Sly Cooper was een icoon tijdens de gloriedagen van de PlayStation 2. Dankzij de perfecte combinatie tussen stealth en actie wist de kleptomane wasbeer destijds menig gamer aan de buis gekluisterd te houden. Helaas is het lange tijd stil geweest rondom Sly en het chronische gebrek aan platformgames op de PlayStation 3 maakte Sly’s afwezigheid extra pijnlijk. Noem mij eens één interessante platformtitel die vorig jaar verschenen is? Inderdaad: het lijkt erop dat we met een uitstervend genre te maken hebben. Weet Sly het platformgenre met Thieves in Time nieuw leven in te blazen, of dient hij de fatale doodssteek toe?
Ouderwets genieten met een tijdmachine
In Thieves in Time ga je op zoek naar de Thievius Raccoonus, een eeuwenoud boek waarin alle geheime technieken van de Cooper-familie staan opgeschreven. Tijdens een mislukt experiment met Bentleys tijdmachine is de Thievius Raccoonus namelijk het verleden ingestuurd en dat betekent dat Sly, Bentley en Murray voor hun zoektocht ook de tijdmachine aan moeten zwengelen.
In feite ben je de volledige game op zoek naar dit boek en het verhaal wordt vrijwel nooit veel uitgebreider. Voor een overdonderende narratieve ervaring hoef je Thieves in Time dus niet te spelen, maar gelukkig geeft het verhaal wel een perfect excuus om Sly en zijn vriendjes naar de meest uiteenlopende locaties te sturen. Zo sta je het ene moment oog in oog met een moordlustige tijger in het feodale Japan, terwijl je een paar uur later in het Wilde Westen de kwaadaardige plannen van een schietgrage armadillo probeert te dwarsbomen.
In totaal zul je maar liefst zes tijdperken aandoen en elke periode brengt een andere omgeving, eindbaas en speelbare voorouder van Sly met zich mee. Bovendien zul je soms ook Bentley en Murray onder de knoppen nemen en er worden met grote regelmaat minigames geïntroduceerd. Met zoveel verschillende personages en aspecten zou je verwachten dat Thieves in Time nooit gaat vervelen, maar helaas valt dat nogal tegen. De eerste uren word je ongetwijfeld weer helemaal opgezogen in de ouderwetse Sly-gameplay, maar langzamerhand komen er steeds meer gebreken aan het licht.
De game blijkt bijvoorbeeld niet zo afwisselend als gedacht. De verschillende voorouders van Sly hebben weliswaar allemaal andere specialiteiten – de één kan vijanden tijdelijk knock-out slaan, terwijl de ander met zijn pistool doelen van een afstand kan raken, maar in de basis zijn ze allemaal gebaseerd op Sly en dus zul je het grootste gedeelte van de game niet veel meer doen dan vijanden stilletjes omleggen, kisten met muntjes kapotslaan en ouderwets platformen. Maar waar het stealthy omleggen van vijanden dankzij enkele subtiele toevoegingen weer verrassend vermakelijk blijkt te zijn, is het “ouderwets platformen” iets té ouderwets. Waarom moet je nog steeds op rondje drukken wanneer je een richel wilt vastgrijpen of wanneer je op een dun platform wilt balanceren? En begrijpt ontwikkelaar Sanzaru niet dat droogjes van dak naar dak springen anno 2013 niet meer genoeg is om gamers te amuseren?
Vermoeid en verveeld
Vooral tegen het midden van de game, wanneer de nieuwigheid verdwenen is en de gebreken aan het licht komen, begint Thieves in Time te vervelen. Zuchtend ga je weer met Bentley op stap om middels een niet bijster goed uitgewerkte twin stick-shooter een slot te hacken, waarna je met Sly aan de slag gaat in een level dat – ondanks de andere setting – verdacht veel doet denken aan de vorige. Ook de nogal gedateerde graphics beginnen plots te irriteren en langzamerhand krijg je de neiging om definitief te stoppen met de game.
Doorzetters worden hier echter rijkelijk beloond, want naarmate het einde in zicht komt leeft Thieves in Time weer helemaal op. De weinig uitdagende minigames worden dan grotendeels achterwege gelaten en we mogen weer ouderwets op stealth-avontuur met Sly, in levels die qua opzet kunnen opboksen tegen die uit de PlayStation 2-versies. Ontwikkelaar Sanzaru Games laat zich van zijn beste kant zien en langzamerhand raak je weer helemaal verliefd op Sly en zijn vriendjes.
Conclusie
Sly Cooper: Thieves in Time brengt gemixte gevoelens teweeg. Aan de ene kant is het ouderwets vermakelijk om met Sly en zijn vrienden op stap te gaan en de gameplay is in basis prima uitgewerkt, maar helaas gaat het spel na een paar uur vervelen. Bovendien lijkt het soms alsof Sanzaru Games zelf in een tijdmachine is beland, want Thieves in Time is op bepaalde fronten pijnlijk ouderwets. De cell-shaded graphics ogen tamelijk gedateerd en de platform-gameplay is nog steeds grotendeels hetzelfde als acht jaar geleden.
Dat neemt niet weg dat liefhebbers van platformgames Thieves in Time blind kunnen aanschaffen, want de game is – ondanks zijn gebreken – over het algemeen goed te pruimen. Zeker naar het einde toe, wanneer Sanzaru de geforceerde toevoegingen achterwege laat en terugkeert naar de roots van de franchise, proef je pure kwaliteit. Mensen die zowel een PlayStation 3 als een Vita bezitten doen sowieso geen miskoop, want voor veertig euro (inderdaad, Thieves in Time is vanaf dag één voor dit zachte prijsje verkrijgbaar) haal je dankzij cross-buy maar liefst twee games in huis, die bovendien perfect op elkaar inspelen middels cross-play en cross-save. Ondanks mijn angst dat Thieves in Time deze maand ondergesneeuwd zal worden door titels als BioShock, SimCity, Tomb Raider en God of War, hoop ik dat velen deze game een kans zullen geven. Sly Cooper en zijn maatjes verdienen het namelijk om weer met open armen verwelkomd te worden – zeker na de ondraaglijk lange afwezigheid van bijna acht jaar.
