwe standaard voor action-adventures, is even spectaculair als meeslepend en ontstijgt op bepaalde momenten zelfs het fenomeen “videogame”. Ik zou de kritische journalist kunnen uithangen door te stellen dat de multiplayer enigszins teleurstelt, maar laten we eerlijk wezen: je koopt Uncharted 4 voor de singleplayer en enkel die biedt al genoeg waar voor zijn geld. De Uncharted-franchise mag met dit vierde deel dan wel tot een einde zijn gekomen, de serie laat een erfenis achter die nog generatieslang merkbaar zal zijn. A Thief’s End vormt de bekroning op die erfenis.