Beyond: Two Souls hands-on

Afdoende filosofieën bestaan er over het leven, de dood en, eventueel, leven na de dood. Wat gebeurt er met ons als we dood gaan, dood zijn en merken we daar iets van? Veel religieuze vertellingen wijzen erop dat we of naar de hemel gaan, naar de hel of reïncarneren en er zijn genoeg uitgesproken aftakkingen van dit alles. Ontwikkelaar Quantic Dream lijkt hier een eigen visie op na te houden met de PlayStation 3-exclusive Beyond: Two Souls. In de loop der jaren ben ik ietwat verknocht geraakt aan de producties van het bedrijf en mijn eerste speelsessie met Beyond lijkt dan ook op edelmetaal.

Narratief

Eindelijk mochten mijn handen vuil worden aan het schijfje van Beyond: Two Souls. Voorheen kon ik alleen van de beelden genieten en als je Quantic Dream een beetje kent, voelt de stijl als vertrouwd. Het begon in 2005 met Fahrenheit en hierin stonden het vertellen van drama en de crimescene centraal. Ook in 2010 werd de manier van narratief zo emotioneel versterkt met Heavy Rain, dat we niets anders konden verwachten met Beyond: Two Souls. In deze game beleven we een deel van het leven van Jodie Holmes (Ellen Page), tussen haar achtste en 23e levensjaar. Zij heeft een paranormale gave en sleept al vanaf zeer vroege leeftijd een imaginaire vriend met zich mee, de onzichtbare entiteit Aiden. Jodie heeft geen controle over hem; hij kan dus doen wat hij wil, zoals kasten, auto’s en andere voorwerpen omgooien, mensen laten stikken en in de huid van anderen kruipen.

Hierin is de emotionele rit gebleven en velen plakten daarom al vroeg Heavy Rain 2 op deze titel. Qua stijl is dit zo, maar later daarover meer. Het verhalende is vooral te merken in de één op één dialogen, de kleinschalige omgevingen en de emotionele verbondenheid die wordt gecreëerd tijdens het spelen. In deze previewversie van Beyond kreeg ik met legio situaties te maken. Ik mocht me wagen aan Jodie Holmes op diverse leeftijden en je groeit, op niet-chronologische volgorde, naar haar toe. Je leert haar kennen hoe ze in huis leeft, hoe ze in Unit 4 (de paranormale afdeling) vertoeft, hoe feestjes verlopen, hoe haar studie richting de CIA vergaat en hoe ze uiteindelijk moet ontsnappen aan de politie. Het zijn allemaal kleine hoofdstukjes binnen het geheel van Beyond: Two Souls. Mijn collega’s bij GamersNET misten eerder al de binding van een kloppend verhaal, maar daarvoor zul je echt alle puzzelstukjes bij elkaar moeten rapen.

Waarom heeft Jodie een ‘geest’ of ‘ziel’ bij zich? Wie is Aiden echt? Wat weet zij over verder dan de dood? Waarom zou zij gevaarlijk zijn voor de samenleving en waarom wordt er op haar gejaagd? Uit de diverse settings en momenten van gameplay begin je al kleine details te begrijpen, maar voor nu heb ik echt alleen de basis van Jodie leren kennen. Ze heeft regelmatig contact met Nathan Dawkins (Willem Dafoe) over haar ‘probleem’, maar hij weet ook een manier om haar te laten helpen door de hiernamaalse krachten die ze bezit.

Emotioneel lineair

Een game met zo’n sterke cast – Ellen Page en Willem Dafoe dus – die Beyond: Two Souls geloofwaardig neerzet, moet ergens op inleveren lijkt het wel. Qua gameplay blijft de nieuwste productie van oprichter David Cage anders dan anders. Het heeft veel weg van Heavy Rain, maar de besturing is aangepast. Je loopt niet meer met R2, maar gewoon met de linkerstick en interacties met voorwerpen gebeurt veelal met de rechterstick. Het blijft qua echte speelbaarheid toch een vreemde eend in de bijt. Als je Heavy Rain tof vond, vind je Beyond waarschijnlijk ook goed en vice versa. Het inleveren ligt echter op de vrijheid die je hebt. In diverse gebieden voel je dat deze game je vrijheid geeft, en bepaalde keuzes die je in het verhaal maakt zullen vast en zeker gevolgen hebben, maar in grote lijnen blijft het spel lineair. Is dit erg? Naar mijn idee niet. Hetgeen ik heb gespeeld komt zo sterk over, qua herkenbaarheid op gebied van emoties, de echtheid daarin en een meisje dat ‘anders’ is op zoek is naar erkenning, vrienden en een normaal leven. Melancholie straalt er middels een prima soundtrack vanaf en dat maakt de binding sterker. Echter, Jodie laat zich niet kennen en doet haar best het goede in de wereld te doen.

Je kunt natuurlijk niet alles zelf en dan is de hulp van Aiden van welkome aard. Ook hier zit een lineaire achtergrond aan. Je kunt jouw entiteit niet op elk moment oproepen en Aiden kan tevens niet alles beheersen. Er is een beperkt aantal voorwerpen te selecteren en je kunt niet elke persoon overnemen. Dit haalt wat creativiteit uit de gameplay en je wordt hier en daar dus aan het lijntje gehouden. Wellicht jammer voor sommige gamers, maar in een game als Beyond staat het narratief op de voorgrond. Van de gameplay moet je dus echt houden.

Laatste kracht

Ik noemde al eerder de stijl van Beyond: Two Souls. Hoewel er een compleet nieuwe engine klaarstaat, omtrent graphics keert de stijl terug die we kennen uit Heavy Rain en dit is goed. Die titel was al een pracht van een game en Beyond weet hier, als één van de laatste grote titels voor de PlayStation 3, nog een flinke schep bovenop te doen. Scherpere textures, veel betere details, verbeterde animaties en vooral voor gamebegrippen ‘levensechte’ gezichten. Ik dacht dat ik het meeste op de consoles al had gezien, maar na verbazing van The Last of Us is ook deze productie een schittering. Wel zag ik hier en daar texture pop-up en een enkele hapering, maar het is een previewversie. Deze steekjes zullen hopelijk met de volledige versie verholpen zijn.

Voorlopige conclusie

Met de komst van de PlayStation 4 perst Sony in samenwerking met ontwikkelaar Quantic Dream één van de laatste grootse titels uit de PlayStation 3. De eerste speelsessie met Beyond: Two Souls is veelbelovend voor het eindproduct. De developer heeft een sterke cast geplukt voor de hoofdrollen en dat is te zien. Beyond is een emotionele rit in vele settings, ziet er prachtig uit en vertelt stukje bij beetje een vaag verhaal. Je kunt dit ‘vage’ als negatief opvatten, maar we zullen Beyond: Two Souls helemaal moeten spelen om tot de conclusie van leven na de dood te weten te komen. Dit moet hoopvol zijn.