Epic Mickey 2: The Power of Two

Epic Mickey bleek enkele jaren geleden een gebrekkig pareltje te zijn op de Nintendo Wii. De morele keuzes die je kon maken in de game hadden nauwelijks gevolgen voor het spelverloop, de moeilijkheidsgraad maakte bokkensprongen en de camera was verschrikkelijk. Een platformgame die niet kan laten zien waar je heen springt, die heeft ze niet allemaal op een rijtje. Toch heb ik het spel uitgespeeld en van nagenoeg elke minuut genoten. Het kliederen met verf en thinner leverde leuke gameplay op, maar het was toch vooral de presentatie die het hem deed. Ik ben al jaren een enorme Disney-fan moet je weten en voor mij was Epic Mickey gewoon een must om te spelen. Met ’s werelds meest geliefde muis door een alternatieve duistere versie van Disneyland huppelen leverde een constant feest van herkenning op. Wie maalt er als fan om schoonheidsfoutjes als je door het decor van een klassieker als Thru the Mirror mag springen?

Alles is leuker met zijn tweetjes

In elk geval wist Epic Mickey met deze aanpak veel gamers te bekoren. Het spel verkocht enorm goed en was op vlak van verkoopcijfers één van de best onthaalde games op de Wii die niet door de grote N zelf werd gemaakt. Uiteraard genoeg reden om een vervolg te rechtvaardigen. Iedereen onder ons weet uiteraard dat een sequel enkele doelstellingen dient te behalen. Het spel moet behouden wat de voorganger tof maakte en ondertussen ook nieuwigheden aan de mix toevoegen. Natuurlijk moeten ook de irritante kantjes van het vorige spel weggewerkt worden. Het zijn stuk voor stuk belangrijke elementen die bedoeld zijn om de ultieme doelstelling van een vervolg te behalen, het bereiken van een groter publiek. In dat laatste opzicht lijkt Disney wel te gaan slagen, vooral omdat ze het lot een handje helpen door Mickey ook naar andere platformen te brengen. Naast een versie voor de Wii komt het spel ook naar de PlayStation 3, Xbox 360 en in latere instantie ook de Wii U. De kans dat Epic Mickey 2 op vlak van verkoop een nog groter succes zal worden dan de voorganger lijkt dus al zo goed als zeker, maar is het ook een betere game?

De grootste vernieuwing van Epic Mickey 2: The Power of Two is zoals de titel al verklapt de toevoeging van co-op. Mickey moet in het spel de pootjes ineenslaan met Oswald the Lucky Rabbit. Waren ze in het vorige spel nog ietwat van rivalen, dan zijn ze nu de beste maatjes geworden. Dat is ook nodig, want om de gevaren van het Wasteland te trotseren en Doctor Mad te stoppen is een goede samenwerking tussen de vroegere kemphanen essentieel. Co-op is de meest belangrijke nieuwe feature in het spel, en dat brengt me meteen ook bij het grootste minpunt. Waarom kun je dit niet online spelen? Epic Mickey 2: The Power of Two zet met zijn tweetjes spelen centraal, maar dan wel op de bank in splitscreen. Kunnen we met zijn allen eventjes luidop ‘gemiste kans’ roepen? De game is ook effectief erg leuk om met zijn tweetjes te spelen, dat maakt het nog erger. Wie gaat de tijd nemen om gewoon samen in dezelfde kamer de volle vijftien uur van dit spel te doorlopen, met een gehalveerd scherm? Ik vertik het in elk geval, want ik wil de mooie wereld van Epic Mickey niet vergallen met een splitscreen. Je ziet weliswaar dat de Wii-game wederom als basis werd genomen, maar op de PlayStation 3 en Xbox 360 ziet de artistiek knappe wereld van Epic Mickey 2 er toch duidelijk mooier dan ooit uit. Alles is net dat ietsje scherper, gedetailleerder en warmer op vlak van kleurgebruik.

