Child of Light

Er was eens een cynische jongeman.
Zijn ziel bedorven door de realiteit van alledag.
Zichzelf verliezen in een sprookje is iets wat hij niet kan.
Geloven in magie is iets wat een volwassene tenslotte niet mag.

Een onverwachte partij durft echter nog steeds te geloven.
Te denken aan de ongedwongenheid van vroeger tijden,
Het vuur van de rijke fantasie nimmer te laten doven,
En ongelovigen weer in de goede richting te leiden.

Ubisoft liet de jongeman rustig inslapen.
Onwennig wordt hij wakker in een wereld verstoten van licht.
De zon, maan en sterren om bijeen te rapen.
De magie voor het eerst sinds lange tijd weer in het zicht…

De kracht van een sprookje

Ubisoft kennen we natuurlijk van grootse franchises als Assassin’s Creed, Far Cry, Rayman en het aankomende Watch_Dogs. Hoewel het geen partij is die zich snel laat verleiden tot uitstapjes in het kleinere circuit, wist men ons tijdens de GDC Europe van vorig jaar te verrassen door plotsklaps Child of Light aan te kondigen. Child of Light geeft een moderne spin aan het sprookje van de Schone Slaapster. De game vertelt het verhaal van de jonge prinses Aurora die aan het einde van de 19e Eeuw in Oostenrijk aan de zijde van haar vader opgroeit. De twee zijn onafscheidelijk totdat haar vader besluit om opnieuw te trouwen. De nacht na de plechtigheid valt Aurora in een diepe slaap, waar haar ziel uit haar lichaam wegvloeit. Aurora ontwaakt in de duistere wereld van Lemuria, waar de sterren, de zon en de maan gestolen zijn door Umbra, de Koningin van de Nacht. Aurora vertrekt op een queeste om het licht weer terug te brengen en hopelijk haar weg naar de echte wereld terug te vinden. Niet geheel toevallig staat de naam ‘Aurora’ in de mythologie ook wel bekend als de Latijnse godin van de Dageraad; de zus van Helios (zon) en Selene (maan). Aurora is daarmee met recht een ‘Child of Light’.

Een lust voor oog en oor

Vanaf het moment van ontwaken, wordt de aandacht direct getrokken door de betoverende setting. De prachtige handgeschilderde omgevingen doen qua stijl erg denken aan de films van Studio Ghibli, maar ook aan games als Braid en Bastion, in de positiefste zin van het woord. De game ziet er werkelijk prachtig uit. En als dit al geen sprookjesachtige sfeer weet te creëren, dan zal de fantasievolle soundtrack dat laatste zetje met gemak kunnen geven. Het is bijna niet voor te stellen dat deze game afkomstig is van hetzelfde team dat ons eerder AAA-geweld als Assassin’s Creed IV: Black Flag en Far Cry 3 voorschotelde. Vanaf het moment dat je de eerste stappen met Aurora hebt gezet, weet je dat je met een wereld van doen hebt waar je eigenlijk niet meer uit wilt, ondanks het feit dat de queeste daar juist om draait. Alleen al hiervoor verdient Ubisoft Montreal alle hulde.

“Friends with benefits”

Aurora wordt tijdens haar queeste bijgestaan door de vuurvlieg Igniculus. Deze vurige knaap is vergelijkbaar met Tails uit de oude Sonic-games, maar dan nuttig. Niet alleen is hij in staat om door muren heen te vliegen en op plekken te komen die voor Aurora onbereikbaar zijn, hij heeft ook zijn functie bij het oplossen van puzzels en is in staat om diamant-vormige schatkisten te openen. Bovendien vervult Igniculus ook een belangrijke rol tijdens de gevechten. Oh ja, je zal als Aurora ook geregeld je mannetje moeten staan tegenover verschillende duistere figuren die jou de doorgang willen belemmeren. Deze krachtmetingen worden beslecht in een RPG-battlesysteem met een tijdsmeter die bepaalt wie wanneer aan de beurt is om aan te vallen. Dit systeem komt overeen met bijvoorbeeld de Grandia-serie (wie kent deze nog?). Igniculus kan glimmende planten aanraken om zowel zichzelf als je personage(s) te healen, maar hij kan ook een vijand blootstellen aan licht, waardoor deze ernstig vertraagd wordt. Hoewel je de game in co-op kunt spelen, ben je als speler ook in staat om Aurora en Igniculus met één controller simultaan te besturen. Dit werkt verrassend eenvoudig en intuïtief.

Aurora heeft aan vrienden geen gebrek, want ze treft verschillende personages tijdens haar reis, waardoor je al vrij snel met meerdere reisgenoten de strijd met de duisternis aan kunt gaan. Geheel in de RPG-traditie vergaren zowel Aurora als haar metgezellen experience points en per level verdienen ze een skill point die ze in hun eigen uitgebreide skill tree kunnen steken. Bovendien kan de uitrusting van personages versterkt worden met verschillende juwelen die je onderweg oppikt of met een simpele constructieset creëert. De RPG-gameplay zit helemaal snor, maar gaat nergens echt de diepte in. In het geval van Child of Light is dat echter ook niet nodig, want het is naast een RPG evengoed een platformgame en ook op dit gebied stelt de game zeker niet teleur. Deze twee componenten maken van Child of Light een pretpakket dat de moeite meer dan waard is.

Conclusie

Ubisoft maakt met Child of Light een verrassend uitstapje naar kleinschaliger territorium, maar dit maakt de game er niet minder groots om. Wie had gedacht dat de scriptschrijver van Far Cry 3 een sprookje geheel in rijmvorm uit de mouw zou weten te schudden? Zelden heeft een game mij zo weten in te pakken. Niet met grootschalige explosies, niet met enorme open werelden, maar met pure charme. Wat heet; terwijl ik deze review aan het afronden ben, wil ik terug naar Lemuria en het verhaal opnieuw beleven. Ik ben blij verrast dat een AAA-ontwikkelaar in een tijd van het uitmelken van beproefde concepten in de magie van sprookjes is blijven geloven. Child of Light staat genoteerd als mijn persoonlijke verrassing van het jaar; een verhaal over volwassenwording, waarin ik weer even ongegeneerd kind kan zijn. Ubisoft, graag meer van dit soort uitstapjes, s’il vous plaît!