Beste Leon, waarom de nieuwe Tomb Raider beter is dan Uncharted

Wekelijks schrijven Leon en Peter elkaar over de dagelijkse dingen in het leven, maar vooral ook over games. Vorige week was het de beurt aan Leon, die nog even op een rij zette wat hem is opgevallen bij de aankondiging van de PlayStation4. Genoeg daarover, want deze week schrijft doet Peter een boude uitspraak!

Reactie op: Beste Peter, de PlayStation 4 verrast en roept vragen op Beste Leon,

Nee, deze brief wordt geen PlayStation-bash-brief. Al bij het lezen van de titel schoot dat ongetwijfeld door je hoofd. Natuurlijk gaan veel van onze discussies over ons verschil in platformkeuze (over alle andere levensvragen zijn we het wel eens), maar eigenlijk respecteer ik Sony enorm, juist vanwege de grote hoeveelheid aan eigen content. Games als Killzone, inFamous en Uncharted zijn de reden dat ik een PS3 naast mijn Xbox 360 heb staan en het is dé grote selling point van Sony. Hun exclusives zijn zelfs van zulke hoge kwaliteit dat je alle andere gebreken van het apparaat bijna vergeet (oké, die kon ik niet laten;-)).

Maar alle gekheid op een stokje, vandaag verschijnt Tomb Raider officieel en ik heb het afgelopen weekend heel wat uren in die game gestopt. Ik wilde weten of ik gelijk zou krijgen. Ik was namelijk bang dat Tomb Raider zijn eigen gezicht zou verliezen, door simpelweg heel veel te lenen van die andere franchise, Uncharted. Terwijl ik de eerste Tomb Raider-games juist zo goed vond vanwege het uren ronddwalen in verschillende tombes, om dat ene relikwie te kunnen vinden! Ik had dus de logische angst dat Tomb Raider net als Uncharted een rollercoaster/blockbuster-ervaring zou worden. Ik had het mis. Ik kan namelijk niet meer stoppen met het spelen met de nieuwe Lara (sorry, ook die kon ik niet laten).

Mijn domme hoofd dacht namelijk weer eens veel te rechtlijnig. Mijn gedachte was namelijk: “als Tomb Raider actievoller wordt dan vroeger, dan zal het wel een Uncharted-kloon worden.” Erg dom van mij, want de nieuwe Tomb Raider doet iets compleet nieuws! Het gevoel dat Tomb Raider met zich meedraagt is ongeveer hetzelfde als het gevoel dat ik kreeg bij de serie Lost. Je strandt op een mysterieus eiland, raakt je mede-opvarenden kwijt, je moet ze redden en de mythische geheimen van het eiland ontrafelen. Dit doe je door te leren overleven op een eiland. Iets wat Michiel in zijn Tomb Raider-review al vergeleek met de gameplay uit Far Cry 3 en daar heeft hij gelijk in ook! Dat wordt gecombineerd met lekkere actie – die inderdaad wel wat wegheeft van Uncharted – en af en toe komen we zelfs een ouderwetse tombe tegen! Maar het is niet eens de combinatie van deze stijlen die de game zo goed maakt, het is de emotie!

Want dat blijkt voor mij de ontbrekende schakel te zijn geweest in de Uncharted-reeks. Natuurlijk is die game erg goed in wat het doet, lekkere actie, enorm mooie graphics en veel humor. Maar Drake schiet hordes mensen dood, zonder daar een seconde over na te denken. Sterker nog, de beste man maakt er nog grapjes over. Dat is geestig, maar het maakt hem wel een beetje de Roger Moore (de meligste James Bond tot op heden, red.) van de game-industrie. Vermakelijk, maar ontzettend leeg. De acties die Lara doet in haar game zijn vergelijkbaar met de acties van Drake, alleen het voelt compleet anders.

Bij ieder gevecht heb je daadwerkelijk het idee dat alles van dat moment afhangt. Je bent je continu bewust van de onervarenheid van Lara en ondanks dat ook zij tientallen mensen kapot schiet, voelt het relevanter, spannender en nuttiger dan iedere kogel die ik ooit heb gelost met Drake. En wellicht is het een beetje vaag om dit direct van me aan te nemen, maar geloof me als ik zeg dat je deze game echt moet oppakken, want zodra je een half uur speelt weet je precies wat ik bedoel. Ik weet dat je Uncharted nooit naast je neer gaat leggen, maar na het spelen van Tomb Raider weet je pas echt hoe een schatroversgame moet zijn. Zelden kon ik zo moeilijk stoppen met een game.

Veel gameplezier toegewenst!

Peter