Oswald als speelbaar personage zorgt in elk geval letterlijk en figuurlijk voor vonken. Het is een grappig baasje met een manier van wandelen die je instant voor de rakker doet smelten. Uiteraard vormt hij qua mogelijkheden de perfecte aanvulling op Mickey. Onze geliefde muis blijft zweren bij verf en thinner en krijgt uiteraard ook wat nieuwe krachten zoals onzichtbare verf, maar Oswald steelt de show. Het malle konijn kan nogal aardig overweg met elektriciteit en dat zorgt voor een nieuwe impuls in de gameplay die vooral in puzzels tot uiting komt. Ook voor het platformen zelf is samenwerking belangrijk. Mickey kan bijvoorbeeld platformen schilderen waar Oswald op kan staan. Even later zweven beiden door de lucht terwijl het konijn zijn oren als een helikopter gebruikt. Het duo is qua moves erg complementair aan elkaar en dat levert vaak leuke gameplay op. De AI trekt zich over het algemeen redelijk goed uit de slag en een andere speler kan dankzij het drop in/drop out-principe van de co-op steeds eventjes mee spelen. Als Oswald spelen is in elk geval geen straf. Uiteraard is Mickey cool, maar een konijn die zijn arm als boemerang kan gebruiken, is verre van onaardig. Een andere vernieuwing in dit spel is dat er eindelijk stemmenwerk gebruikt wordt. Dat duffe gebrabbel in combinatie met tekstballonnetjes was twee jaar geleden al achterhaald, nu klinken de personages tenminste zoals het hoort.

Oude problemen zijn lastig af te leren

Minder te spreken ben ik dan weer opnieuw over de camera. Junction Point bezweert dat ze stevig aan de slag gegaan zijn om het camerawerk in deze sequel beter te maken, maar het voelt nog steeds niet ideaal aan. Het inschatten van sprongen is af en toe lastig omwille van de lage camerahoek en ook tijdens chaotische gevechten kun je het soms lastig krijgen alles goed in beeld te brengen. Het voelde naar mijn gevoel wel stukken minder problematisch aan dan in de vorige game, maar het is toch belangrijk om te vermelden. Een ander punt van kritiek op de vorige game heeft Junction Point dan weer wel aangepakt. De keuzes die je maakt, hebben namelijk wel effect op de game. In de praktijk betekent dit dat je tijdens het spelen in gedachten moet houden welke consequenties je acties hebben. Als je bijvoorbeeld die brug laat verdwijnen met thinner, dan is deze ook weg. Een gewaarschuwde muis is er toch twee waard, want zelfs een konijn met helikopteroren kan niet alles redden. Je kunt het avontuur nooit volledig verknallen, maar wel zorgen dat gebieden van het spel onbereikbaar blijven als je onvoorzichtig bent.

Wat gelukkig wel volledig behouden blijft is The Wasteland. Ik gaf eerder al aan dat de wereld van Epic Mickey 2 mooi was, maar dat is eigenlijk een behoorlijk understatement. Je krijgt nog meer dan in het vorige spel echt het gevoel in een alternatieve Disney-wereld gezogen te zijn. De omgevingen lijken vaak op concept art dat tot leven gebracht werd en alles druipt van de aanstekelijke oude Disney-charme. Sowieso is het spel wederom een echte ontdekkingstocht voor fans die tal van personages en details uit de rijk gevulde geschiedenis van de tekenfilmgigant te zien zullen krijgen. Ook muziek maakt weer een deel van de beleving uit, maar dan grootser dan ooit. In Epic Mickey werd de toon van de muziek steeds aangepast aan de hoeveelheid kleur in de omgeving, hier krijg je een heuse musical voorgeschoteld. De gezongen stukjes fungeren als een heerlijke knipoog naar de oude Disney-stijl en vormen aanstekelijke hoogtepuntjes. Iets dat veel mensen ook zullen kunnen waarderen bij dit spel is dat er veel te verzamelen valt. Dingen om in het spel te gebruiken zoals andere outfits, maar ook artwork en zelfs oude tekenfilmpjes. Het levert een staaltje fanservice op die de game voor fans van Mickey eigenlijk verplichte kost maakt.

Conclusie

Het gebrek aan online co-op is onvergeeflijk en het is zonde dat de problemen met de camera niet volledig van de baan zijn. Het zijn enkele van de niet te negeren minpunten die het spel de status van topper ontzeggen. Tegelijk moet ik er de kanttekening bij maken dat ik een grote Disney-fan ben en al snel de neiging heb om problemen in de game met de mantel der liefde te bedekken. Puur rationeel gezien zou de game misschien lager moeten scoren, maar ik smelt gewoon te veel voor de omkadering om al te streng uit de hoek te komen.