Star Fox Zero

Het is bijna twintig jaar geleden dat Lylat Wars, ook wel Star Fox 64, verscheen voor de klassieke Nintendo 64! Na het verschijnen van deze titel van epische proporties, wist Team Star Fox niet meer écht raak te schieten en bleef het vrij stil rond de franchise. Op wat laagvliegers na dan. Met Star Fox Zero hoopt Nintendo dat eens en voor altijd recht te zetten, maar lukt dat ook?

Bijna een jaar geleden alweer, maakte ik mijn eerste intergalactische tochtje in de demoversie van Star Fox Zero en dat was niet bepaald fraai. In mijn preview sprak ik destijds al zorgen uit over de besturing van de game en met mij waren er vele critici die dat deden. Geen wonder dat de Wii U-titel daarom al snel van mijn netvlies was verdwenen, terwijl de game in potentie zoveel te bieden had. Gelukkig is alle kritiek op die eerste versie Nintendo niet in de koude kleren gaan zitten en besloot het bedrijf daarom de capabele hulp in te roepen van niemand minder dan Platinum Games.

Dat was geen slechte keuze. Want als één ontwikkelaar zich de afgelopen jaren heeft bewezen, dan is het Platinum Games wel. Van het gruwelfestijn Metal Gear Rising: Revengeance tot wellicht de beste Wii U-game tot op heden: Bayonetta 2. Als een ontwikkelaar de game kon redden, dan is het deze studio wel en laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: Star Fox Zero voelt en speelt een stuk beter dan die demoversie!

Lylat Wars reboot

Star Fox Zero vormt feitelijk meer een reboot van de originele titels, dan een vervolg. Wederom kruip je in de huid van de jonge piloot Fox McCloud die in de voetsporen van zijn vader treedt en een intergalactische oorlog voert tegen de kwaadaardige Andross die het Lylat System bedreigt. Uiteraard hoef je niet in je uppie te strijden en word je bijgestaan door het legendarische Team Star Fox bestaande uit Falco Lombardi, Slippy Toad en Peppy Hare. En hoewel het nu misschien klinkt alsof je een aflevering van de Fabeltjeskrant kijkt, kun je je – geloof me – geen beter team wensen in de keiharde en koude ruimte.

Opmerkelijk is het feit dat Nintendo ervoor heeft gekozen om een reboot te maken in plaats van een geheel nieuwe game. Enerzijds kan hierdoor een hele generatie van nieuwe gamers hierdoor nu wel in deze heerlijke Nintendo-ervaring duiken, maar anderzijds blijven de trouwe oudere fans – die al die tijd al wachten op een nieuw episch deel – hiermee wel een beetje in de kou staan. Althans, ware het niet dat Platinum Games de titel flink aangepast heeft, waardoor het toch als een andere ervaring voelt. En zelfs voor de oude garde is het waarschijnlijk al zolang geleden, dat ook zij zo’n frisse start inmiddels wel prima zullen vinden.

Star Fox Zero vernieuwt met onder meer een aantal andere stages en enkele enkele nieuwe voertuigen. Hierdoor bestuur je het gros van de game niet alleen je iconische Arwing, maar zal de game je vaak in andere voertuigen laten kruipen zoals de Landmaster Tank, The Walker en The Gyrocopter. Elk voertuig voelt en bestuurt geheel anders dan de rest en het heeft wat tijd nodig om gewend aan te raken. Vooral de Landmaster voelt als een waar log beest, waarmee je rake klappen kunt uitdelen! Hoewel de game natuurlijk ook de standaard on-rails missies biedt, krijg je hierdoor ook veel afwisseling in de schoot geworpen die de game zeker interessanter maakt. Alhoewel, de besturing gooit toch roet in het eten.

Onwennige besturing

Want hoewel ik eerder al zei dat de game een stuk beter voelt en speelt dan de demoversie, blijft de besturing onwennig. Het grootste probleem daarbij is dat de game je feitelijk dwingt om op twee schermen tegelijkertijd te kijken: je televisie en je GamePad. Want waar het in theorie ideaal klinkt dat je in first-person view vanuit de cockpit kunt kijken op de GamePad en tegelijkertijd in third-person op je televisie, is het dat niet. Helemaal in het begin merk je al snel dat je eigenlijk een set van ogen tekort komt.

Dit gevoel wordt verder bevestigd, wanneer je voor het eerst een keer de co-op modus probeert. Hierbij kun je de taken opsplitsen, waarbij jij je op de televisie kunt richten en je co-piloot de GamePad in de handen duwt. Pas dan merk je dat het echt lekker speelt. Eigenlijk is het gewoon allemaal net iets te dynamisch en hectisch in de wereld van Star Fox Zero om alles in je uppie op twee schermen te volgen. Daarbij komt nog het feit dat je voertuigen bijzonder schadegevoelig zijn, waardoor je met een paar klappen het leven zult geven, en je zult begrijpen dat je in het begin dankbaar gebruik zal maken van de tutorial die game extra biedt.

Toch moet je je niet direct laten afschrikken door de besturing van Star Fox Zero. Want hoewel de game een steile leercurve kent, valt er zeker grip te krijgen op het besturingssysteem. Daarbij biedt de game genoeg om je te binden. Zo hebben de ontwikkelaars net als in de originele delen meerdere routes ontwikkeld in de levels, waardoor je op verschillende wijzen het einde kunt bereiken. Hoewel deze routes je veel meer in de schoot worden geworpen dan in het origineel, weten ze je toch enkele keren terug te laten komen. Tel daarbij op dat er flink wat vrij te spelen is in de game – met onder meer de speciale Star Fox en Falco amiibo – en je begrijpt dat je even zoet kunt zijn met de game. Wie wordt er per slot van rekening niet blij van dat we eindelijk weer eens een barrel roll mogen maken?

Conclusie

Of je het nou voor de nostalgie doet, omdat je benieuwd bent waarom die oude lullen altijd zo nostalgisch over Star Fox 64 praten of omdat je eindelijk je Wii U weer eens onder het stof vandaan wil halen. Star Fox Zero is een prima titel die je aardig wat uurtjes vermaakt en ook nog eens wat uitdaging biedt. Toch zul je even door de onwennige besturing heen moeten bijten, voordat je echt kan genieten van deze intergalactische trip. Is dat eenmaal gelukt dan weet de game je zeker veel frisse gameplay en uiteenlopende missies te bieden. Tel daarbij op dat de game gebouwd is om meerdere keren opnieuw te blijven spelen met verschillende routes en extra’s, en je snapt dat we blij mogen zijn dat Nintendo en Platinum Games zich überhaupt aan deze reboot hebben gewaagd. Hopelijk hoeven we op een écht vervolg ditmaal niet twintig jaar te wachten.